Tradycyjne uroczyste obrzędy kazachskich hodowców koni, odbywające się wiosną w wiosce Terisakkan w okręgu Ulytau, w obwodzie Karagandy, wyznaczają koniec starego i początek nowego roku w cyklu hodowli koni. Głęboko zakorzenione w systemie wiedzy tradycyjnej na temat przyrody i w odwiecznych relacjach ludzi z końmi, obrzędy obejmują umiejętności dziedziczone po nomadycznych przodkach, przystosowane do współczesnej rzeczywistości. Na poprzedzone rocznymi przygotowaniami uroczystości składają się: „Bije bajlau” („wiązanie kobył”) – pradawny obrzęd „pierwszego dojenia”, obejmujący oddzielanie klaczy i źrebiąt od stad, dojenie klaczy i świętowanie ze śpiewem, tańcami i grami; „Ajgyr kosu” („małżeństwo ogiera”) - współczesny obrzęd przyłączania ogierów do stad oraz „Kymyz muryndyk” (metaforycznie: „inicjowanie kumysu”) – rytuał „pierwszego dzielenia się kumysem”, otwierający sezon jego produkcji i rozdziału w społeczności. Uroczystości trwają około trzech tygodni, aż do zakończenia ceremonii podziału kumysu, która ma miejsce w każdym domu. Obrzędy otwierające nowy, roczny cykl hodowlany są jednocześnie manifestacją tradycyjnej kazachskiej gościnności. W obliczu przymusowej zmiany trybu życia z koczowniczego na osiadły, która dokonała się na początku XX wieku, depozytariusze tej starej tradycji hodowli koni, chcąc zapewnić jej przetrwanie i dalszą żywotność, dostosowali ją do współczesnych warunków.
