Tumba Francesa, muzyka bractwa Oriente
Gatunek ten stanowi połączenie XVIII - wiecznej muzyki z Dahomeju w Afryce Zachodniej z tradycyjnymi tańcami francuskimi. Tumba Francesa została sprowadzona na Kubę przez haitańskich niewolników, przesiedlonych do wschodnich regionów wyspy po zamieszkach na Haiti w latach 90. VIII wieku. Pierwsze udokumentowane ślady tej tradycji pochodzą z początku XIX wieku i związane są z plantacjami kawy w pobliżu miast Santiago i Guantánamo. Po zniesieniu niewolnictwa na Kubie w 1886 roku i wynikającej z tego migracji byłych niewolników do ośrodków miejskich w poszukiwaniu pracy, społeczności Tumba Francesa powstały w kilku miastach we wschodniej części Kuby. Występy Tumba Francesa najczęściej rozpoczynają się partią solową śpiewaną gwarą hiszpańską lub francuską przez lidera zespołu zwanego composé. Na znak dany przez composé, odzywa się cata – duży drewniany idiofon, wybuchając pulsującym uderzeniem, wzmocnionym przez trzy bębny znane pod nazwą tumbas. Te instrumenty, na których gra się rękami, podobne są do nowoczesnych bębnów conga, mają jednak większą średnicę. Są one zrobione z jednego wydrążonego kawałka drewna i zdobione rzeźbionymi oraz malowanymi motywami. Tańce są wykonywane pod kierunkiem mistrza placu (Mayor de Plaza). Chór składa się w przeważającej mierze z tańczących i śpiewających kobiet, które ubrane są w długie suknie z epoki kolonialnej, na głowie mają zachodnioafrykańskie chusty, a w rękach trzymają kolorowe szale. Śpiewacy wybijają rytm metalowymi grzechotkami (chachás).
Gatunek ten stanowi połączenie XVIII - wiecznej muzyki z Dahomeju w Afryce Zachodniej z tradycyjnymi tańcami francuskimi. Tumba Francesa została sprowadzona na Kubę przez haitańskich niewolników, przesiedlonych do wschodnich regionów wyspy po zamieszkach na Haiti w latach 90. VIII wieku. Pierwsze udokumentowane ślady tej tradycji pochodzą z początku XIX wieku i związane są z plantacjami kawy w pobliżu miast Santiago i Guantánamo. Po zniesieniu niewolnictwa na Kubie w 1886 roku i wynikającej z tego migracji byłych niewolników do ośrodków miejskich w poszukiwaniu pracy, społeczności Tumba Francesa powstały w kilku miastach we wschodniej części Kuby. Występy Tumba Francesa najczęściej rozpoczynają się partią solową śpiewaną gwarą hiszpańską lub francuską przez lidera zespołu zwanego composé. Na znak dany przez composé, odzywa się cata – duży drewniany idiofon, wybuchając pulsującym uderzeniem, wzmocnionym przez trzy bębny znane pod nazwą tumbas. Te instrumenty, na których gra się rękami, podobne są do nowoczesnych bębnów conga, mają jednak większą średnicę. Są one zrobione z jednego wydrążonego kawałka drewna i zdobione rzeźbionymi oraz malowanymi motywami. Tańce są wykonywane pod kierunkiem mistrza placu (Mayor de Plaza). Chór składa się w przeważającej mierze z tańczących i śpiewających kobiet, które ubrane są w długie suknie z epoki kolonialnej, na głowie mają zachodnioafrykańskie chusty, a w rękach trzymają kolorowe szale. Śpiewacy wybijają rytm metalowymi grzechotkami (chachás).
Rumba -połączenie muzyki i tańca oraz wszystkie praktyki z tym związane
Wraz ze zniesieniem niewolnictwa na Kubie w 1886 r. ciemnoskórzy
niewolnicy, którzy z braku środków materialnych oraz ziemi pod uprawę,
nie mogli pozostać na wsi, przenoszą się na peryferie miast i
miasteczek, dając początek tzw. solares (małe społeczności, osiedla, zamieszkane przez wiele rodzin). Powstałe społeczności to mieszanka różnych afrykańskich plemion
sprowadzonych na Kubę przez Hiszpanów, z białymi, którzy mieli
zatrudnienie w zakładach czy sklepikach danego solaru. W tym środowisku pojawiło się pojęcie imprezy zbiorczej zwanej rumba, od której wzięło się określenie rumbero w odniesieniu do osób dziś nazywanych imprezowiczami i rumbear w odniesieniu do wydarzeń imprezowych tak na Kubie, jak i na całych Karaibach. Na początku, spowodowane skrajną biedą grup społecznych, które
zamieszkiwały peryferie miast, instrumentami używanymi w rumbie były
meble, artykuły gospodarstwa domowego i narzędzia pracy codziennej. W niedługim czasie zaczęto używać pudeł (cajones), w których importowano dorsza, z powodu dobrej jakości drewna z jakiego były one wykonane. Muzyka z pudeł (stąd też zwrot rumba de cajón) towarzyszyła osobie, która śpiewała i wybijała rytm na patyczkach clave. Później pudła zostały zamienione na trzy bębny (tumba, llamador i quinto), które nazwano tumbadoras. Ta struktura została powiększona przez kolejną osobę, która uderzała
dwoma patykami w drewnianą podstawę jednego z bębnów. Było to znane pod
nazwą cáscara. W końcu cáscara została zastąpiona przez instrument znany jako cata (pień drzewa z wydłubanym środkiem, zawieszony w powietrzu).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz