Pigmeje Aka rozwinęli tradycję muzyki wokalnej, która posługuje się bardzo złożonym
rodzajem polifonii kontrapunktowej, opartej na czterogłosowości. W
szczególności na uwagę zasługuje fakt, że wszyscy członkowie
społeczności Aka są biegli w tej muzycznej technice. Muzyka i taniec są
od długiego czasu nierozerwalnie związane ze wszystkimi wydarzeniami
społeczno-kulturalnymi, mającymi miejsce w społeczności Aka. Tworzą
nierozerwalną część jej obrzędów, w tym obrzędów związanych z
zakładaniem nowych obozowisk, polowaniami, zgromadzeniami plemiennymi
oraz pogrzebami. Pieśni śpiewane są
głównie przy akompaniamencie różnych instrumentów perkusyjnych i
strunowych, z których każdy jest przeznaczony na specjalną okazję. Wśród
najczęściej spotykanych ręcznie robionych instrumentów są: lokalna
odmiana tam-tam’u (enzeko), instrument przypominający harfę, znany jako
geedalebagongo oraz jednostrunowy smyczek (mbela). W pieśniach
przechowana zostaje wiedza, uważana za niezbędną do utrzymania spójności
grupy i ochrony wartości społeczności Aka. Tańce wykonywane są przy
akompaniamencie dźwięcznego klaskania w dłonie. W zależności od obrzędu,
w niektórych tańcach biorą udział tylko mężczyźni, podczas gdy inne
mogą być wykonywane przez pary kobiet i mężczyzn lub w pewnych
wypadkach, przez solowych tancerzy. Polegając całkowicie na tradycji
przekazu ustnego, Pigmeje Aka zdołali przez wiele pokoleń zachować swoją
wiedzę muzyczną w obrębie całej społeczności, dzięki temu, że w obrzędy
plemienne od bardzo wczesnych lat włączane są dzieci.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz