Krzemionki – pradziejowe kopalnie krzemienia. Polska 2019

Rezerwat archeologiczny, chroniący zespół neolitycznych kopalni krzemienia pasiastego. Położony jest on pomiędzy wsiami Sudół i Magonie w gminie Bodzechów, w powiecie ostrowieckim, w województwie świętokrzyskim, w odległości 5 km na północny wschód od Ostrowca Świętokrzyskiego. Kopalnie krzemienia pasiastego, eksploatowane były w latach ok. 3900-1600 p.n.e. Kopalnia ta należała do jednej z najważniejszych w Europie. W neolicie minerał ten wydobywany był przez ludność kultury pucharów lejkowatych i kultury amfor kulistych, a w epoce brązu – przez ludność kultury mierzanowickiej. Część wydobytego tutaj krzemienia była też przetwarzana w okolicznych osadach i później rozprowadzana nawet na odległość 660 km. Najpopularniejszymi produktami były czworościenne siekiery i dłuta. W sąsiedztwie pola górniczego znajdują się rekonstrukcje domostw z końca neolitu i początków epoki brązu. 

fuente: https://radioostrowiec.pl/2018/11/29/krzemionki-coraz-blizej-unesco/

fuente: https://www.travelbook.de/attraktionen/unesco-welterbestaetten-europa

                                                                fuente: https://www.pologne.travel/fr

Kąpiele lecznicze Lum w tradycyjnej medycynie tybetańskiej Sowa-Rigba. Chiny

Kąpiele lecznicze Lum, stosowane w tradycyjnej medycynie Sowa Rigpa, to zabiegi wymyślone i praktykowane przez ludność Tybetu, a wynikające z jej wizji życia opartej na koncepcji pięciu elementów oraz wizji zdrowia i choroby, wynikającej z trzech zasadniczych funkcji, często nazywanych humorami: Lung, Tripa i Pekan. W języku tybetańskim „Lum” oznacza tradycyjną wiedzę i zabiegi kąpieli w naturalnych ciepłych źródłach, naparach ziołowych lub parze, dla uzyskania równowagi ciała i umysłu, zapewnienia zdrowia i leczenia chorób. Powstałe pod wpływem religii Bon oraz buddyzmu tybetańskiego, Lum jest ucieleśnieniem ludowych doświadczeń w zapobieganiu i leczeniu chorób, a także przykładem przeniesienia tradycyjnej wiedzy, zawartej w traktacie Gyud-Zhi (Cztery Korzenie) do współczesnej medycyny. Wśród depozytariuszy i praktyków tej tradycji są: rolnicy, pasterze i mieszkańcy miast na terenie Tybetu, przy czym Manpa (lekarz), Lum Jorkhan (farmaceuta) i Manyok (asystent) ponoszą szczególną odpowiedzialność za przekaz tego elementu tradycji. Odgrywa on szczególną rolę w poprawie warunków zdrowia, promowaniu określonego kodu zachowań społecznych oraz szacunku dla przyrody. Przekazywany jest z pokolenia na pokolenie, poprzez praktykę życia codziennego, obrzędy religijne, obrzędy folklorystyczne i praktyki lecznicze. Został także włączony do programu współczesnych studiów medycznych, jako uzupełnienie edukacji formalnej. 

fuente: http://www.sorig.pl/terapie.html

fuente: https://ich.unesco.org/

Park Narodowy Vatnajökull. Islandia 2019

Park Narodowy Vatnajökull jest największym parkiem narodowym w Europie i obiektem dziedzictwa przyrodniczego. Zajmuje powierzchnię 12 000 km². Na terenie parku znajduje się lodowiec Vatnajökull – jeden z największych lodowców Europy.  Lodowiec Vatnajökull ma formę czapy lodowej i zajmuje powierzchnię 7800 km²,stanowiąc największy lodowiec Islandii i jeden z największych w Europie. Z lodowca wypływa większość większych rzek na wyspie, a pod jego kopułą znajduje się jeden z najaktywniejszych wulkanów wyspy. Na terenie parku jest 10 wulkanów, w tym 8 pod lodowcami. Ostatnia erupcja wulkaniczna na terenie parku miała miejsce w 2015 roku. 

fuente: https://icelandin8days.com/iceland-glaciers/

fuente: https://www.iceland24blog.com/2018/06/

fuente: https://www.minube.com.co/fotos/rincon/3588360

fuente: http://www.panavision-tours.es/viajes/parque-nacional-vatnajokull/

  fuente: https://pt.quizur.com/list/10-reservas-naturais-de-tirar-o-folego-kL

fuente: https://zeissolharesdomundo.com.br/tag/parque-nacional-vatnajokull/

  fuente: https://www.lonelyplanet.es

Sztuka wyrobu ceramiki przez kobiety z Sejnan. Tunezja

Wyrób ceramiki przez kobiety z Sejnane związany jest z tradycją stosowania specjalnej techniki do wytwarzania przedmiotów z terakoty dla domu, w tym przyborów do gotowania, lalek i figurek zwierząt, inspirowanych naturalnym środowiskiem. Wszystkie etapy procesu produkcji wykonywane są przez kobiety, które także same sprzedają swoje wyroby w wiosce lub przy okolicznych drogach. Kobiety odgrywają w związku z tym ważną rolę w lokalnej społeczności. Glina jest zazwyczaj wydobywana z suchych dolin rzek epizodycznych (wadi), następnie cięta na bloki, rozkruszana, oczyszczana i moczona w wodzie, a później wyrabiana i formowana w odpowiedni kształt. Po wypaleniu, naczynia są ozdabiane dwukolorowymi wzorami geometrycznymi, nawiązującymi do tradycyjnych tatuaży i tkanin berberskich. Całe rękodzielnictwo w regionie Sejnane ma charakter rodzinnego biznesu, ponieważ mężczyźni angażują się w sprzedaż gotowych wyrobów, przyczyniając się w ten sposób do spójności rodziny. Wiedza i umiejętności związane z ręcznym wyrobem ceramiki w Sejnane, przekazywane są tradycyjnie drogą nieformalnej edukacji, w ramach danej społeczności. Oprócz uczęszczania do normalnej szkoły, dziewczynki w domu zachęcane są do nauki rękodzieła. Dla kobiet pragnących doskonalić się w sztuce ręcznego wyrobu ceramiki, Narodowy Urząd Rzemiosła organizuje specjalne kursy. 

Rysunki naskalne-Áísínai'pi. Kanada 2019

Park znajduje się w samym sercu terytorium Blackfoot, obszar ten posiada wielkie duchowe znaczenie dla tutejszych mieszkańców. Znaczna część parku jest chroniona, można tu wejść tylko z przewodnikiem. Wycieczki organizowane są latem, zwiedzający mają okazję zobaczyć niektóre piktogramy i petroglify. Wiele z nich stworzono jeszcze przed wynalezieniem narzędzi kamiennych. Zostały nacinane lub zarysowane na klifach za pomocą poroża lub kości. Piktogramy były malowane za pomocą czerwonej ochry, mieszanej z tłuszczem zwierzęcym lub wodą. Malowano również za pomocą węgla drzewnego. Niestety dotychczas nie można ustalić dokładnej daty tej sztuki naskalnej. Jendakże naukowcy mogą przybliżyć wiek w oparciu o obiekty przedstawione w kompozycji lub analizując zmiany w stylach sztuki. Uważa się, że znaczna ich część była prawdopodobnie ceremonialna, tworzona podczas różnych rytuałów. W parku znajduje się kilka szlaków, gdzie zwiedzający mogą zobaczyć, między innym, najbardziej rozległą i złożoną scenę artystyczną w całym parku; Scenę bitewna. Ponad 250 znaków wyrytych w piaskowcu, przedstawia prawdopodobnie rzeczywistą bitwę. Dzieło stworzono pod koniec 1800 roku, a inne malowidła zostały oszacowane na ponad 5 000 lat. Istnieją dowody, że pierwsi mieszkańcy tego regonu zamieszkiwali tą okolicę 3 500 lat temu. Odkryto tu ponad 1 000 piktogramów i petroglifów. Badacze uważają, że Blackfoot People stworzyli większość z nich, ale inne grupy, takie jak Cree, Gros Ventre, Assiniboine, Crow, Kutenai i Shoshone prawdopodobnie również przyczyniły się do stworzenia tej ogromnej kolekcji.

