Rytuały i muzyka w Iranie

Tradycja muzyczna Radif

Radif obejmuje ponad 250 melodii (gushe), które pogrupowane są w cykle muzyczne (dastgash), różniące się między sobą interwałami i systemem modalnym. Mimo iż wiele występów muzycznych w tradycji irańskiej opiera się na improwizacji i emocjonalnym zaangażowaniu wykonawcy oraz odbiorze słuchaczy, to muzycy długie lata uczą się tradycji radif, bogactwa jej zasobów muzycznych i środków wyrazu. Może być zarówno wokalny jak i instrumentalny, wykonywany na różnych instrumentach i z wykorzystaniem różnorodnych technik. Wykonywany jest najczęściej z takimi instrumentami jak: lutnie tār i setār, cymbały santur, perskie skrzypce kamānche i trzcinowy flet ney. Przekazywana ustnie adeptom przez mistrzów, tradycja ta ucieleśnia zarówno wartości estetyczne, jak i filozofię perskiej kultury muzycznej.

                                            fuente: heritage.unesco.or.kr

                                                      fuente: www.asia.si.edu


Muzyka bachszów z regionu Chorasan

Bachszowie  znani są z kunsztu gry na dotār – dwustrunowej lutni o niezwykle długim gryfie. Recytują poezję i epopeje muzułmańskie i gnostyczne oraz opowieści o tematyce mitologicznej, historycznej i legendarnej. Na muzykę, znaną pod nazwą magamów, składają się utwory instrumentalne i wokalne wykonywane w językach tureckim, kurdyjskim, turkmeńskim i perskim. Najbardziej rozpowszechnionym rodzajem magamu jest navāyī – , niezwykle zróżnicowana, arytmiczna forma wokalna, której towarzyszy recytacja poezji gnostycznej. Inne przykłady magamów to tureckie Tajnīs i Gerāyelī, religijne tematy Shākhatāyī oraz Loy – starożytny romantyczny magam, należący do tradycji Kurdów Kormańskich, zamieszkujących północny Chorasan. Bachszowie uważają, że jedna ze strun lutni dotār jest męska, a druga żeńska; podczas gdy męska pozostaje otwarta, żeńska używana jest do wygrywania głównej melodii. Muzyka bachszów przekazywana jest tradycyjnie z pokolenia na pokolenie metodą mistrz- uczeń, wyłącznie męskim członkom rodziny lub najbliższym sąsiadom, współcześnie także w ten sposób, że mistrz szkoli większą liczbę studentów obu płci o różnym pochodzeniu społecznym. Za pomocą muzyki przekazywana jest tradycja historyczna i kulturowa oraz normy etyczne i religijne.

                                                       fuente: www.unesco.org


Rytuały Pahlevani i Zoorkhanei

Pahlevani to forma sztuki wojennej, łącząca w sobie elementy islamu, gnostycyzmu i starodawnych wierzeń perskich. Stanowi odtworzenie rytualnego zestawu gimnastycznych ruchów i gestów, wykonywanych przez dziesięciu do dwudziestu mężczyzn, z których każdy trzyma przedmiot, przypominający kształtem maczugę, symbolizujący starodawną broń. Rytuał odprawiany jest w Zoorkhane – nakrytej kopułą budowli sakralnej z wpuszczoną w podłogę ośmiokątną areną, wokół której znajdują się miejsca dla widzów. Mistrz  Morshed, który przewodniczy ceremonii, recytuje utwory epickie i wiersze gnostyczne, wybijając rytm na zarb – bębnie kielichowym (darbuce). Wiersze, za pomocą których przekazywane są przesłania etyczne i społeczne, stanowią część kanonu literackiego Zoorkhanei. Uczestnicy obrzędu mogą rekrutować się spośród wszystkich warstw społecznych i mieć różnorodne korzenie religijne, a każda grupa wykonawców ma silne związki ze swoją lokalną społecznością, angażując się także w pomoc dla najbardziej potrzebujących. Pobierając nauki, studenci przyswajają sobie wartości etyczne i rycerskie pod kierunkiem mistrza Pīshkesvat. Ci, którzy opanują indywidualne umiejętności i reguły sztuki, przestrzegają zasad religijnych i pomyślnie przejdą kolejne stadia etyczne i moralne gnostycyzmu, zasługują na zaszczytne miano Pahlevanī (bohatera), wskazujące na ich wysoką pozycję społeczną. Obecnie w Iranie jest 500 grup Zoorkhane, w skład każdej wchodzą wyznawcy, założyciele i kilku mistrzów Pīshkesvat.

                                                 fuente: heritage.unesco.or.kr

                                            fuente: www.pinterest.com


Obrzędy Ghāliszujān  w Maszhād-e Ardehāl w mieście Kāszān

Ghāliszujān są odprawiane na cześć Soltāna Ali, który jest czczony przez mieszkańców Kāszān i Fin. Jak mówi legenda, był on męczennikiem, którego ciało odnaleziono i przeniesiono na zielonym dywanie do strumienia, gdzie zostało umyte, a następnie pochowane przez mieszkańców Fin i Chāwe. Obecnie mauzoleum Soltāna Ali jest miejscem obrzędu, w czasie którego dokonuje się symbolicznego prania dywanu w świętym strumieniu w obecności licznie zgromadzonych wiernych. Odbywa się to w piątek, po siedemnastym dniu miesiąca Mehr według kalendarza słonecznego. Ludzie gromadzą się rano w mauzoleum i skrapiają dywan wodą różaną. Po obrzędzie zrolowania, dywan przekazywany jest czekającym na zewnątrz mieszkańcom Fin, którzy płuczą go w bieżącej wodzie i skrapiają wodą różaną z pomocą precyzyjnie przyciętych, bogato zdobionych kijków. Następnie dywan wnosi się do mauzoleum. Mieszkańcy Kāszān przynoszą swój dywan modlitewny, a mieszkańcy Naszalg dokonują podobnego obrzędu w kolejny piątek.

                                                           fuente: en.unesco.org