Opactwo w Pannonhalmie jest najstarszym obiektem sakralnym na Węgrzech. W 996 roku na szczycie Świętej Góry Panonii książę Gejza ufundował pierwszą węgierską wspólnotę zakonną, rozpoczynając od niej proces chrystianizacji plemion węgierskich. Przybyli z Czech
na zaproszenie Gejzy mnisi benedyktyńscy zbudowali na mierzącym 275 m
wzniesieniu swój klasztor i konsekrowali go w 1002 roku w obecności syna
Gejzy, króla Stefana
(1000–1038). Góra Panonii jako lokalizacja klasztoru nie została
wybrana przypadkowo – zadecydowała symbolika miejsca: według anonimowego
kronikarza u jej podnóża miał poić konie wódz plemion węgierskich Arpad wkraczający na czele swojego wojska do Panonii. Poza tym niektórzy mnisi benedyktyńscy przybywający tu z Rzymu mieli przeświadczenie, iż św. Marcin urodził się w pobliżu klasztoru.
W końcu XI wieku, w czasie panowania króla Władysława I,
jak to zaświadcza jeden z manuskryptów (z ok. 1090), w zbiorach
klasztoru w Pannonhalmie znajdowało się 80 woluminów (ok. 200 dzieł). W
chwili rozwiązania zgromadzenia zakonnego w 1786 zbiór liczył 4000
woluminów. Po wznowieniu działalności przez klasztor w 1802 do jego
biblioteki powróciło jedynie 757 woluminów i 27 manuskryptów. Zbiory
zaczęły się jednak szybko powiększać i wówczas podjęto decyzję o
zbudowaniu nowej biblioteki. Zbiory nadal się powiększały i obecnie
obejmują 400 000 woluminów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz