W XIV i XV w., leżące nad Bałtykiem średniowieczne miasta Stralsund i
Wismar, były ważnymi ośrodkami handlowymi Hanzy. W XVII i XVIII w.
znalazły się pod panowaniem szwedzkim i stały się szańcami i ośrodkami
administracyjnymi Szwecji na ziemiach niemieckich. Przyczyniły się do
rozwoju charakterystycznego w regionie Bałtyku typu budownictwa gotyku
ceglanego i związanych z nim technik, czego przykładem jest kilka
ceglanych kościołów, ratusz w Stralsund oraz liczne domy mieszkalne,
kupieckie i rzemieślnicze, ilustrujące rozwój architektury ceglanej na
przestrzeni wieków.
W wyniku przemieszczania się ludności niemieckojęzycznej na tereny wschodnie tereny dzisiejszego Stralsundu zostały zasiedlone, a w 1234 roku rugijski książę Wisław I przyznał miastu prawa miejskie. Początkowo obszary te zamieszkane były przez Słowian, tłumaczy to słowiańskie pochodzenie nazwy miasta: stral oznacza grot strzały bądź włóczni. Zakończenie –sund to w językach germańskich określenie na cieśninę morską i odnosi się w tym przypadku do cieśniny Strelasund. Stralsund stał się szybko jednym z najważniejszych nadbałtyckich miast handlowych, głównie dzięki osadnikom z Westfalii, w XIV wieku stał się najważniejszym po Lubece miastem hanzeatyckim na południowym wybrzeżu Bałtyku.
Wizytówką Starego Rynku jest kościół św. Mikołaja oraz ratusz
– jako jeden z najważniejszych niesakralnych budowli
północnoniemieckiego gotyku ceglanego, a także Dwór Artusa (w którym już
w XIV wieku organizowano oficjalne przyjęcia i przyjmowano ważne
osobistości), kamienica Wulflama,
Commandantenhus (dawna siedziba dowódcy szwedzkiego garnizonu) oraz
współczesny blok z wielkiej płyty – które wspólnie tworzą swoisty
przekrój przez architektoniczną historię miasta.
Kościół św. Mikołaja (1276)
Ratusz
Kościół Mariacki od 1625 do 1647 był najwyższym budynkiem świata.
Wismar pierwotnie był osadą słowiańską. Prawa miejskie otrzymał około 1229 roku. W latach 1257–1358 był rezydencją książąt meklemburskich. Podczas wojny trzydziestoletniej w latach 1628–1632 był siedzibą „floty wismarskiej” habsburskiej Ligi Katolickiej, której podstawą była stacjonująca tu od 8 lutego 1629 polska flota wojenna króla Zygmunta III Wazy. 22 stycznia 1632 miasto skapitulowało a cała „flota wismarska”, w tym flota polska, przejęta została przez Szwedów.
Mimo licznych nalotów bombowych w czasie II wojny światowej zabytkowa
część Wismaru zachowała praktycznie w całości swój średniowieczny (XIV
wieczny) układ urbanistyczny.
Klasycystyczny budynek ratusza miejskiego (1817 - 1819)
Alter Schwede (Stary Szwed)
Schabbellhaus ( 1569 y 1571), dziś muzeum.
Kościół św. Mikołaja jest jedynym z trzech największych kościołów w Wismarze, który bez większych zniszczeń przetrwał II wojnę światową.
80 metrowa wieża kościoła św. Marii jest nadal widocznym symbolem miasta. Podczas II wojnych światowej budynek uległ zniszczeniu.
Wismar było jednym z miast, w których kręcono film Nosferatu – symfonia grozy Friedricha Wilhelma Murnaua.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz