Dziedzictwo UNESCO: Architektura w stylu mudejar w Aragonii. Hiszpania 1986, 2001

Mudejar (z arab. ten, który mógł zostać w Hiszpanii) – styl w hiszpańskiej architekturze i sztuce, który rozwinął się z połączenia elementów islamskich i chrześcijańskich (romańskich i gotyckich). Mudejarami nazywano Maurów żyjących na ziemiach znajdujących się pod władzą chrześcijan; było wśród nich wielu rzemieślników, którzy przyczynili się do powstania nowego stylu.

Styl ten pojawił się w XII wieku i przetrwał do XVII wieku. Największy jego rozkwit nastąpił w okresie gotyku (XV–XVI w.). Jego cechy charakterystyczne to bogactwo dekoracji ornamentalnych wykonywanych w stiuku, drewnie i cegle, którymi pokrywano płaszczyzny tak, by ściany przypominały haftowane lub tkane draperie. Unikano za to przedstawień postaci ludzkich lub zwierzęcych. Wykorzystywano łuki typowe dla architektury mauretańskiej. Pomieszczenia przykrywano stropami kasetonowymi i sklepieniami stalaktytowymi. Stosowano również kafelki.

Saragossa
La Catedral del Salvador (La Seo) - stara katedra, jej budowę rozpoczęto w XII w. a zakończono w XVII w. Wskutek długiego okresu budowy dostrzega się wiele stylów: od gotyku i mauretańskiego do baroku.

foto: Rufino Lasaosa

foto: Sam Kelly

Pałac Aljaferia to najpiękniejszy, mauretański zabytek poza obszarem Andaluzji w Hiszpanii. Został zbudowany w drugiej połowie XI wieku. Zachowały się mauretański dziedziniec, meczet, pałac królów katolickich. Siedziba Las Cortes de Aragón - Kortezów Aragonii (lokalny parlament).

foto: LC_24

foto: Rufino Lasaosa

foto: Rufino Lasaosa

Wieża i kośsiół San Pablo z XIV wieku.

foto: VaqueroFrancis

foto: FRANCIS RAHER

foto: Turol Jones

Teruel

Katedra pochodzi z XII wieku, ale była wielokrotnie przebudowywana. W Mausoleo de los Amantes znajduje się grobowiec "Kochanków z Teruel", czyli Isabeli de Segura i Juana Diega Martineza de Marcillo. Rodzina Izabeli, kazała ukochanemu swej córki wyjechać, by się dorobił majątku. Po powrocie do Teruel, po pięciu długich latach ciężkiej pracy, Diego dowiedział się, iż jego ukochana Izabela właśnie wychodzi za mąż. Poprosił ją o ostatni pocałunek, a kiedy odmówiła, zmarł z rozpaczy. Izabela urządziła mu pogrzeb, ucałowała, po czym umarła w jego ramionach. Ciała nieszczęśliwych kochanków ekshumowano w 1955 roku i wystawiono na widok publiczny.