Dziedzictwo UNESCO: Domy beginek we Flandrii. Belgia 1998

Beginki to laickie stowarzyszenia religijne kobiet powstałe na początku XII wieku na zachodzie Europy, głównie na terenie obecnej Belgii i Holandii (Niderlandy). Przypuszcza się, że inspiratorem ruchu beginek i begardów był ksiądz Lambert le Bège z Liège, który w 1170 głosił potrzebę ustanowienia stowarzyszenia kobiet poświęconych życiu religijnemu i działalności dobroczynnej, nie związanych ślubami zakonnymi, a więc nie będących zakonnicami, które dobrowolnie mogły swobodnie opuścić wspólnotę (beginat). Inna hipoteza wiąże nazwę stowarzyszenia ze św. Begą. Wspólnoty beginek były autonomiczne i rządziły się własnymi, specyficznymi dla danej wspólnoty prawami, posiadały swojego przełożonego domu, utrzymywały się z własnej pracy, posiadały wspólną kasę, wspólne posiłki i nabożeństwa. Niektóre wspólnoty odeszły od doktryny katolickiej i znalazły się pod wpływem myśli albigensów oraz Braci i Sióstr Wolnego Ducha, który to ruch uznany przez Kościół katolicki jako herezja, rozwijał się w tym czasie w rejonie Kolonii. Wiele beginatów przeszło na tercjarstwo franciszkańskie i przyjęło regułę trzeciego zakonu św. Franciszka z Asyżu jako prawo własne w swojej wspólnocie oraz duchową opiekę franciszkanów. Inne znalazły się pod opieką duchową dominikanów lub karmelitów. Wspólnoty pozostające pod wpływem herezji biczowników, zostały ostatecznie uznane za heretyckie. W 1311 Klemens V oskarżył ruch beginek o rozprzestrzenianie herezji. Sam zaś ruch i jego pierwotne idee, został zrehabilitowany przez Eugeniusza IV w XV wieku.

Beginki mieszkały na Śląsku, w XIV wieku zostały zwalczone przez inkwizycję (podobnie jak waldensi, którzy dotarli na Śląsk w XIV wieku). W 1315 w samej tylko Świdnicy spalono przeszło 50 waldensów.

Wpis obejmuje13 domów beginek: