17 gru 2015

Tradycjonalne śpiewy i tańce Chorwacji

Dwugłosowy śpiew i muzyka w skali istryjskiej
Wśród mieszkańców półwyspu Istria (Chorwatów, Włochów i niewielkiej grupy posługującej się językiem istrorumuńskim) zachowało się kilka odmian dwuczłonowego śpiewu i muzyki w skali istryjskiej. Styl ten charakteryzuje się żywym, często nosowym śpiewem. Wymaga on od śpiewaków dużej dozy improwizacji w obu wokalnych partiach, ale zawsze kończy się śpiewem dwóch śpiewaków w unisono lub w odstępie oktawy. Typowe instrumenty muzyczne to sopele (oboje, zawsze grane w parach), mih (miech), flety i tambura (lutnia). Wykształciło się także kilka lokalnych podstylów z charakterystycznymi cechami, np. w kanat, wykonywanym głównie wśród ludności pochodzenia chorwackiego, drugi głos jest często wymieniany lub podwajany przez obój, zaś w popularnym wariancie zwanym tarankanje, słowa pieśni są czasem zastępowane przez charakterystyczne ciągi sylab w stylu ta-na-na, ta-ra-ran, mające naśladować dźwięk fletu. Ten styl śpiewania i grania obecny jest w życiu codziennym mieszkańców Istrii, podczas wesel, rodzinnych i lokalnych świąt, także uroczystości religijnych.

                                       fuente: winterheart-zombieboy.blogspot.com



                                                     fuente: bar-croata.blogspot.com

Śpiew ojkanje
Wykonywany jest przez dwóch lub większą liczbę wykonawców (kobiet lub mężczyzn) techniką tremolo: głosu wydobywanego z głębi gardła. Długość pieśni zależy od możliwości wstrzymania oddechu przez głównego wykonawcę. Melodie oparte są na ograniczonej, w większości chromatycznej skali tonalnej, a tematyka tekstów jest zróżnicowana, od miłości po aktualne zagadnienia społeczno-polityczne. Przetrwanie indywidualnych technik tremolo i różnorodnych form śpiewu na dwa głosy zależy w dużej mierze od talentu i umiejętności śpiewaków oraz ich zdolności wykonawczych i umiejętności przekazania wiedzy kolejnym pokoleniom.


Muzyka Bećarac we wschodniej Chorwacji
Bećarac to rodzaj muzyki popularnej we wschodniej Chorwacji, głęboko zakorzeniony w kulturze Slawonii, Baranji i Syrmii. Do właściwego wykonywania tego rodzaju muzyki niezbędne jest znakomite zgranie się wykonawców: soliści rywalizują w wymyślaniu dziesięciozgłoskowych dwuwierszy i tworzeniu nowych melodii. Towarzyszą im grupy śpiewaków i zespoły grające na tamburze. Poprzez tę muzykę wyrażają się uznane wartości społeczne, ale również myśli i odczucia muzyków, które mogłyby się okazać niestosowne, gdyby były wypowiadane bezpośrednio lub w innym kontekście. Każdy występ jest inny i trwa tak długo, jak długo wykonawcom wystarczy sił i energii. Soliści muszą mieć donośny głos, znać szeroki repertuar dawnych i nowych dwuwierszy i umieć je ze sobą szybko i zręcznie łączyć. Obecnie kobiety i mężczyźni niemal na równi uczestniczą w kultywowaniu tej tradycji.

                                                      fuente: www.unesco.org


Nijemo Kolo – tradycyjny taniec w Dalmacji
To taniec w zamkniętym kręgu, będący tradycją społeczności zamieszkujących region Dalmacji w południowej Chorwacji. Mężczyźni, publicznie testując umiejętności taneczne partnerek, prowadzą je w żywiołowy i spontaniczny sposób, na pozór bez konkretnych reguł. Taneczne kroki i figury zależą od nastroju i woli tancerzy. Charakterystyczną cechą „niemego koła” jest brak muzyki, chociaż występy wokalne lub instrumentalne mogą się odbywać przed lub po tańcach. Taniec Nijemo Kolo jest tradycyjnie wykonywany podczas karnawału, jarmarków, świąt i wesel i stanowi okazję do spotykania się i poznawania młodych ludzi. Różnice w sposobie wykonywania go w różnych miejscowościach są traktowane jako przejaw tożsamości lokalnej.

                                                  fuente:www.cetinska-bastina.com



Klapa – tradycja wielogłosowego śpiewu mężczyzn w Dalmacji
Grupa śpiewaków, którzy w czasie wykonywania pieśni stoją w półkolu trzymając się za ramiona, liczy kilku tenorów, barytony i basy. Przewodzi jej pierwszy tenor, który inauguruje pieśń. Śpiewacy dążą do jak najlepszego zharmonizowania głosów. Pod względem technicznym nastrój wyrażany jest przez śpiew otwarty, gardłowy, nosowy, śpiew półgłosem, falsetem, na ogół w wysokim rejestrze. Inną cechą charakterystyczną śpiewu klapa jest umiejętność swobodnego śpiewu, bez korzystania z zapisu nutowego. Poruszane tematy na ogół dotyczą miłości, sytuacji życiowych i spraw lokalnych. Wykonawcami pieśni są utalentowani amatorzy, którzy podtrzymują tradycje poprzedników przekazywane ustnie, z pokolenia na pokolenie. Są to mężczyźni w różnym wieku, młodsi i starsi. W sposób bardziej formalny organizowany jest „Festiwal klapa”, podczas którego zespoły koncentrują się w większym stopniu na samym występie i sposobie wykonywania pieśni.
                                                    
                                                    fuente: www.sloveniatimes.com


                                                    fuente:www.kajkavske-popevke.hr

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz