Śpiew bizantyjski, będący żywą sztuką uprawianą od ponad dwóch tysięcy lat, stanowi również ważną tradycję kulturową i zamknięty system muzyczny, należący do wspólnych tradycji, które się rozwinęły w Cesarstwie bizantyjskim. Opiera się na tekstach liturgicznych greckiego kościoła prawosławnego i jest ściśle związany z życiem duchowym i religijnym. Sztuka wokalna koncentruje się na interpretacji i uwydatnianiu znaczenia tekstów kościelnych. Swoje istnienie śpiew bizantyjski zawdzięcza niewątpliwie słowu (logos). Każdy aspekt tej tradycji służy głoszeniu przesłania religijnego. Śpiew bizantyjski był przekazywany ustnie z pokolenia na pokolenie i na przestrzeni wieków zachował swoje cechy. Jest to muzyka wyłącznie wokalna, zasadniczo monofoniczna. Śpiew zapisywany/kodowany jest w systemie ośmiu skal modalnych, a zróżnicowane style rytmiczne służą akcentowaniu niektórych sylab w słowach tekstu liturgicznego. Sztuka śpiewania psalmów zawsze była związana z głosem męskim, ale w klasztorach i niekiedy w parafiach śpiewa wiele kobiet. Przekazywanie dziedzictwa następuje głównie za pośrednictwem Kościoła, a także dzięki zaangażowaniu ekspertów i amatorów – muzyków, chórzystów, kompozytorów, muzykologów i naukowców, którzy przyczyniają się do badania, prezentowania i upowszechniania tego przejawu dziedzictwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz