Sztuka znakowania elementów drewnianej budowli stoi w opozycji do współczesnej standardyzacji i przyznaje twórczą rolę budowniczemu. Obejmuje używane we Francji od XIII wieku znaki graficzne, które pozwalają na projektowanie z największą precyzją rzeczywistych wymiarów budowli, sprawdzenie miejsc łączenia drewnianych elementów i określenie cech drewna użytego w poszczególnych częściach. Jest to odrębna dziedzina wiedzy, której nie można nabyć studiując architekturę. Dzięki tej wiedzy budowniczy może przewidzieć i sprawdzić przed wzniesieniem budowli, czy wszystkie elementy konstrukcji będą do siebie dobrze dopasowane. Cieśle, którzy są zrzeszeni w cechach mistrzowskich, mają świadomość symbolicznego znaczenia tej sztuki, której tajniki wciąż są pilnie strzeżone. Młodzi adepci tej sztuki zdobywają wiedzę w kilkudziesięciu ośrodkach szkoleniowych, cechach rzemieślniczych i przedsiębiorstwach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz