30 sie 2015

Opery chińskie

Opera Kunqu

Jedna z najstarszych form opery chińskiej, jaka dotrwała do naszych czasów. Powstała na przełomie panowania dynastii Yuan (1271–1368) i Ming (1368–1644). Zdominowała teatr chiński w czasie od XVI do XVIII w. i wywarła decydujący wpływ na nowsze chińskie formy operowe – opery pekińskiej i syczuańskiej. Szczyt popularności osiągnęła na przełomie panowania dynastii Ming i Qing (1644–1911). Na początku XX wieku ten gatunek opery był zagrożony całkowitym wygaśnięciem.Opera łączy w jednej formie scenicznej śpiew, recytację, taniec wykorzystujący dwa podstawowe kroki taneczne oraz ruch ciała o niezwykłej różnorodności, wyrażający konkretne emocje.

                                                       foto: Trey Ratcliff


                                                     foto: wifarm


                                                                foto: 陈文


                                                              foto: 陈文 


Opera Yueju
Łączy w sobie operowe tradycje mandaryńskie i dialekt kantoński. Opera ta wyrosła w kantońskich prowincjach Guangdong i Guangxi, w południowo-wschodnich Chinach, i wyróżnia ją połączone wykorzystanie instrumentów strunowych i perkusyjnych, bogactwo kostiumów scenicznych i teatralny makijaż. Zawiera również popisy kaskaderskie i sceny walki z użyciem prawdziwej broni i elementów sztuki walki z Szaolin. Widoczne jest to choćby w przedstawieniu na scenie postaci Wenwusheng, wymagającym doskonałego warsztatu zarówno wokalnego, jak i mistrzostwa w sztuce walki. Opera rozwinęła szeroki repertuar sceniczny, od opowieści historycznych po sztuki opowiadające o życiu codziennym. Choć jest główną formą rozrywki, to w niektórych regionach występy powiązane są z ceremonialnymi, religijnymi i ofiarnymi elementami w ramach duchowej mieszanki sztuki i zwyczajów znanej jako Shengongxi. Ten gatunek opery jest popularny w całych Chinach i stanowi rodzaj kulturowego spoiwa wśród mieszkających w kraju i za granicą Kantończyków. Obecnie, tradycja tej opery jest przekazywana nowym artystom poprzez edukację w szkołach dramatycznych oraz praktyczną naukę na scenie. 

                                                      fuente: en.sjtu.edu.cn


                                    fuente: onlinechinatourschina.blogspot.com


                                            fuente: immersivemuseums.wordpress.com


Opera tybetańska
Acze Lhamo, Ache Lhamo, a także Lhamo  bierze swe początki w XV wieku. Zapoczątkował je Thangtong Gjalpo. Łączy w sobie śpiew ludowy, taniec, opowiadanie historii, recytacje, popisy akrobatyczne i obrzędy religijne. Przedstawienie rozpoczyna krótka uroczystość religijna, podczas której kapłan dokonuje rytualnego oczyszczenia sceny oraz błogosławi aktorów i widzów. Sercem przedstawienia jest narracyjna opowieść prowadzona przez głównego aktora oraz sceny opowieści odgrywane przez grupy tancerzy, śpiewaków i akrobatów. Aktorzy noszą bogato zdobione maski. Przedstawienia wykonywane są na placach wioskowych, na dziedzińcach klasztorów, dziś często także na scenach. W centrum umieszcza się drzewko ozdobione kolorowymi wstążkami z papieru, otoczone uświęconą wodą i rekwizytami teatralnymi. Zgodnie z tradycją buddyjską, tematyka przedstawień ogniskuje się na opowieściach opisujących tryumf dobra nad złem. Raz do roku w Lhasie organizowano występy najlepszych grup (w ten sposób płacili swój podatek), które występowały najpierw przed obliczem Dalajlamy, a później na ulicach miasta. Widzowie składali datki aktorom. Zwyczaj ten przetrwał do naszych czasów.

                                                   fuente: www.chinesetimeschool.com

Opera pekińska
Jest formą sztuki scenicznej obejmującą śpiew, recytacje, występy sceniczne i sztuki walki. Choć jest wykonywana w całych Chinach, przedstawienia koncentrują się w Pekinie, Tianjinie i Szanghaju.  Przedstawienia odtwarzają wydarzenia historyczne, opowiadają o polityce, społeczeństwie i życiu codziennym, mając za zadanie uczyć i bawić. Muzyka w operze pekińskiej pełni kluczową rolę w budowaniu tempa przedstawienia, szczególnego nastroju, kształtowaniu postaci i prowadzeniu wątku opowieści. W „muzyce cywilnej” dominują instrumenty strunowe i dęte, takie jak wysoki i piskliwy jinghu oraz flet dizi, podczas gdy w „muzyce wojskowej” wyeksponowane są instrumenty perkusyjne, takie jak bangu lub daluo. Interpretację cechuje sformalizowany i symboliczny styl, narzucający aktorom i aktorkom określoną choreografię ruchu rąk, oczu, tułowia i stóp. Tradycyjnie dekoracje i rekwizyty sceniczne są ograniczone do minimum. Kostiumy aktorów wyróżniają się krzykliwymi kolorami, a przesadny makijaż twarzy, dzięki symbolom, kolorom i wzorom, obrazuje osobowość postaci i cechy społeczne. Tradycje opery pekińskiej są przekazywane drogą nauki przez mistrza uczniom; w jej trakcie adepci tej sztuki obserwując i naśladując zdobywają podstawowe umiejętności.

                                                            foto: Jean-Pierre Dalbéra


                                                        foto: Jean-Pierre Dalbéra

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz