Leży na terenie portu w Rio de Janeiro pomiędzy ulicami Coelho e Castro i Sacadura Cabral. Nabrzeże zostało zbudowane w 1811 r. i było punktem rozładunkowym
statków niewolniczych aż do 1831 r., kiedy transatlantycki handel
niewolnikami został oficjalnie zakazany, choć był nielegalnie
kontynuowany do 1888 r., czyli do momentu zniesienia niewolnictwa w Brazylii. Przez czas swojego funkcjonowania, nabrzeże Cais do Valongo przyjęło nawet do miliona niewolników z Afryki. W latach 1850-1920 okolice nabrzeża były zamieszkane przez niewolników i wyzwolonych niewolników, dlatego też kompozytor Heitor dos Prazeres nazwał je Pequena África (Mała Afryka). Pod koniec 1820 handel niewolnikami w Brazylii osiągnął swój punkt
kulminacyjny. Rio de Janeiro było jego ważnym ośrodkiem, a Valongo było
miejscem, które przyjmowało najwięcej niewolników z Angoli, Wschodniej
oraz Środkowo-zachodniej Afryki. Do Maranhão i Bahia docierały wówczas
głównie statki z Gwinei i Zachodniej Afryki. W 1831 r., gdy pod presją Anglii
zakazano handlu niewolnikami, Valongo zostało zamknięte. Handlarze
przenieśli się do nielegalnych portów, aby kontynuować swój proceder. Podczas prac wykopaliskowych w 2011 r., które przeprowadzano w ramach
rewitalizacji obszaru portowego w Rio de Janeiro, odkryto dwa nabrzeża -
Valongo i Imperatriz - zbudowane jedno na drugim. Na miejscu znaleziono
też dużą ilość amuletów i obiektów kultu, pochodzących z Kongo, Angoli i Mozambiku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz