Dondang Sajang to tradycyjna forma sztuki malezyjskiej, wciąż praktykowana w Melakce przez cztery społeczności: malajską, Baba Njonja, Czitti i portugalską. Na ten element dziedzictwa składają się: muzyka (na skrzypce, gongi, tamburyny lub bęben), piosenki i pieśni oraz piękne, melodyjne strofy poetyckie. Znane również jako ballady miłosne, pieśni te używane są przez społeczności do wyrażania uczuć, a także udzielania rad na specyficzne tematy, takie jak miłość czy życzliwość. W erze Sułtanatu Melakki, w XV wieku, Dondang Sajang wystawiane było podczas oficjalnych uroczystości i wydarzeń w Pałacu Królewskim, w następstwie czego zyskało później popularność w określonych kręgach społecznych. Według tradycji, Dondang Sajang wykonywane jest przy akompaniamencie muzyki, przez dwoje różnej płci artystów, którzy śpiewają na przemian czterowierszami. Na ogół pieśniarze Dondang Sajang odznaczają się wysokim kunsztem w recytacji poezji. Jednakże spektakle otwarte są dla wszystkich, niezależnie od wieku, zawodu, statusu społecznego czy wyznawanej religii, a sztuka ta uznawana jest za środek przekazu pozytywnych wiadomości i dzielenia się uczuciami: miłości, radości lub smutku, co wzmacnia więzy społeczne. Spektakle odbywają się regularnie, szczególnie podczas spotkań, festiwali i przyjęć.
