Al Azi, sztuka poetycka opiewająca chwałę, dumę i siłę ducha. Zjednoczone Emiraty Arabskie

Al Azi jest sztuką wspólnego recytowania poematu bez akompaniamentu muzyki czy instrumentów perkusyjnych. Rymowany poemat wywodzi się z tradycyjnej poezji. Jego wersy są niekiedy przeplatane aforyzmami i przysłowiami. Depozytariuszami tego elementu dziedzictwa są: poeta, recytator, chór i publiczność. Zwyczaj wspólnego recytowania poematu umacnia więzi i łączy się z wiedzą i praktykami związanymi z przyrodą. Al Azi praktykowano regularnie do połowy XX wieku, później ten zwyczaj zaczął stopniowo zanikać. Rozwój kraju spowodował przenoszenie się tysięcy mieszkańców z obszarów pustynnych do miast. Wraz z rozwojem gospodarczym w latach 1970–1990 zaczęto porzucać tradycyjne zajęcia, zaniedbując związaną z nimi kulturę i sztukę. Dodatkowym czynnikiem było wprowadzenie prawa krajowego w miejsce tradycyjnych zwyczajów plemiennych. W ciągu ostatnich dwóch dekad gwałtownie zmalała liczba poetów. Mimo tych trudności sztuka Al Azi jest nadal uprawiana dzięki wielu osobowościom twórczym i zespołom sztuki tradycyjnej. Kilka lat temu nastąpiła odnowa tej praktyki społecznej. Włączona do obchodów wydarzeń krajowych, sztuka Al Azi była wystawiana na scenie i zyskała liczną publiczność. Była również upowszechniana przez media, wzbudzając zainteresowanie tworzeniem poematów. 

Gra na dudach uilleann pipes. Irlandia

Uilleann piping to gra na specjalnych dudach (uillean pipe, dudy irlandzkie czy „union pipe”), która towarzyszy wykonywaniu irlandzkich pieśni. Jest to  wyrafinowany instrument, silnie zakorzeniony w wielopokoleniowej tradycji. Na dudach irlandzkich gra się na całym świecie, ale największa liczba depozytariuszy i praktyków znajduje się w Irlandii i w społecznościach irlandzkich za granicą. Uillean piping tworzy głębokie więzi społeczne i odgrywa kluczową rolę w wydarzeniach związanych z poszczególnymi etapami życia, takich jak wesela i pogrzeby, w czasie których wyraża łączność z przeszłością. Najbardziej cenionym sposobem przekazu tej tradycji jest nauka w relacji mistrz-uczeń, ale obecnie coraz większą rolę odgrywają współczesne formy przekazu – filmy wideo i DVD oraz Internet. Jako pierwsza z inicjatywą obrony uillean piping wystąpiła organizacja Na Piobairi Uilleann (NPU), założona przez muzyków w 1968 roku w celu uchronienia tradycji gry na tym instrumencie od zapomnienia. 

Kazachska tradycyjna gra w kości asyk.

Gra w kości asyk jest pradawną tradycją kazachską. Każdy z graczy ma własny zestaw kości  ‘asyk’– pionków wykonanych tradycyjnie z owczych kości skokowych – oraz ‘saka’, planszę w jaskrawych kolorach. Gracze posługują się swoim asykiem by wyeliminować z gry inne pionki. O zwycięstwie decyduje pozycja pionka. Gra cieszy się dużą popularnością w całym społeczeństwie, które liczy wielu depozytariuszy tego dziedzictwa, w tym członków federacji zrzeszającej graczy „Assyk Atu”. W licznej rzeszy praktyków większość jest w wieku od 4 do 18 lat. Liczne rozgrywki towarzyszą świętom i zgromadzeniom. Społeczność lokalna odgrywa zasadniczą rolę w ochronie praktyki, a także w popularyzowaniu jej wśród innych grup etnicznych w Kazachstanie, lansując ją jako narodowy symbol dzieciństwa. Młodsi uczą się od starszych, obserwując grę. Tradycja ta jest również popularyzowana przez radio i telewizję w audycjach dokumentalnych, które mają zachęcać dzieci do gry i szerzej zapoznawać odbiorców z tą formą dziedzictwa kulturowego. 

Tradycyjne rzemiosło wyrobu naczyń ceramicznych Çini. Turcja

Tureckie płytki i naczynia ceramiczne çini są wykonywane ręcznie, tradycyjnymi metodami. Ozdabia się je kolorowymi motywami roślinnymi, zwierzęcymi i wzorami geometrycznymi. Można je znaleźć na budynkach i  w domach w całej Turcji. Produkcja ceramiki çini składa się z szeregu czynności. Najpierw formuje się naczynia w glinie i zdobi liniami, a następnie suszy i wypala w specjalnych piecach. Każdy z regionów kraju ma własne zwyczaje i wierzenia. Związane z nimi wzory są przenoszone na powierzchnię naczynia za pomocą kartki papieru i pyłu węglowego. Zewnętrzne kontury wzoru są wykonywane ręcznie. Powierzchnię maluje się różnymi kolorami. Na koniec ceramika jest glazurowana i ponownie wypalana. W warsztacie zajmującym się wyrobem ceramiki çini pracują rzemieślnicy, kierownicy i praktykanci. Każdemu z nich przypisane są konkretne zadania, związane z formowaniem, projektowaniem, barwieniem, polerowaniem, glazurowaniem bądź wypalaniem ceramiki. Rzemieślnicy pracujący przy çini uważają, że dzięki wykonywanym zajęciom mogą wyrazić siebie, rozwijać się, a nawet odnaleźć spokój ducha. Wyrób ceramiki jest ważną gałęzią sztuki i stanowi symboliczny aspekt tożsamości kulturowej Turcji i jej mieszkańców. Tworzenie ceramiki çini nie musi odbywać się jedynie w warsztatach. Tradycje te są również pielęgnowane w domach,  placówkach kulturalnych, szkołach zawodowych oraz na uniwersytetach w całym kraju. Dzielenie się wiedzą i umiejętnościami, związanymi z produkcją ceramiki, odbywa się bez jakichkolwiek ograniczeń ze względu na wiek, płeć czy pochodzenie etniczne zainteresowanych.

                                                              fuente: Pinterest

                                                           fuente: Pinterest

                                                             fuente: İlbay Çini

                                                          fuente: Mine Hediyelik

Pinisi – sztuka budowania statków na Celebesie Południowym. Indonezja

Sztuka szkutnicza pinisi na Celebesie Południowym kojarzy się przede wszystkim ze specyficznym takielunkiem i ożeglowaniem słynnego „szkunera z Sulawesi”. Współczesna forma statku i osprzęt żaglowy wywodzą się z ponadtysiącletniej tradycji szkutnictwa i żeglarstwa we wschodniej Azji, z której wywodzi się wiele typów żaglowców. Zarówno dla Indonezyjczyków, jak i dla społeczności międzynarodowej pinisi to symbol rodzimego żeglarstwa z archipelagu. Dzisiaj ośrodki szkutnicze skupiają się w miejscowościach Tana Beru, Bira i Batu Licinie, gdzie około 70 procent ludności utrzymuje się z pracy związanej z budową i obsługą statków. Wokół szkutnictwa i sztuki nawigacji skupia się nie tylko miejscowa gospodarka, ale także życie codzienne i zbiorowa tożsamość. Wiedza i umiejętności związane z pinisi są przekazywane z pokolenia na pokolenie w kręgu rodzinnym, ale również osobom trzecim z racji powierzanych im zadań. Lokalne społeczności, grupy zawodowe, a także poszczególne osoby aktywnie uczestniczą w utrwalaniu tradycji pinisi, na przykład poprzez inicjatywy marketingowe czy publikację wydawnictw.