Zbiory ożanki na górze Ozren. Bośnia i Hercegowina

Co roku, 11 września, w rocznicę ścięcia św. Jana Chrzciciela, mieszkańcy wiosek w pobliżu pasma górskiego Ozren udają się do Gostilij na zbiory ożanki. Żmudna, wielogodzinna praca, wymagająca niezwykłej dokładności, polega na precyzyjnym wyszukiwaniu źdźbeł tej byliny pośród wyższych traw. Po zbiorach, ich uczestnicy często ubrani w tradycyjne stroje z tego regionu, wspinają się na szczyt Gostilij, gdzie w małych grupach tańczą, śpiewają i grają tradycyjną muzykę. Popołudniu dołączają do nich księża prawosławni, którzy dokonują poświęcenia zebranych krzewinek. Ożanka, uważana za roślinę o właściwościach leczniczych oraz profilaktycznych, spożywana jest na wiele różnych sposobów: parzona jako herbata, zalewana brandy, mieszana z miodem. O ile w przeszłości tradycja zbierania ożanki związana była całkowicie z medycyną ludową, dziś służy głównie integracji społecznej, zwyczajom gościnności oraz podtrzymaniu zanikających tradycyjnych pieśni, tańców i strojów regionalnych. Tradycja zbierania ożanki przekazywana jest spontanicznie w ramach rodziny, ale także na wczesnych etapach szkoły.

Kopce grzebalne Dilmunu. Bahrajn 2019

Dilmun w tradycji mezopotamskiej był jedną z trzech krain, które leżeć miały wzdłuż brzegów „Dolnego Morza”, tj. Zatoki Perskiej i Morza Arabskiego, choć wydaje się iż obejmowała również północno-wschodnie wybrzeża Półwyspu Arabskiego oraz położoną u wybrzeży Kuwejtu wyspę Failaka. Jej nazwę wymieniają już najwcześniejsze teksty klinowe pochodzące z miasta Uruk, datowane na koniec IV tys. p.n.e. W schyłkowej fazie okresu wczesnodynastycznego (ok. 2500-2350 p.n.e.) kraina ta stała się dla sumeryjskich królów miasta-państwa Lagasz ważnym źródłem surowców naturalnych, głównie drewna i miedzi.

Prowadzone od 1879 roku prace archeologiczne na wyspie Bahrajn skupiały się przede wszystkim na badaniu ponad stu tysięcy dobrze widocznych w terenie pagórków grobowych, pochodzących z epoki brązu i epoki żelaza, a także wielkich cmentarzysk  z okresu hellenistycznego i okresu partyjskiego. Największe skupiska pagórków grobowych, liczące dziesiątki tysięcy grobów, odkryto w centrum wyspy, w pobliżu miast A'ali i Madinat Hamad. Tysiące pagórków grobowych odkryto też w północno-zachodniej części wyspy, w pobliżu wiosek Al Janabiya, Al Qaryah i Sar. Pagórki grobowe budowane były z kamieni. W ich centrum lokowano jedną, bądź dwie komory grobowe. W przypadku grobów dwukomorowych komory grobowe umieszczane były albo obok siebie na tym samym poziomie, albo jedna nad drugą. Zmarłych chowano z reguły na prawym boku, w pozycji embrionalnej. Po złożeniu zmarłego do grobu komorę grobową przykrywano od góry kamiennymi płytami, a cały kamienny grobowiec przysypywano ziemią, aż przypominał swym kształtem pagórek.

 

fuente:https://gestion.pe/fotogalerias/nuevos-sitios-unesco-incluido-lista-patrimonio-mundial-272666-noticia/

fuente: http://popcultureme.blogspot.com/2014/08/bahrain-national-museum-blogging.html

Koronka klockowa. Słowenia

Wyrób koronki klockowej to rękodzieło, polegające na wytwarzaniu koronek za pomocą krzyżowania i skręcania nitek nawiniętych na specjalne drewniane klocki. Wykorzystując lokalne wzory, mające własne nazwy, miejscowe artystki tworzą koronki w postaci zwojów lub pojedynczych skończonych elementów. Proces wytwarzania koronki klockowej przebiega według określonego schematu: wzór narysowany na papierze przymocowywany jest do poduszki w kształcie walca umieszczonej w wiklinowym koszu lub na drewnianej podstawie. Koronka używana jest do ozdabiania strojów oraz modnych dodatków, tkanin liturgicznych i domowych oraz do dekorowania reprezentacyjnych miejsc, ale koronkarstwo stało się także inspiracją dla twórczości artystycznej w dziedzinach takich jak współczesne sztuki wizualne, wzornictwo, architektura i sztuka kulinarna. Wytwarzanie koronki klockowej ma potwierdzone działanie terapeutyczne, jest też przyjazne ekologicznie i zgodne z założeniami zrównoważonego rozwoju. W Słowenii istnieje obecnie około 120 towarzystw, sekcji i grup koronkarskich, zrzeszających zarówno doświadczone artystki, jak i osoby dopiero uczące się rękodzieła. Depozytariuszkami są w większości kobiety, a wiedza i umiejętności przekazywane są najczęściej z babci na wnuczkę. 

Krajobraz kulturowy Budj Bim. Australia 2019

Wpis obejmuje wulkan Budj Bim;Tae Rak (jezioro Condah), z rozlewiskiem Kurtonitj oraz laguny y Tyrendarra. Obszar wpisany znajduje się w rejonie zamieszkałym przez aborygeńską ludność Gunditjmara w południowo-wschodniej Australii. Składa się z trzech elementów ilustrujących jeden z najrozleglejszych i najstarszych systemów akwakultury na świecie. Złożony system kanałów, grobli stworzony w celu pozyskiwania ryb kooyang (australijski gatunek węgorza) powstał w oparciu o ukształtowanie terenu pod wpływem lawy wygasłego wulkanu Budj Bim. Ten wysoce efektywny system akwakultury był przez sześć tysiącleci podstawą rozwoju gospodarczego i społecznego ludu Gunditjmara. Z badań archeologicznych wynika, że aborygeni zamieszkują te tereny od 32 tysięcy lat. Związek ludu Gunditjmara z ich ziemią utrwalił się dzięki ustnemu przekazywaniu wiedzy z pokolenia na pokolenie oraz wskutek ciągłości praktyk kulturowych.

    fuente: http://fjrk.net/budj-bim-mount-eccles-np/

                                      fuente: https://www.parkstay.vic.gov.au/budj-bim-national-park

  fuente: https://fjrk.net/budj-bim-mount-eccles-np/

   fuente: https://ausplaces.com.au

                       fuente: http://longhorntours.blogspot.com/2013/01/victorias-indigenous-culture.html

fuente: http://dswaa.org.au/dswaa-sculpture/

Czidaoba, gruzińskie zapasy

Czidaoba to stara forma sztuki wojennej, praktykowana, przez znaczną część populacji męskiej we wszystkich regionach, miastach i społecznościach Gruzji. Depozytariuszami tej tradycji są ludzie młodzi, mieszkańcy miast, kluby sportowe, instytucje edukacyjne i grupy amatorskie. Sama czidaoba jest zjawiskiem złożonym, obejmującym elementy zapasów, muzyki, tańca i specjalnego  stroju („czokha”). Będąca jeszcze w późnym Średniowieczu formą sztuki wojennej, czidaoba, stopniowo stawała się coraz bardziej odmianą sportu widowiskowego. Organizowane są turnieje na wolnym powietrzu, z udziałem ogromnej widowni, podczas których zapasom towarzyszy muzyka na instrumenty dęte („zurna”) i gruziński bęben („doli”), obwieszczające początek widowiska. Zapaśnicy starają się pokonać się nawzajem za pomocą specjalnych chwytów, a muzyka dodaje dramaturgii ich wysiłkom. Obowiązuje rycerski kodeks zachowań, ale zdarza się, że zawodnicy opuszczają arenę przy akompaniamencie gruzińskich tańców ludowych. Czidaoba zakłada posługiwanie się kombinacją około 200 możliwych chwytów zapaśniczych – atakujących i obronnych, dających zawodnikom ogromne możliwości wykazania się inwencją. Od wczesnej wiosny do jesieni  młodzi ludzie uprawiają zapasy na wolnym powietrzu, rozwijając umiejętności obserwowane wcześniej podczas oglądania zawodów.