Miasto leżące w północnej części Laosu nad rzeką Mekong, w prowincji Louangphrabang. Dokładna data powstania Louangphrabang nie jest znana. Znalezione
podczas wykopalisk archeologicznych w leżącej blisko miasta jaskini Tham
Hua Pu kamienne narzędzia wskazują, że w rejonie tym ludzie mieszkali
już 8000 lat p.n.e. Z kolei odnalezione przez archeologów różnorodne
ozdobne koraliki dowodzą istnienia wymiany handlowej miejscowej
ludności z Indiami już ok. 500 r. p.n.e. Wzrost znaczenia miasta wiąże się z osobą księcia, a później króla Fa Nguma - założyciela królestwa Lan Xang Hom Khao
(Królestwo Miliona Słoni i Białego Parasola) w 1353 r. Stolicą
królestwa uczynił on Muang Seua. Rozplanowanie stolicy odbiegało od
wzorców znanych z Europy: był to przede wszystkim obronny królewski
kompleks administracyjno-religijny z położonymi wokół niego wsiami zaspokajającymi jego potrzeby i nie tworzącymi z nim wspólnej jednostki administracyjnej.
Rozwojowi miasta sprzyjało jego położenie na trasie handlu jedwabiem. W
1359 r. Fa Ngum sprowadził do królestwa podarowany przez władcę Imperium Khmerów
posąg Buddy, którego laotańskie określenie stało się później nazwą
miasta. Sprowadzenie posągu było elementem wprowadzania przez króla buddyzmu therawady jako religii królestwa. W latach 1753 i 1771 miasto padło ofiarą birmańskich najazdów. W roku
1705 wywieziono posąg do Wientianu, a w 1779, po zajęciu Laosu przez
wojska syjamskiego króla Taksina, święty posąg Buddy zabrany został wraz z drugim świętym wizerunkiem - Szmaragdowym Buddą do Bangkoku (zwrócony został ostatecznie w 1867 r. przez króla Mongkuta).
W 1774 r., podczas obchodów Nowego Roku, większość miasta strawił
pożar. Kolejny najazd miał miejsce w 1791 r., tym razem ze strony
Wientianu, który w międzyczasie, po rozpadzie Laosu na trzy królestwa,
stał się stolicą osobnego państwa. W 1893 r. królestwo zostało inkorporowane do francuskiego Laosu. Francuzi finansowali odbudowę zrujnowanego Louangphrabang, a w
latach 1904-1909 francuscy inżynierowie zaprojektowali i zbudowali Pałac
Królewski wraz utrzymanymi w stylu europejskim ogrodami nad brzegiem
Mekongu.
W szczytowym okresie świetności miasta, w Louangphrabang znajdowało się
66 świątyń buddyjskich. Dziejowe zawieruchy przetrwały tylko 32 z nich. Były one wielokrotnie przebudowywane i odbudowywane, zatraciły więc swoją pierwotną formę.
Świątynia Wat Xieng Thong uważana jest za najświetniejszy przykład klasycznej architektury buddyjskiej północnego Laosu z XVI w. Została ona ufundowana ok. 1560 r. przez króla Setthathiratha,
ale według legendy kamień węgielny pod nią (i pod miasto) położyło
dwóch pustelników w sąsiedztwie rosnącego w tym miejscu drzewa. Zostało
ono upamiętnione w postaci sztukaterii na tylnej ścianie świątyni. Na
cały kompleks świątynny składa się ponad 20 budynków, w tym liczne stupy
i biblioteka
Pałac królewski zbudowany w latach 1904 -1909, na rozkaz króla Sisavangvonga, obecnie mieści się tu Muzeum Narodowe.
Budowa świątyni Wat Mai Suwannaphumaham rozpoczęła się w 1796 r., a w ciągu XIX w. była rozbudowywana i
przebudowywana - m. in. w latach 20. dobudowano charakterystyczne
przedsionki z kolumnadami z przodu i z tyłu świątyni. Najbardziej
charakterystycznym elementem Wat Mai jest pięciopiętrowy dach. Wyróżnia
ją także złocony relief na ścianie frontowej przedstawiający sceny z Ramajany i dżatak. W pomalowanym na czerwono wnętrzu znalazły się liczne złocone posągi Buddy.
foto: shin--k
Świątynia Wat Visoun zbudowana w 1503 r.
Świątynia Wat That Chomsi zbudowana na szczycie góry Phou Si.
Jaskinie Pak Ou znajdują się niedaleko miasta, przy rzece Mekong. Można tu obejrzeć ponad 100 posągów przedstawiających buddę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz