Taniec mooba grupy etnicznej lenje w Prowincji Centralnej Zambii

Mooba to główny taniec grupy etnicznej lenje, zamieszkującej Prowincję Centralną Zambii, znany już w okresie przedkolonialnym. Jest także wykonywany w prowincjach Copperbelt i Lusaka, zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. Zdarza się, że w szczytowej fazie tańca, w głównego wykonawcę wstępują duchy przodków, zwane BaChooba. Uważa się, że wówczas to one przejmują władzę nad spektaklem, dyktując przebieg tańca, gry na bębnach i śpiewu. We władzy duchów BaChooba mogą znaleźć się zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Obowiązkowe części kostiumów noszonych przez tancerzy to kolorowe koraliki, tradycyjne spódnice zwane bujombo i grzechotki zawieszone wokół łydek. Dodatkowo, główni tancerze trzymają w rękach rytualny kij, zwany chimika oraz packę na muchy wykonaną z ogona zwierzęcia. Taniec mooba pełni rolę zarówno rozrywkową, jak i uzdrowicielską, wzmacniając duchową tożsamość danej społeczności. Jako że wykonywany jest publicznie, przyciąga na ogół szeroką widownię, w tym dzieci, które, obserwując występy, mogą się także same uczyć tańca mooba. W społeczności lenje, w której każdy dorosły zna ten taniec, powstały także specjalne grupy tancerzy, wykonujących go na życzenie, co pozwala promować tę formę dziedzictwa poza rodzimą społecznością. 

fuente: https://ich.unesco.org/es

fuente: https://ich.unesco.org/es

fuente: https://ich.unesco.org/es

Sanktuarium Bom Jesus do Monte w Bradze. Portugalia 2019

 Pierwsze wzmianki o kaplicy w tym miejscu pochodzą z roku 1373, kiedy to znajdowała się tam kaplica pod wezwaniem Świętego Krzyża,  która została przebudowana w wieku XV i XVI. W roku 1629 na miejscu kaplicy został wydudowany kościół, który posiadał sześć kaplic dedykowanych Pasji Chrystusa. Budowa obecnego Sanktuarium rozpoczęła się w roku 1722. To właśnie w tym czasie wybudowana pierwszą część słynnych schodów. Na szczycie znajduje się świątynia o neoklasycystycznej formie. Jest to jeden z pierwszych kościołów wybudowanych w tym stylu w Portugalii. Granitową fasadę pięknie zdobią dwie strzeliste wieże. W środku, w ołtarzu głównym znajduje się scena Ukrzyżowania, przedstawiona w niezwykle wymowny sposób.  Budowa  kościoła rozpoczęła się w roku 1784, a w wieku XIX. zostało ukończone jego wnętrze. W kolejnych latach tereny obok kościoła zostały zamienione w park, a w roku 1882, aby ułatwić dojazd do sanktuarium wybudowano windę Elevador do Bom Jesus, która była pierwszą windą na Półwyspie Iberyjskim, a która jest cały czas w użyciu.

fuente: https://dicasdelisboa.com.br

    fuente: https://www.skyscrapercity.com

   fuente: https://viaje-diario.blogspot.com/

fuente: Ruggero Poggianella 

fuente: https://sanktuaria.maps24.eu

  fuente: https://www.leme.pt



  fuente: https://commons.wikimedia.org/



fuente: viajandodenovo.blogspot.com

                                                               fuente: https://commons.wikimedia.org/

fuente: www.europeosviajeros.com



  fuente: https://serturista.com

Dziedzictwo Dədə Qorqud – kultura epiki, bajek i muzyki. Azerbejdżan, Kazachstan, Turcja

Oparte są na dwunastu heroicznych legendach, opowieściach i opowiadaniach oraz trzynastu tradycyjnych kompozycjach muzycznych, przekazywanych z pokolenia na pokolenie - ustnie, poprzez sztuki sceniczne, kompozycje muzyczne oraz kod kulturowy. W każdej historii Dede pojawia się jako postać legendarna, mędrzec minstreli, którego słowa, muzyka i przejawy mądrości odnoszą się do tradycji narodzin, małżeństwa i śmierci. W utworach muzycznych główne wątki melodyczne odtwarzane są jako dźwięki natury, za pomocą instrumentu muzycznego zwanego Kobyz, który potrafi imitować np. wycie wilka czy głos łabędzia. Wszystkie kompozycje połączone są epickimi opowieściami, które im towarzyszą. Ten element dziedzictwa jest nośnikiem wartości społecznych, kulturowych i moralnych, takich jak heroizm, dialog, sprawność oraz jedność fizyczna i duchowa, a także szacunek dla przyrody. Jest także skarbnicą wiedzy na temat historii i kultury społeczności turkijskojęzycznych. Stanowi stały element uroczystości zarówno rodzinnych, jak i krajowych oraz międzynarodowych festiwali kultury. Jako silnie zakorzeniony w społeczeństwie, pełni rolę naturalnego łącznika pomiędzy pokoleniami. 

 

Dźajpur. Indie 2019

Stolica Radźastanu, słynąca ze swych różowych domów i prężnej kultury. Miasto, otoczone potężnymi, zachowanymi w większości do dzisiaj murami obronnymi, wzniósł w 1727 roku maharadża Siwai Dźaj Singh II. Stanowi ono cenny przykład wzorcowego planowania urbanistycznego i architektonicznego. Ulice w Dźajpurze, uważanym za najpiękniejsze z indyjskich miast, przecinają się pod kątem prostym, a główne arterie są szerokie na 32 metry. Jest też ono świadectwem przenikania się i krzyżowania wpływów kultury hinduistycznej, mongolskiej (Wielkich Mogołów) i idei zachodnich.

foto: Chris 9

                                      fuente: https://www.golivegotravel.nl/en/asia-en/india-jaipur/

                                                   fuente: https://souladventurer2016.wordpress.com

Pałac Wiatrów także Hawa Mahal wzniesiony w 1799 roku z inicjatywy maharadży Sawai Pratapa Singha (1778–1803), doskonały przykład architektury radźputów. Budowla z czerwonego piaskowca z monumentalną fasadą stanęła przy jednej z głównych ulic Jaipuru, aby umożliwić damom dworu obserwowanie życia codziennego miasta – w fasadzie budowli znajdują się 953 małe zabudowane transenną balkony tzw. dżarokh.

                                                         fuente: https://www.goibibo.com

                                       fuente: https://www.onlyadayaway.com/stopping-by-hawa-mahal/



                                    fuente: http://talesoftravellingsisters.com/visit-to-hawa-mahal-jaipur/


Pałac Miejski (City Palace) – kompleks ogrodów, dziedzińców i budynków pałacowych, przykład połączenia architektury radźpuckiej i mogolskiej. Początki Pałacu  sięgają XVIII wieku, ale w XIX, a nawet na początku XX wielu był on systematycznie rozbudowywany.

                                      fuente: https://www.thousandwonders.net/City+Palace+Jaipur

                                                   Jal Mahal (Wodny pałac)

                                                                       foto: Jesse Rapczak

Albert Hall Muzeum zbudowane w  1876.

                                                         fuente: vivirenhyderabad.blogspot.com

Rytualne i świąteczne formy wyrazu kultury kongo. Panama

Rytualne i świąteczne formy wyrazu kultury kongo przedstawiają współczesną wizję zbiorowego świętowania potomków czarnych buntowników – congos - zniewolonych w okresie kolonialnym. Dzisiaj uczestnicy uroczystości odgrywają congos, świętują wolność, radośnie śpiewają o swoim codziennym życiu, robią przedstawienia i wykonują zmysłowe tańce boso, by w ten sposób nawiązać bliski kontakt z ziemią. W trakcie sezonu kongo (trwającego od 20 stycznia – Dnia Świętego Sebastiana do Środy Popielcowej) uczestnicy święta spędzają dni na nabrzeżu, organizując się w rodzaj społeczeństwa matriarchalnego, rządzonego przez królową i jej dwór. Każdy uczestnik ma przydzielone obowiązki w obronie królowej i dworu przed diabłami (diablos). Święto kończy się w Środę Popielcową konfrontacją między diablos i congos. Królowa i congos zdejmują maski i udzielają chrztu diabłom, dokonując w ten sposób obrzędu ich uwolnienia i neutralizacji zła, które w sobie noszą – aż do następnego roku, kiedy cały cykl rozpoczyna się na nowo. Tradycja i składające się na nią środki wyrazu kultury kongo przekazywane są głównie ustnie podczas uroczystości, w której udział bierze cała społeczność. Programy nauczania śpiewu, tańca i muzyki realizowane są także w szkołach oraz na uczelniach wyższych. Organizowane są również kursy i warsztaty poświęcone tej tradycji. 

Rudawy- rejon górniczy na granicy niemiecko-czeskiej 2019

Rudawy to pasmo górskie o długości ok. 150 km i szerokości ok. 40 km w północnych Czechach i południowo-wschodnich Niemczech (Saksonia) w sąsiedztwie doliny Łaby. Stanowi fragment Krainy Rudaw. Kopalnie srebra były tam czynne od XII wieku. Rejon ten miał duże znaczenie dla rozwoju kolejnych górniczych regionów w całej Europie, gdyż z migracją wykwalifikowanych górników rozchodziła się dalej ich specjalistyczna wiedza, a także wzory struktur administracyjnych i systemu finansowego. Rudawy już od wczesnego średniowiecza służyły wydobyciu rud różnych metali, co pozostawiło niezatarte ślady w krajobrazie. Na czeskiej granicy znajduje się pięć miejsc do nich należących, zaś na niemieckiej aż siedemnaście.

 

fuente: https://www.montanregion-erzgebirge.de/en/world-heritage-news/media.html



fuente: https://www.montanregion-erzgebirge.de



fuente: www.erlebnisgeschenke.de



fuente: https://www.montanregion-erzgebirge.de/en/world-heritage-news/media.html

Język gwizdów. Turcja

Język gwizdów jest sposobem porozumiewania się, pozwalającym na wyrażanie treści za pomocą gwizdania. Powstał z potrzeby kontaktowania się na dużą odległość w trudno dostępnych obszarach górskich. Językiem gwizdów  posługują się na ogół mieszkańcy okolic rolniczych, którzy większość  czasu spędzają poza domem. Społeczności te uważają tę praktykę za ważny aspekt swojej tożsamości kulturowej, umacniający wzajemne bezpośrednie relacje i poczucie solidarności. Mimo że społeczności, w których używany jest język gwizdów, zdają sobie sprawę z jego znaczenia, rozwój technologiczny i przemiany społeczno-gospodarcze spowodowały zmniejszanie się liczby osób, które się nim posługują. Głównym zagrożeniem jest możliwość porozumiewania się za pomocą telefonów komórkowych. Znacznie osłabło zainteresowanie językiem gwizdów wśród młodych ludzi i w związku z tym tej formie dziedzictwa zagraża stopniowe odrywanie się od naturalnego środowiska i przeradzanie się w praktykę sztuczną.  Mimo tych zagrożeń, społeczności aktywnie wspierają tę praktykę językową na poziomie krajowym i międzynarodowym, by zapewnić jej trwanie. Dzięki temu język gwizdów jest nadal przekazywany z pokolenia na pokolenie, w relacji rodzice – dzieci, z wykorzystaniem metod formalnych i nieformalnych. 

Stanowiska starożytnej metalurgii żelaza. Burkina Faso 2019

Wpis obejmuje pięć obszarów związanych z wytopem żelaza, które występują w różnych prowincjach kraju. Zachowało się piętnaście pieców szybowych, kilka pozostałości pieców, a także kopalnie i ślady osadnictwa. Obiekty w Douroula, których powstanie szacuje się na VIII wiek p.n.e., są najstarszym świadectwem rozwoju produkcji żelaza odkrytym w Burkina Faso. Pozostałe obszary – Tiwêga, Yamané, Kindibo i Békuy – ilustrują intensyfikację produkcji w drugim tysiącleciu n.e. Mimo że wytapianie żelaza z rudy nie jest już praktykowane, wiejscy kowale wciąż odgrywają ważną rolę, zaopatrując ludność w narzędzia i biorąc udział w różnych obrzędach.