Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z epoki brązu i neolitu. Canterbury uważa się za główną osadę celtyckich Kantów, zamieszkujących tereny dzisiejszego Kentu. Rzymianie nazywali osadę Durovernum Cantiacorum, czyli "warownią Kantów przy olchowym gaju". Po przybyciu Anglosasów wewnątrz murów utworzyła się mała jucka osada, której nazwa w języku staroangielskim brzmiała Cantwaraburh – "warownią ludu Kentu". W czasach króla Henryka VIII z dynastii Tudorów, kiedy Anglia stawała się krajem protestanckim, za główne biskupstwo wyznaczono właśnie arcybiskupstwo w mieście Canterbury.
Katedra jest jednym z najstarszych oraz najbardziej znanych chrześcijańskich obiektów w Anglii. Pierwszym jej biskupem był św. Augustyn z Canterbury, który wcześniej był opatem benedyktyńskiego klasztoru św. Andrzeja na Monte Celio w Rzymie. Papież Grzegorz I w 597 wysłał go z misją do Anglo-Saksonii. Założona została w 597 roku, lecz
przebudowano ją we wczesnym X wieku. Wschodnia część została znacznie
powiększona w XII wieku, oraz przebudowana w stylu gotyckim. Po pożarze w
1174 ponownie rozbudowano wschodnią część by móc pomieścić wzrastające
ilości przybywających pielgrzymów. Normańskie nawy zburzono w późnym XIV
wieku, aby ponownie przebudować katedrę.
Najstarszy zachowany w Anglii kościół parafialny św. Marcina założony przez świętego Augustyna z Canterbury.
Ruiny wczesnośredniowiecznego opactwa zbudowanego również przez Augustyna; zostało ono zniszczone w okresie reformacji w XVI w.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz