Tradycyjna sztuka tkactwa Shital Pati w Srihotto. Bangladesz

Srihotto słynie z wyrobu produktów tkanych z  włókien rośliny sit zwanej murta. Przygotowaniem włókien zajmują się cale rodziny, natomiast ręcznym tkaniem wyłącznie kobiety.  Przygotowane "maty " używa się do produkcji siedzeń, materaców oraz dywanów. Zajęcie to jest głównym dochodem całych rodzin, wzmacnia także ważną rolę kobiety w społeczeństwie.

Kunszt budowy organów i muzyka organowa. Niemcy

Organy piszczałkowe – klawiszowy, aerofoniczny oraz idiofoniczny instrument muzyczny; umieszczany najczęściej w kościołach, salach koncertowych, synagogach reformowanych czy aulach. Organy piszczałkowe są największym instrumentem, nieporównywalnym z żadnym innym, jaki został wymyślony – pod względem rozmiarów przestrzennych, liczby źródeł fal dźwiękowych, sumarycznej mocy emitowanej do otoczenia, dynamiki i bardzo często różnorodności barw i możliwości kolorystycznych, a także pod względem złożoności konstrukcyjnej. W Niemczech znajduje się 400 warsztatów produkujących organy, a pracuje w nich 2800 osób. Każdego roku powstaje tu 100 nowych instrumentów. Wiele innowacji w sztuce budowania organów pochodzi od niemieckich organmistrzów i kompozytorów.

Sztuka wytwarzania i gry na kemancze. Azerbejdżan, Iran

Kemancze to irański smyczkowy instrument strunowy, używany także w Armenii, Azerbejdżanie, Turcji i muzyce kurdyjskiej. Tradycyjnie kemancze miały trzy jedwabne struny, ale nowoczesne instrumenty mają już cztery metalowe struny. Kemacze mogą być bogato zdobione kamieniami i mieć rzeźbione z kości słoniowej progi do strojenia. Instrument ma długą górną szyjkę a dolną część (korpus) w formie rezonatora zrobionego z tykwy lub drzewa, zwykle pokrytego membraną ze skóry jagnięcej, koźlej lub czasami z ryby, na której opiera się mostek. Na dole korpusu wystaje kolec do wspierania instrumentu podczas gry. Dlatego też w języku angielskim kemancze są czasami nazywane „kolczastymi skrzypcami”. Muzyk gra na instrumencie w pozycji siedzącej trzymając go jak wiolonczelę, chociaż jest on długości altówki. Koniec instrumentu może spoczywać na kolanie lub biodrze, podczas gdy grający siedzi na krześle.