                                                               fuente: https://www.donenright.com/

fuente: blog.cwf-fcf.org/

fuente: http://bradshawfoundation.com/canada/writing_on_stone_provincial_park/index.php

                   fuente: http://bradshawfoundation.com/canada/writing_on_stone_provincial_park/index.php

Kult wizerunku Matki Boskiej Budsławskiej. Białoruś

Uroczystości organizowane w miejscowości Budsław, w regionie mińskim, mają swój początek w siedemnastym wieku. Co roku, w pierwszy weekend lipca dziesiątki tysięcy pielgrzymów z całej Białorusi, a także z innych krajów, przybywają do Budsławia, niektórzy pieszo, by uczestniczyć w uroczystościach ku czci obrazu Matki Boskiej. Obraz uważany jest za cudowny, zaś Budsław – za miejsce, gdzie, według legendy, w lipcu 1588 Matka Boska ukazała się wiernym. Głównymi elementami święta są: powitanie pielgrzymów przez księży, msze, nocna procesja z obrazem przy świecach, modlitewne czuwanie młodzieży i wielogodzinne wspólne modły do Matki Boskiej. Związana z obchodami wiedza tradycyjna jest przechowywana i przekazywana przez mieszkańców Budsławia pielgrzymom, którzy są niezwykle ciepło witani i niejednokrotnie goszczeni w domach. Przybysze poznają lokalną kulturę, zwyczaje i tradycje związane między innymi z rzemiosłem i miejscową kuchnią. 

Równina Dzbanów. Laos 2019

Obszar ten (geograficznie Płaskowyż Xiangkhoang) leży na północnym krańcu Gór Annamskich, głównego pasma górskiego na Półwyspie Indochińskim. W związku z tym, że obszar ten był terenem zaciętych walk podczas wojny laotańskiej w latach 1954–1975. Archeolodzy są przekonani, że urny, których powstanie datuje się na okres pomiędzy VI wiekiem p.n.e. a IX wiekiem n.e, są dziełem prehistorycznego ludu z grupy językowej mon-khmer, którego kultura jest w dzisiejszych czasach zupełnie nieznana. Antropolodzy i archeolodzy nie są zgodni, czy gigantyczne naczynia były urnami grzebalnymi, czy też służyły do przechowywania żywności lub wody.

Według laotańskich opowieści i legend płaskowyż w zamierzchłej przeszłości zamieszkiwała rasa olbrzymów. Ich król imieniem Khun Cheung pokonał po długiej, krwawej, ale zwycięskiej bitwie swych nieprzyjaciół i kazał wykuć wielkie kamienne naczynia, w których warzono ryżowe wino lao lao, którym celebrowano triumf.

Ponad 400 stanowisk archeologicznych znajduje się w centrum Płaskowyżu Xieng Khouang. Jednak identyczne urny znaleziono na obszarze od Płaskowyżu Khorat w Tajlandii na południu, aż po pasmo wzgórz Chaar w północnych Indiach, gdzie archeolodzy stwierdzili bez wątpienia, że były urnami grzebalnymi. Urny zdają się być umieszczane linearnie lub w znacznych skupiskach, jakby na szlaku handlowym z delty Mekongu po Indie. Z drugiej strony, urnom odkrytym w górzystym rejonie nie towarzyszyły żadne pochówki, co może oznaczać, że te odkryte wcześniej były dziełem ludności niezwiązanej z twórcami obiektów. Urny zostały w większości wykute ze skał osadowych, przeważnie z piaskowca, ale także z granitu, zlepieńców lub z wapienia koralowego. W kształcie są obłe lub okrągłe, a niektóre mają coś na kształt pokryw. Ważą do 13 ton, a ich wysokość waha się od jednego do trzech metrów. Kości, brązowe i żelazne narzędzia oraz inne znaleziska odkryte przez Colani skłoniły ją do uznania, że były to urny grzebalne. Równina Dzbanów jest jednym z najniebezpieczniejszych stanowisk archeologicznych na świecie. Tysiące niewybuchów, pozostałość masowych bombardowań amerykańskich w czasie wojny w Laosie, są do dziś przyczyną nieszczęśliwych wypadków. Turyści mogą bezpiecznie zwiedzać jedynie stanowiska oznakowane numerami od 1 do 3 zwracając przy tym bacznie uwagę na tablice ostrzegawcze. 

fuente: https://es.hoteles.com

fuente: https://www.nytimes.com/

fuente: https://www.ancient-origins.es

fuente: https://codigooculto.com