25 lut 2016

Japońskie ceremonie i rytuały

Akiu no taue odori
Mieszkańcy miasta i regionu Akiu, leżącego w prefekturze Miyagi (północna Japonia), od mniej więcej końca XVII wieku modlą się o dobre zbiory poprzez taniec imitujący ruchy wykonywane podczas sadzenia ryżu. Wykonywany jest od końca XVII w., dziś głównie w czasie wiosennych i jesiennych świąt. W tańcu udział bierze dziesięć kobiet, ubranych w kwieciste kimona i girlandy kwiatów na głowach, towarzyszy im od dwóch do czterech mężczyzn, wraz z którymi wykonują od sześciu do dziesięciu tańców. Trzymając wachlarze lub dzwoneczki, kobiety ustawiają się w jednym lub dwóch rzędach i imitują w tańcu ruchy związane z uprawą ryżu, szczególnie taue, rozsadzanie młodych roślin na polach ryżowych.

                                                       fuente: www.die-japanreise.de


                                                fuente: www.tsunagujapan.com

Chakkirako

Miasto Miura, leżące na półwyspie w prefekturze Kanagawa, rozwinęło się jako ważna baza wojskowa i port dla przepływających wzdłuż wybrzeża statków. Podpatrzywszy tańce prezentowane im przez przybyłych marynarzy, mieszkańcy Miura zapoczątkowali własną tradycję Chakkirako, by uczcić nią Nowy Rok, zapewnić sobie powodzenie i szczęście w połowach w nadchodzącym roku. W połowie XVIII w. ceremonia przybrała swoją obecną postać i stała się okazją do prezentowania talentu i urody miejscowych dziewcząt. W połowie stycznia, w lokalnej świątyni lub przed domami, od pięciu do dziesięciu dorosłych kobiet (w wieku od 40 do 80 lat) śpiewa a capella do tańca wykonywanego przez młode dziewczęta ubrane w strojne kimona. Grupa liczy od 10 do 20 dziewcząt, ustawionych w dwóch rzędach twarzami do siebie lub w okręgu. Dziewczęta w jednej ręce trzymają wachlarz, którym częściowo zasłaniają twarz, w drugiej części tańca bambusowe pałeczki, którymi uderzają o siebie. Nazwa tańca, Chakkirako, przypomina właśnie dźwięk, jaki wydają uderzane o siebie bambusowe pałeczki. 

                                                        fuente: www.goldenjipangu.com


                                                       fuente: www.ichcap.org

Daimokutate
Rytuał zachował się do dziś jedynie wśród społeczności Kami-fukawa i jest prezentowany w świątyni Yahashira w Nara. Młodzi mężczyźni ubrani w samurajskie stroje i dzierżący w dłoniach łuki, ustawiają się w półkolu i prezentują opowieści i bohaterów z eposu Heike monogatari. Każdy z młodych mężczyzn biorących udział w rytuale wywoływany jest do środka przez mistrza prowadzącego rytuał, który wyczytuje kolejno imiona postaci z eposu, opowiadającego o wojnie, która wybuchła między rodami Genji i Heike. Młodzi kolejno recytują z pamięci fragmenty eposu dotyczące bohatera, którego reprezentują, używając odpowiedniej modulacji głosu.  Kiedy wszyscy 26 bohaterowie eposu zostaną zaprezentowani, młodzi zaczynają wybijać rytm stopami i rozpoczynają pieśń, opuszczając miejsce w świątyni. Daimokutate pierwotnie było traktowane jako obrzęd przejścia przez młodych mężczyzn z 22 rodów społeczności Kami-fukawa, po ukończeniu przez nich 17 lat i osiągnięcia dorosłości. Dzisiaj rytuał jest prezentowany rokrocznie w połowie października, po żniwach, przez młodych chłopców w różnym wieku i pochodzących z różnych rodów (rodzin). W istocie, od mniej więcej XII wieku członkowie oryginalnych 22 rodów zamieszkujących Narę rozproszyli się na tyle, że rytuał przetrwał jedynie dzięki wysiłkom innych mieszkańców miasta. 

                                                       fuente. www.unesco.org

Dainichido Bugaku
Według legendy, wędrowni aktorzy bugaku, tradycyjnych tańców i muzyki dworskiej, odwiedzili miasto Hachimantai, na  początku VIII wieku, w czasie odnawiania świątyni Dainichido. Rytuał wziął nazwę od tego legendarnego wydarzenia, i od tego czasu jest przekazywany z pokolenia na pokolenie przez mieszkańców lokalnych społeczności z Osato, Azukisawa, Nagamine i Taniuchi. Każdego roku 2 stycznia mieszkańcy wędrują z wyznaczonych miejsc do świątyni, gdzie wykonują dziewięć świętych tańców między brzaskiem a południem, jako modlitwę o szczęście w Nowym Roku. Niektóre tańce odbywają się w maskach, inne angażują dzieci i młodych, odzwierciedlając różnorodność wśród lokalnych społeczności. Rytuał wzmacnia więzi między członkami lokalnych społeczności, zarówno uczestnikami jak i obserwatorami przybyłymi tu każdego roku.

                                              fuente: umajii2010.blog.so-net.ne.jp    


Hayachine Kagura
Około XIV lub XV wieku mieszkańcy prefektury Iwate, rozpoczęli prezentację ludowych przedstawień kagura ku czci góry Hayachine, uważanej za świętą i uosobienie bóstwa. Przedstawienia te z czasem przerodziły się w Wielki Festiwal Świątyni Hayachine, który odbywa się rokrocznie na początku sierpnia w mieście Hanamaki. Hayachine Kagura to seria sześciu tańców w maskach, którym towarzyszy muzyka na bębnach, cymbałach i fletach. Pięć pierwszych tańców opowiada historie z życia bóstw i średniowiecznej Japonii, a w tańcu finałowym objawia się tancerz shishi, ucieleśniający bóstwo Hayachine. Pierwotnie kagura w tej świątyni przedstawiana była przez mnichów ku czci górskiego bóstwa i miała zapewnić błogosławieństwo dla mieszkańców, dziś jest wykonywana przez tancerzy z lokalnej społeczności, szczycącej się tą wyjątkową tradycją.
                               
                                                    fuente: www.japan-iwate.info


                                                  fuente: www.japan-iwate.info


Rytuał Oku-noto no Aenokoto
Rytuał o charakterze agrarnym, przekazywany od pokoleń wśród uprawiających ryż z półwyspu Noto, w prefekturze Ishikawa na wyspie Honsiu,  odbywa się dwa razy do roku. Pan domu zaprasza bóstwo opiekujące się polami ryżowymi i zachowuje się tak, jakby niewidoczny duch był materialnie obecny. W grudniu, by podziękować za zbiory, gospodarz przygotowuje rytualną kąpiel i posiłek, przywołując bóstwo pól ryżowych odgłosem ucierania ziaren ryżu na ciasto. Gospodarz „wita” bóstwo na progu domu w odświętnym stroju, dzierżąc latarnię, po czym zaprasza do odpoczynku  przed rytualną kąpielą i posiłkiem złożonym z ryżu, fasoli i ryb. Według przekazów, bóstwo ma tak słaby wzrok, że gospodarz za każdym kęsem musi słowami opisywać serwowane potrawy. Podobny rytuał ma miejsce w lutym, przez sadzeniem ryżu, by zapewnić obfite plony. 

                                                       fuente: en.unesco.org


                                                    fuente: www.die-japanreise.de

Tradycyjne tańce Ajnów
Odbywają się podczas ceremonii i spotkań, jako część uświetniająca oficjalne festiwale oraz uroczystości rodzinne. Występują w wielu wariantach, ale ściśle związane są ze stylem życia i religią Ajnów. Tańce wykonywane są przez dużą grupę tancerzy, którym często towarzyszą śpiewacy akompaniujący sobie jedynie głosem, bez użycia instrumentów. Niektóre tańce imitują ruchy i dźwięki wydawane przez zwierzęta i owady, inne, jak taniec z mieczami czy łukami, zachowały znaczenie rytualne. Wiele tańców jest improwizowanych i ma charakter czysto towarzyski. Wierząc we wszechobecność duchów, Ajnowie składają hołd i podziękowania naturze właśnie poprzez taniec. Jeden z tego typu tańców wykonywany jest podczas ceremonii Iyomante, gdzie uczestnicy odsyłają do nieba ducha zjedzonego przez nich niedźwiedzia, naśladując ruchy żywego zwierzęcia.

                                                   fuente:  www.youtube.com                                         


Mibu no Hana Taue – rytuał przesadzania ryżu
Obrzędem rolniczy odprawiany przez społeczności Mibu i Kawahigashi w Kitahiroshimie (Prefektura Hiroszima) w celu zapewnienia obfitych zbiorów ryżu. W pierwszą niedzielę czerwca, po zakończeniu wysiewu następuje rytuał przesadzania sadzonek ryżu. Mieszkańcy wioski przyprowadzają bydło do Świątyni Mibu, gdzie zwierzętom zakłada się strojne siodła i kolorowe łańcuchy. Starszyzna, niosąc świętą laskę jako narzędzie obrzędowe prowadzi mieszkańców na specjalnie przeznaczone do tego celu pole ryżowe. Kiedy ziemia zostanie zaorana, ubrane w kolorowe stroje dziewczynki umieszczają zebrane wcześniej sadzonki w skrzyni, śpiewając przy tym pod kierunkiem starszyzny. Następnie pole ryżowe jest wyrównywane przy pomocy eburi, co ma na celu nadanie obrzędowi uroczystego charakteru. Później dziewczynki sadzą kolejno ziarna, cofając się pod kierunkiem osoby posługującej się eburi i drugiej, niosącej ziarno, która zasypuje ziemię po ich przejściu. Śpiewane są rytualne pieśni przy akompaniamencie bębnów, fletów i małych gongów. Kiedy cały rytuał dobiega końca, eburi umieszczane jest odwrotną stroną w wodzie z trzema garściami ziaren ryżu. Przekazywanie tradycji zapewnia starszyzna dobrze znająca pieśni i muzykę i czuwająca nad przebiegiem obrzędu.

                                                     fuente: alternativanikkei.com.ar



                                               fuente: www.mirandohaciajapon.com


                                              fuente: www.tsunagujapan.com


Sada Shin Noh
Składa się z serii rytualnych tańców oczyszczających, wykonywanych co roku w dniach 24 i 25 września w świątyni Sada w japońskim mieście Matsue w prefekturze Schimane. Stanowią one część rytuału gazakae, polegającego na wymianie mat. Tańce służą rytualnemu oczyszczeniu nowych mat (goza) przeznaczonych dla bóstw opiekuńczych sanktuarium i mają na celu uzyskanie łask dla całej społeczności od wdzięcznych bóstw. Różnego rodzaju tańce są wykonywane na specjalnie przygotowanej do tego scenie wewnątrz świątyni. Niektóre występy odbywają się z użyciem mieczy, świętych drewnianych kijów i dzwonków, w innych tancerze noszą maski przedstawiające twarze starszych ludzi lub bóstw i odtwarzają japońskie mity. Podczas rytualnego tańca gozamai, tancerze noszą ze sobą maty, by dokonać rytuału oczyszczenia się przed ofiarowaniem ich bóstwom. Tańcom towarzyszy śpiew, gra na flecie lub bębnach, wykonywana przez muzyków siedzących w kręgu na scenie. Mieszkańcy wierzą, że obrzęd Sada Shin Noh powinien być odprawiany regularnie, by odnawiać łaski bóstw opiekuńczych oraz by zapewnić dostatnią i spokojną przyszłość tancerzom, ich rodzinom i całej społeczności.

                                               fuente: matsuetravelguide.wordpress.com



                                         fuente: www.connect-shimane.com



                                                 fuente: www.connect-shimane.com

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz