Kraje członkowskie: Algieria, Arabia Saudyjska, Bahrajn, Egipt, Irak, Jemen, Jordania, Kuwejt, Liban, Maroko, Mauretania, Oman, Palestyna, Sudan, Tunezja, Zjednoczone Emiraty Arabskie
Pismo składa się z 28 liter alfabetu arabskiego zapisywanych kursywą, z prawej do lewej strony. Sztukę kaligrafii opanowuje się poprzez naukę formalną lub nieformalną. Pierwotnie kaligrafia służyła czytelnemu przepisywaniu tekstów, z czasem stając się sztuką związaną z islamem, stosowaną w dziełach tradycyjnych i współczesnych. Płynność zapisu w języku arabskim stwarza niezliczone możliwości, nawet w pojedynczym słowie, gdyż litery mogą być dowolnie ścieśniane i przekształcane, tworząc różne motywy. W tradycyjnych technikach stosuje się materiały naturalne, takie jak na przykład łodygi trzciny lub bambusa, służące do wykonania przyboru do pisania – qalam. Do sporządzenia tuszu używa się miodu, sadzy i szafranu. Papier wykonywany jest ręcznie i nasycany krochmalem, białkiem kurzym i ałunem. W nowoczesnej kaligrafii powszechnie stosuje się flamastry i barwniki syntetyczne, a do wykonywania kalligrafitti na murach, znakach i budynkach używa się farb w sprayu. Rzemieślnicy i projektanci posługują się kaligrafią arabską dla wzmocnienia efektu artystycznego na przykład w rzeźbie z marmuru i drewna, w hafcie i w wyrobach z metalu. Kaligrafia arabska jest szeroko stosowana w krajach arabskich i poza nimi. Sztukę tę uprawiają mężczyźni i kobiety, niezależnie od wieku. Umiejętności są przekazywane nieformalnie lub formalnie – w szkołach lub poprzez terminowanie.
W X wieku wezyr abbasydzki Ibn Mukla (886-940) opracował proporcje pisma arabskiego kancelaryjnego naschi, z którego rozwinęły się liczne odmiany pisma o okrągłych kształtach.
Styl ruqʿa, pochodzi od naschi i stosuje się do pisania na małych kawałkach papieru, tak aby zmieścić jak najwięcej tekstu na małej powierzchni.
Pismo kufickie (od miasta Kufa w Iraku) – najstarsza forma kaligrafii arabskiej wywodząca się z Mezopotamii, charakteryzująca się kątami prostymi, stąd nazwa "pismo kwadratowe". Stosowano tę formę w najstarszych egzemplarzach Koranu, a także - ze względu na jej monumentalny charakter - w inskrypcjach na ścianach meczetów. Często występuje na wczesnych monetach tureckich.
Styl thuluth przypomina naschi, ale litery są dłuższe. Rozwinął się w XIII w jako konkurencja stylu kufickiego.
;%20Artista%20Muhammad%20Uzchai%20(Turqu%C3%ADa),%20Tazhib%20(ornamentaci%C3%B3n)%20Fatima%20Uzchai_0.jpg)
Styl fārsī (perski) pochodzi os pisma naschi i rozwinął się pod wpływem kutlury perskiej.
Styl dīwānī pochodzi od naschi i był używany w administracji Imperium Otomańskiego,
Kolejnym głównym rodzajem pisma arabskiego było, powstałe w IX wieku, magribi. To rodzaj kursywy, rozwiniętej bezpośrednio z pisma kufickiego. Linie pionowe były prostopadłe względem linii poziomych. W XII wieku wykorzystywano je powszechnie w Hiszpanii, szczególnie w Walencji i Sewilli.
