Baulowie to mistyczni wędrowni śpiewacy (minstrele) żyjący w rolniczych
obszarach Bangladeszu i Zachodniego Bengalu. Największą popularnością
cieszyli się w XIX i na początku XX wieku. Obecnie ich popularność
ponownie wzrasta wśród rolniczej ludności Bangladeszu. Muzyka Baulów
oraz ich styl życia wywarły znaczący wpływ na kulturę Bengalu,
najbardziej widoczny w utworach Rabindranatha Tagore. Baulowie mieszkają
na obrzeżach wsi lub podróżują od jednej do drugiej, utrzymując się ze
śpiewania z akompaniamentem ektary (prostego jednostrunowego
instrumentu) oraz bębna dubki. Należą do nieortodoksyjnej tradycji
religijnej, na którą wpływ wywarły hinduizm, buddyzm, bengalski
waisznawizm oraz suficki islam. Jednak Baulowie nie utożsamiają się z
żadną zorganizowaną religią, ani też z systemem kastowym, bóstwami,
świątyniami czy miejscami świętymi. Szczególne znaczenie przypisują
ciału ludzkiemu jako siedzibie Boga. Baulowie podziwiani są za swoją
wolność i niezależność od wszelkiej konwencji, jak również za oryginalną
muzykę i poezję. Dla nich samych śpiew, poezja, taniec i muzyka są
sposobem poszukiwania kontaktu człowieka z Bogiem oraz drogą do
osiągnięcia duchowej wolności. Pierwsze wzmianki o pieśniach Baulów
znaleźć można w literaturze bengalskiej z początku XV wieku. Muzyka
Baulów reprezentuje szczególny rodzaj pieśni ludowych, zawierających
elementy hinduskiej bhaki oraz sufickiej formy pieśni shuphi. Śpiewane
są głównie na świeżym powietrzu dla zgromadzonej publiczności. Dla
miejscowych guru stanowią podstawę do nauczania filozofii Baulów,
przekazywanej ustnie kolejnym śpiewakom. Język pieśni jest stale
uaktualniany, by mógł adekwatnie opisywać rzeczywistość.
Tradycyjna sztuka tkacka jamdani
Tkaniny łączą skomplikowane wzory z barwami przygaszonymi lub
jaskrawymi. Szyje się z nich wyjątkowo przewiewne ubrania. Ze względu na
bogate wzornictwo jest to technika bardzo czaso- i pracochłonna.
Tkanina powstaje bezpośrednio na krosnach przy pomocy techniki
przerywania wątku. Wyrób tych tkanin przeżywa rozkwit dzięki
popularności, jaką cieszy się u producentów sari, podstawowego stroju
bengalskich kobiet w Bangladeszu i poza jego granicami. Sari tkane
techniką jamdani symbolizuje tożsamość, poczucie godności i wartości, a
noszenie tego stroju podkreśla przynależność kulturową i jedność
społeczną. Tkacze mają poczucie tożsamości zawodowej i są dumni ze swych
osiągnięć. Cieszą się prestiżem społecznym, a ich umiejętności są
wysoko cenione. Niewielka liczba mistrzów tkackich jest uważana za
depozytariuszy tradycyjnych technik i wzornictwa. Swą wiedzę i
umiejętności przekazują uczniom. Ale technika jamdani przekazywana jest
przede wszystkim przez rodziców dzieciom w rodzinnych warsztatach.
Procesja Mangal Szobhajatra w dniu Pohela Boishakh
Pohela Boishakh to pierwszy dzień w kalendarzu bengalskim, przypadający 14 kwietnia, jest świętem narodowym w Bangladeszu. Procesja jest organizowana przez studentów i profesorów Akademii Sztuk Pięknych uniwersytetu w Dhaka. Jej początki sięgają 1989 roku, kiedy studenci w proteście przeciwko reżimowi wojskowemu zorganizowali procesję, aby wzbudzić nadzieję na lepszą przyszłość. Miesiąc przed procesją przygotowuje się maski i figury, które mają odstraszyć siły zła. Przynajmniej jedna z masek symbolizuje zło, druga siłę i trzecia pokój.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz