Dziedzictwo niematerialne Portugalia

Fado – portugalska pieśń śpiewana w miastach

Gatunek muzyczny powstały w XIX wieku w biednych dzielnicach portowych miast Portugalii, głównie w lizbońskich kwartałach Alfama i Mouraria. Fado to melancholijna pieśń, wykonywana przez jednego wokalistę przy akompaniamencie dwóch gitar. Nazywane jest czasami portugalskim bluesem. Istnieją dwa podstawowe rodzaje klasycznego fado: fado z Lizbony (śpiewane zarówno przez mężczyzn jak i kobiety) i śpiewane wyłącznie przez mężczyzn fado z Coimbry.

                                                        fuente: photolisbon.com



Cante Alentejano, śpiew wielogłosowy

Gatunkiem śpiewu tradycyjnego o dwudzielnym metrum, wykonywany bez akompaniamentu muzycznego przez amatorskie chóry na południu Portugalii. Wyróżnia je charakterystyczna linia melodyczna, tekst i styl wokalny. Chór może liczyć do trzydziestu osób i jest podzielony na mniejsze zespoły. Pieśń intonowana jest w niskiej tonacji, a następnie odtwarzana altem, często z dodaniem ozdobników. Potem rozbrzmiewa cały chór, śpiewając pozostałe strofy w równoległych tercjach. Alt dominuje nad chórem w trakcie wykonywania całej pieśni. Bogaty repertuar tradycyjnych poematów wykonywany jest według dawnych lub na nowo skomponowanych melodii. Pieśni poruszają tradycyjne tematy, takie jak życie na wsi, przyroda, miłość, macierzyństwo czy religia, a także przemiany kulturowo-społeczne. 

                                                         fuente: www.tribunaalentejo.pt

                                        fuente: portuguese-american-journal.com


Wyrób dzwonków dla bydła

Portugalskie dzwonki dla bydła ale także dla owiec zwykle zawieszane są na skórzanym pasku na szyi zwierzęcia. Tradycyjnie są używane przez pasterzy do lokalizowania i kontrolowania pasącego się bydła, a unoszące się wokół wsi dźwięki tworzą niezwykła atmosferę. Różnej wielkości dzwonki wykuwa się na kowadle ręcznie, na zimno, z blachy żelaznej. Na wykutą formę nakłada się blaszki z miedzi lub cyny wraz z elementami zdobniczymi (krzyże, ptaszki). Całość oblepia się mieszaniną gliny i słomy, a potem wypala w piecu. W kolejnym etapie formę szybko schładza się w zimnej wodzie, a następnie usuwa wypaloną glinę. Na końcu montuje się serce dzwonka i dostraja jego dźwięk. Cała wiedza techniczna przekazywany jest w rodzinie z ojca na syna. Głównym ośrodkiem produkcji dzwonków jest Alcáçovas w południowej Portugalii, jednak w wyniku zmian społeczno-gospodarczych praktyka ta stopniowo zanika. Nowe metody wypasu sprawiają, że potrzeba coraz mniej pasterzy, a dzwonki wykonywane przy użyciu technik przemysłowych są coraz tańsze. Obecnie istnieje tylko 11 warsztatów i trzynastu rzemieślników, z których dziewięciu ma ponad 70 lat.