Technika druku chińskich drzeworytów i kaligrafia

Technika druku  drzeworytów

Początki drzeworytu wiążą się z rozwojem druku ksylograficznego w VII–VIII w.; z tego okresu pochodzi najstarszy drzeworyt zawierający ilustrację tekstu sutry buddyjskiej, znaleziony 868 w Dunhuangu (prow. Gansu). Przez stulecia drzeworyt jednobarwny służył do ilustrowania książek. Wraz z wynalezieniem techniki drzeworytu barwnego zaczęto go wykorzystywać  do reprodukcji dzieł malarskich. Powstały liczne wzorniki malarstwa, np. słynny zbiór drzeworytów Traktat o malarstwie i kaligrafii z Gabinetu Dziesięciu Bambusów (1643–1701) i podręcznik do nauki malarstwa Podręcznik malarstwa z Ogrodu Ziarna Gorczycy (1679). Chińska technika drzeworytu barwnego jest odmienna od europejskiego, w której wykonuje się oddzielne matryce dla każdego koloru; w d.ch. elementy w jednym kolorze mocuje się na płycie, po czym w określonej kolejności odbija. Drzeworyty znalazły zastosowanie jako ilustracje m.in. w książkach nauk., kalendarzach, a także popularnych chińskich powieściach. W XIX w. . stał się popularnym gatunkiem sztuki lud. — tą techniką tworzono np. obrazki noworoczne (nian hua).

                                                      fuente: www.unesco.org

                                               fuente: confuciomag.com

Kaligrafia

Historia pisma chińskiego, w tym tworzenia ozdobnych napisów, sięga czasów dynastii Shang, ale wczesne typy pisma jak np. pismo małopieczęciowe były dość trudne do pisania; podobnie, wczesne materiały piśmiennicze, jak listewki bambusowe, bardzo ograniczały piszących. Rozpowszechnianie się za czasów dynastii Han papieru i pędzla jako narzędzi pisarskich oraz opracowanie „miękkiego” i łatwego w zapisie pisma kancelaryjnego lishu, umożliwiło rozwój kaligrafii jako samodzielnej sztuki.

Najstarszym pismem jest pismo kancelaryjne Lishu. którego początki  datuje się na V–III w. p.n.e. Było ono popularne w użyciu nieoficjalnym. Z czasem również urzędnicy docenili, że kreślenie znaków pisma kancelaryjnego jest mniej pracochłonne, niż w przypadku znaków pisma małopieczęciowego.

 

                                           fuente: chinatodochina.blogspot.com


Pismo wielkopieczęciowe było używane za czasów dynastii Zhou, w XII-III w p.n.e.

                                                fuente: cruxens.blogaliza.org

Pismo wzorcowe wyparło kancelaryjne, bo jest łatwiejsze do kreślenia, a jego znaki są bardziej czytelne i dostosowane do kreślenia przy użyciu pędzla i papieru. Charakterystyczną cechą tego stylu są szerokie wykończenia kresek, które styl ten zawdzięcza użyciu papieru i tuszu. Pismo to jest używane także w Korei Południowej (jako Hancha) oraz Japonii (Kanji), gdzie jest znane pod nazwą kaisho.  Używane na Tajwanie znaki alfabetu Zhuyin również są pisane w stylu wzorcowym.

                                           fuente: cruxens.blogaliza.org

Pismo bieżące (xingshu)  wywodzi się z pisma kancelaryjnego, charakteryzuje  się uproszczeniem formy i łączeniem osobnych kresek w całości wykonywane jednym pociągnięciem pędzla. Używane jest do sporządzania notatek i jako podstawowe pismo odręczne, a także jako styl kaligraficzny. Pismo bieżące, ze względu na przyspieszenie pisania i upraszczanie znaków, można uznać za krok w kierunku stworzenia stenografii chińskiej. Podobną funkcję pełniło również pismo trawiaste, które było jeszcze bardziej uproszczone.

                                               fuente: en.wikipedia.org

Pismo trawiaste  powstało w celu przyspieszenia i ułatwienia kreślenia znaków. Jej największym mankamentem jest nieczytelność, z którą borykają się nawet sami Chińczycy i Japończycy, bo styl ten przyjął się również w Japonii do kreślenia m.in. kanji. Pojawiło się w Chinach za czasów Dynastii Han jako odmiana pisma kancelaryjnego.

                                                 fuente. www.flickr.com