Starożytne miasto w Górnym Egipcie, położone nad Nilem, ok. 600 km na południe od dzisiejszego Kairu. Za czasów wczesnego Średniego Państwa (XI dynastia) Teby stały się stolicą Egiptu. Utraciły tę funkcję za panowania XII dynastii, by odzyskać ją w początku Nowego Państwa (XVIII dynastia).
Miasto Luksor leży na prawym brzegu Nilu, w miejscu południowej części starożytnych Teb, oddzielone kanałem od części północnej, zwanej obecnie Karnak. Miasto to nazywane jest często największym muzeum świata na świeżym
powietrzu ze względu na ruiny kompleksu świątyń w Karnaku, świątynię
Luksoru oraz niezliczoną liczbę starożytnych posągów, świątyń i krypt
(m.in. Dolinę Królów) na zachodnim brzegu Nilu.
Z tego powodu Luksor jest doskonałą bazą turystyczną i popularnym
miejscem na spędzenie wakacji, zarówno jako miasto, jak i jako start
(lub meta) rejsów po Nilu.
Budowę świątyni Luksorskiej rozpoczął Amenhotep III, jego następcy kontynuowali dzieło rozbudowując świątynię. Ostateczny kształt otrzymała za czasów Ramzesa II.
Ramzes II
W Karnaku znajduje się zespół świątyń wzniesionych w różnym czasie,
poświęconych bogom tebańskim. Centralne miejsce zajmuje największa na
świecie świątynia z salą kolumnową, tzw. "Wielki Hypostyl" – świątynia
Amona-Re. Od północy przylega do niej świątynia Montu – boga wojny, a na południe położone jest sanktuarium bogini Mut, żony Amona.
Do świątyni Amona od strony Nilu do pierwszego pylonu prowadziła aleja procesyjna z 40 sfinksami o głowach barana (baran to święte zwierzę Amona). Przed każdym sfinksem, między jego łapami, ustawiono posąg faraona.
Ramesseum (XIX dynastia) był to kompleks świątyń pobudowanych przez Ramzesa II. Do dnia dzisiejszego zachowały się tylko ruiny.
Deir el Medina (Dajr al Medina znajduje się w małej dolinie na południowy zachód od Szeich Abd el Gurna. Była to osada rzemieślników, budowniczych-artystów, geniuszy tworzących królewskie grobowce w Dolinie Królów. Podczas wykopalisk odkryto około 450 niedekorowanych i 53, zawierających
zdobienia ścian, grobowców mieszkańców osady. Są wśród nich prawdziwe
arcydzieła zawierające wspaniałe malowidła o tematyce mitologicznej i
religijnej, między innymi w grobowcu Nebenmaat'a, przedstawiające Anubisa dokonującego „Otwarcia Ust” oraz boginię Nieba Nut,
pojącą spragnione dusze Nebenmaat'a i jego żony. W osadzie znajdowała
się również świątynia poświęcona protektorkom jej mieszkańców - boginiom
Hathor i Maat.
Dolina Królów była miejscem spoczynku królów Egiptu w okresie od XVIII do XX dynastii. Pierwszym faraonem, który nakazał budowę swojego grobowca w dolinie, z dala od znanych nekropolii, był Totmes I, ostatnim - Ramzes XI. Wykute w skale kompleksy grobowe, składały się z licznych korytarzy i sal. Już w czasach współczesnych faraonom,
wiele grobów zostało otwartych i ograbionych. Proceder ten trwał przez
wieki. Z tego też powodu zdarzały się
sytuacje przenoszenia mumii,
mające na celu ochronę ich przed zbezczeszczeniem. Współczesnym
badaczom udało się odnaleźć tylko jeden niesplądrowany grobowiec – Tutanchamona. W Dolinie Królów odkryto nie tylko miejsca pochówku, ale i niedokończone komory grobowe.
Dolina Królowych leży na lewym brzegu Nilu, na południe od Doliny Królów. Pochowano tam żony królów Egiptu i niektórych książąt z czasów końca XVIII - XX dynastii. Do najpiękniejszych i najbardziej znanych należy grobowiec królowej Nefertari - żony Ramzesa II
oraz grobowce synów Ramzesa III, Amonherchopszefa i
Chaemuaseta. Zdobią je wielobarwne polichromie nawiązujące do
obrzędów religijnych związanych z przejściem w zaświaty.
Kolosy Memnona to posągi faraona Amenhotepa III z XVIII dynastii wysokości 15,60 m (z postumentem 17,90 m), postawiono je około 1370 p.n.e.
Jest to jedyna zachowana część świątyni grobowej tego faraona,
zniszczonej prawdopodobnie przez trzęsienie ziemi już za panowania Merenptaha.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz