Co roku w lutym irackie społeczności czczą proroka noszącego imię Khidr, który według tradycji ma spełniać prośby wyznawców, zwłaszcza tych najbardziej potrzebujących. W północnym Iraku rodziny gromadzą się w ostatnich dniach miesiąca na wzgórzu, na którym, jak wierzą, niegdyś stała świątynia poświęcona Khidrowi. Ludzie ubrani w tradycyjne stroje spożywają dania specjalnie przygotowane na tę okazję. Wykonują również popularny w tamtym rejonie taniec dabke. W środkowej części kraju, członkowie społeczności zbierają się na brzegu rzeki Tygrys, w miejscu, gdzie według tradycji wznosiła się świątynia. Przynoszą cukier, sól, hennę, słodycze i gałązki mirtu. W nocy zapalają znicze unoszące się na tafli wody, które mają zapewnić spełnienie ich próśb. Jeśli płomień zgaśnie, zanim dopłynie do drugiego brzegu, wierzy się, że prośby zostaną wysłuchane. W południowym Iraku zapala się tylko jeden znicz. Jeśli płomień zgaśnie przed dotarciem na drugą stronę rzeki Tygrys, wierzący mogą wspomóc biednych, chcąc zapewnić sobie spełnienie własnych próśb. Młodsze pokolenie poznaje te zwyczaje w szkole i w rodzinie. Wspólne tradycje i poczucie tożsamości wspólnotowej przyczyniają się do budowania więzi społecznych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz