Jedne z najlepiej na świecie zachowanych ruin starożytnego miasta rzymskiego. Miasto założyli Fenicjanie. Leptis została podporządkowana wraz z pozostałymi dwoma koloniami fenickimi, Oeą i Sabratą, tworzącymi Tripolis, czyli „trójmiasto”, zwierzchnictwu Kartaginy. Po II wojnie punickiej (218-201 p.n.e.), w której Rzym pokonał Kartaginę, Leptis Magna pozostała w granicach Kartaginy, ale stała się terenem spornym między dawną metropolią a sprzymierzonymi z Rzymem królami numidyjskimi. W 46 p.n.e. po zwycięstwie Cezara nad pompejańczykami w Afryce Leptis została włączona do nowo założonej prowincji Africa Nova, której pierwszym namiestnikiem został historyk Salustiusz. Cesarz August (27 p.n.e. – 14) najpierw restytuował na terenie prowincji Africa Nova królestwo Numidii i oddał je Jubie II, w nagrodę za pomoc w wojnie z Antoniuszem, aby wkrótce potem na nowo włączyć je do Rzym,
połączyć z prowincją Africa Vetus w jedną prowincję Africa. Do tego
zapalnego wówczas regionu wysłał Legio III Augusta. Z Leptis pochodził cesarz Septymiusz Sewer (193-211)
i ze zrozumiałych względów po jego dojściu do władzy miasto przeżywało
rozkwit, zajmowało największą powierzchnię w historii i otrzymało nazwę
Leptis Magna, czyli „wielka Leptis”. Od końca III w. datuje się
stopniowy upadek Leptis, m.in. wskutek pustynnienia okolicznych terenów i
przechodzenia ludności osiadłej na koczowniczy tryb życia. Mury z
okresu bizantyjskiego mają o wiele mniejszy obwód od tych z okresu
Sewerów.
Łuk Septymiusza Sewera (193-211)
Amfiteatr
Najstarszym obiektem odkrytym na terenie Leptis jest fragment ceramiki korynckiej z ok. 500 p.n.e., na który natrafiono w jednym z grobów z okresu fenickiego, czy raczej punickiego, pod poziomem teatru rzymskiego.
Plac targowy (8 p.n.e.)
Bazylika Sewerów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz