27 mar 2017

Dziedzictwo niematerialne Balgladeszu

Pieśni Baulów
Baulowie to mistyczni wędrowni śpiewacy (minstrele) żyjący w rolniczych obszarach Bangladeszu i Zachodniego Bengalu. Największą popularnością cieszyli się w XIX i na początku XX wieku. Obecnie ich popularność ponownie wzrasta wśród rolniczej ludności Bangladeszu. Muzyka Baulów oraz ich styl życia wywarły znaczący wpływ na kulturę Bengalu, najbardziej widoczny w utworach Rabindranatha Tagore. Baulowie mieszkają na obrzeżach wsi lub podróżują od jednej do drugiej, utrzymując się ze śpiewania z akompaniamentem ektary (prostego jednostrunowego instrumentu) oraz bębna dubki. Należą do nieortodoksyjnej tradycji religijnej, na którą wpływ wywarły hinduizm, buddyzm, bengalski waisznawizm oraz suficki islam. Jednak Baulowie nie utożsamiają się z żadną zorganizowaną religią, ani też z systemem kastowym, bóstwami, świątyniami czy miejscami świętymi. Szczególne znaczenie przypisują ciału ludzkiemu jako siedzibie Boga. Baulowie podziwiani są za swoją wolność i niezależność od wszelkiej konwencji, jak również za oryginalną muzykę i poezję. Dla nich samych śpiew, poezja, taniec i muzyka są sposobem poszukiwania kontaktu człowieka z Bogiem oraz drogą do osiągnięcia duchowej wolności. Pierwsze wzmianki o pieśniach Baulów znaleźć można w literaturze bengalskiej z początku XV wieku. Muzyka Baulów reprezentuje szczególny rodzaj pieśni ludowych, zawierających elementy hinduskiej bhaki oraz sufickiej formy pieśni shuphi. Śpiewane są głównie na świeżym powietrzu dla zgromadzonej publiczności. Dla miejscowych guru stanowią podstawę do nauczania filozofii Baulów, przekazywanej ustnie kolejnym śpiewakom. Język pieśni jest stale uaktualniany, by mógł adekwatnie opisywać rzeczywistość. 

                                           fuente: www.newsgram.com

Tradycyjna sztuka tkacka jamdani
Tkaniny łączą skomplikowane wzory z barwami przygaszonymi lub jaskrawymi. Szyje się z nich wyjątkowo przewiewne ubrania. Ze względu na bogate wzornictwo jest to technika bardzo czaso- i pracochłonna. Tkanina powstaje bezpośrednio na krosnach przy pomocy techniki przerywania wątku. Wyrób tych tkanin przeżywa rozkwit dzięki popularności, jaką cieszy się u producentów sari, podstawowego stroju bengalskich kobiet w Bangladeszu i poza jego granicami. Sari tkane techniką jamdani symbolizuje tożsamość, poczucie godności i wartości, a noszenie tego stroju podkreśla przynależność kulturową i jedność społeczną. Tkacze mają poczucie tożsamości zawodowej i są dumni ze swych osiągnięć. Cieszą się prestiżem społecznym, a ich umiejętności są wysoko cenione. Niewielka liczba mistrzów tkackich jest uważana za depozytariuszy tradycyjnych technik i wzornictwa. Swą wiedzę i umiejętności przekazują uczniom. Ale technika jamdani przekazywana jest przede wszystkim przez rodziców dzieciom w rodzinnych warsztatach.


                                                               fuente: Unesco


                                                              fuente: Unesco


Procesja Mangal Szobhajatra w dniu Pohela Boishakh
Pohela Boishakh to pierwszy dzień w kalendarzu bengalskim, przypadający 14 kwietnia, jest świętem narodowym w Bangladeszu. Procesja jest organizowana przez studentów i profesorów Akademii Sztuk Pięknych uniwersytetu w Dhaka. Jej początki sięgają 1989 roku, kiedy studenci w proteście przeciwko reżimowi wojskowemu zorganizowali procesję, aby wzbudzić nadzieję na lepszą przyszłość. Miesiąc przed procesją przygotowuje się maski i figury, które mają odstraszyć siły zła. Przynajmniej jedna z masek symbolizuje zło, druga siłę i trzecia pokój.

                                                          fuente: প্রচ্ছদ


  fuente: Artes en el Instituto Técnico Industrial Piloto - blogger


 fuente: Artes en el Instituto Técnico Industrial Piloto - blogger

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz