Forma tradycyjnego tureckiego teatru cieni, w którym wykorzystuje się wykonane ze skóry wielbłądziej lub wołowej lalki zwane tasvirs. Są one w
kształcie postaci ludzkich lub przedmiotów, a ich cień odbija się od
źródła światła na rozpiętym z przodu płóciennym ekranie. Przedstawienie
rozpoczyna pojawienie się pierwszej postaci, która wprowadza widzów w
temat, po czym znika ze światła przy dźwiękach przenikliwego gwizdu,
ustępując głównemu przedstawieniu, które może obejmować śpiew, muzykę
wykonywaną na tamburynie, recytację wierszy, mitów, językowe łamańce i
szarady. Komiczne opowieści prezentują głównie postaci murarza Karagöz i
kowala Hacvat, także inne postaci, jak kabaretowa śpiewaczka o imieniu
Kantocu czy iluzjonista Hokkabaz. Teatr jest obsługiwany przez jednego
mistrza (Hayali), który poruszając figurkami, użycza im głosu.
Towarzyszyć mu mogą jeden lub kilku asystentów, którzy w ten sposób uczą
się trudnej sztuki animacji lalkami (tasvirs) oraz akompaniują
mu muzycznie. Kiedyś przedstawienia prezentowane były głównie w
kawiarniach i na placach, szczególnie podczas Ramadanu i ceremonii
obrzezania, dziś grywane są w teatrach, szkołach i salach w dużych
miastach, gdzie przyciągają rzesze widzów.
Tradycja bardowska Âşıklık
Tradycja przedstawień podtrzymywana przez wędrownych bardów zwanych âşıks. Ubrani w tradycyjne stroje, przygrywając na instrumencie smyczkowym saz,
występują często na weselach, w pijalniach kawy i przy okazji wielu
innych publicznych spotkań. Wiersze, które recytują, opowiadają
najczęściej o miłości i są napisane rytmicznymi sylabami, kończą się
zawsze czterowierszem, w którym bard wypowiada Mâhlas, swój artystyczny pseudonim. Ich improwizowane przedstawienia mogą zawierać także rebusy,
opowieści ludowe, słowne pojedynki z innymi bardami. Podczas niektórych uroczystości, jak wesele, âşıks
pełnią też funkcję mistrzów ceremonii i przewodników, a ich sztuka
wzbogaca codzienne i odświętne życie Turków.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz