Timbuktu zostało założone prawdopodobnie na przełomie XI i XII w, jako sezonowa osada przez nomadyczny lud Tuaregów. Dzięki swemu korzystnemu położeniu na transsaharyjskich szlakach osada szybko się wzbogaciła. Przedmiotem handlu było złoto, kość słoniowa, niewolnicy, sól i inne towary. Timbuktu stanowiło główne miasto kilku średniowiecznych afrykańskich państw: Ghana, Mali i Songhaj. W XIV w. miało 5 razy więcej mieszkańców niż ówczesny Londyn i było najbogatszym miastem na świecie Jego złoty wiek przypada na XVI stulecie – był to wówczas ludny i ważny ośrodek islamu.
Wówczas to legendy o bogactwach tego miasta zachęciły Europejczyków do
odkrycia tej części Afryki, to właśnie pojawienie się europejskich
podróżników i handlarzy przyczyniło się do upadku miasta. Handel drogą
morską stanowił o wiele lepszą alternatywę niż wędrówka przez Saharę – największą pustynię świata. Upadek pogłębił jeszcze najazd w 1591 Morysków, najemników na usługach sułtana Maroka. W 1893 miasto zostało zrujnowane po zdobyciu przez Francję. Przybywający ponownie w XIX w. podróżnicy z Europy mogli zobaczyć tylko niewielką wioskę z domami zbudowanymi z gliny.
Meczet Ddżingarejber zbudowany w 1325 r. jest jedynym meczetem, który mogą zwiedzać nie muzułmanie.
Meczet Sankore zamieniony na islamski uczelnię.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz