Perska sztuka tkania dywanów cieszy się światową sławą, a jednymi z
najwyżej cenionych są artyści z rejonu Fars w południowo-zachodniej
części Iranu. Mężczyźni konstruują krosna, podczas gdy kobiety na kołowrotku wytwarzają z wełny przędzę.
Najczęściej stosowane są naturalne kolory: czerwienie, brązy, odcienie
niebieskiego i bieli, uzyskiwane z barwników zawierających marzanę
barwierską, indygo (indygowca barwierskiego), liście sałaty, łupiny
orzechów, szypułki czereśni i skórki owoców granatu. Kobiety opracowują
wzory i dobierają kolory, przedstawiając na dywanach sceny z życia
codziennego nomadów. Swoją pracę wykonują bez pomocy jakichkolwiek
szablonów. Brzegi tkaniny są następnie
zaszywane, a pozostałe odstające końcówki przędzy odcinane dla nadania
wzorom żywszych barw i w końcu dywan poddawany jest czyszczeniu. Tajniki
rzemiosła przekazywane są z pokolenia na pokolenie ustnie lub drogą
praktycznej nauki. Ojcowie szkolą synów w strzyżeniu owiec i
robieniu krosien.
Dywany z Kashan
Proces tkania dywanu rozpoczyna się od ustalenia wzoru, tworzonego w oparciu o zestaw wypracowanych wcześniej stylów, zawierających określone motywy, takie jak kwiaty, liście, gałęzie, zwierzęta oraz sceny historyczne. Puszysta faktura dywanu uzyskiwana jest poprzez zawiązywanie nitek przędzy wełnianej lub jedwabnej na osnowie za pomocą specjalnych supełków farsi, następnie przytrzymywana w miejscu rządkiem osnowy i ubijana grzebieniem. Kolorystyka dywanów jest wynikiem stosowania wielkiej rozmaitości naturalnych barwników, w tym marzany barwierskiej, łupin orzechów, skórek granatów i liści winorośli. Tradycyjnej sztuki tkania dywanów dziewczęta uczą się terminując pod okiem matek i babć. W ten sam praktyczny sposób młodzi mężczyźni zdobywają umiejętności projektowania wzorów, strzyżenia owiec, barwienia wełny, stawiania krosien i wytwarzania narzędzi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz