Dziedzictwo niematerialne na Cyprze

Tradycje koronkarskie z Lefkary

Zostały zapoczątkowane w średniowieczu, przed XIV w. Tradycyjnie na Cyprze dziewczęta przygotowywały białe koronki tzw. asproplumia, by wnieść je w posagu przy zamążpójściu. Szczyt rozwoju rzemiosła koronkarskiego w Lefkarze przypadł na okres świetności Bizancjum, kiedy to koronki były eksportowane do Europy przez Konstantynopol. Podczas okupacji Cypru przez Wenecję (1498–1521), kiedy bogaci Wenecjanie przybywali do Lefkary na wypoczynek, mieszkańcy wsi podpatrzyli noszone przez nich białe koronki włoskie i zaadaptowali swoje techniki, dodając do podpatrzonych wzorów elementy inspirowane przyrodą regionu. Sztuka koronkarska była przekazywana z pokolenia na pokolenie – kobiety zajmowały się wytwarzaniem koronek, a mężczyźni ich sprzedażą. Według legendy Leonardo da Vinci był tak zachwycony koronką z Lefkary, że przywiózł do Mediolanu koronkę o wzorze potamos (pol. rzeka), aby udekorować ołtarz w mediolańskiej katedrze. Od tego czasu wzór ten nazywany jest wzorem Leonarda da Vinci.

                                                  fuente: blog.chron.com

                                                  fuente: www.pinterest.com

                                                     fuente: www.unesco.org

                                                   fuente: www.imagui.com

                                                     fuente: www.mydestination.com

                                                      fuente: needlelacetalk.ning.com

                                                       fuente. www.pinterest.com


Zawody poetyckie Tsiattista

Żywa, improwizowana poezja mówiona jest często wykonywana przy akompaniamencie skrzypiec lub lutni. Poeci stają w szranki, rywalizując w tworzeniu celnych wypowiedzi w formie rymowanych dwuwierszy. Od dawna poetyckie zawody towarzyszą weselom, jarmarkom i uroczystościom publicznym, w czasie których poetom kibicują tłumy. Najbardziej powszechną formą wiersza jest jambiczny piętnastozgłoskowiec. Poeci mogą jednak wypowiadać się również w ośmio-, sześcio- czy dziewięciozgłoskowych wersach. Wybitnych tsiattistas (śpiewających poetów) cechuje gruntowna znajomość tradycji muzycznych i poetyckich, bogate słownictwo i wyobraźnia. Często są to ludzie o skromnych dochodach i wykształceniu, których twórczość ma jedynie formę przekazu ustnego. Poetami są na ogół starsi mężczyźni, ale ostatnio udział w pojedynku na słowa zaczęły brać również utalentowane poetki. Poeci muszą być biegli w grecko-cypryjskim dialekcie, znać dotychczasowy dorobek tego rodzaju twórczości oraz, przede wszystkim, mieć umiejętność improwizowania na konkretny temat, w określonej sytuacji i być w stanie dać ripostę rywalowi.

                                                fuente: heritage.unesco.or.kr