Kofun są to kurhany w kształcie dziurki od klucza, tykwy lub ósemki, zawierające grobowce wysokich rangą urzędników i wpływowych ludzi. Otaczane były jedną lub dwoma fosami. Wewnątrz grobowców umieszczano brązowe lustra, żelazne zbroje, miecze, noże, groty strzał, przedmioty codziennego użytku, narzędzia rolnicze, ozdoby i ceramikę. W niektórych grobowcach zamiast oryginalnych przedmiotów znajdowano ich misternie wykonane kopie z kamienia. Powstawały od III do VII wieku. Odkryto ich ponad 10 tys. Od nich wziął swoją nazwę okres Kofun.
Od III do V wieku kofuny najczęściej powstawały na zboczach gór. W V wieku kurhany były usypywane w dolinach i ich rozmiar uległ znacznemu powiększeniu, tak że same wyglądały jak wzgórza i były widoczne z odległości kilku kilometrów. Od VI do VII wieku ich rozmiary ulegają zmniejszeniu. W drugiej połowie VII wieku zanikają całkowicie, co tłumaczone jest względami ekonomicznymi i rozpowszechnieniem się zwyczaju kremacji na modłę buddyjską. Powodem zanikania kurhanów mógł być także zakaz cesarza Kōtoku, o którym wspomina Nihongi pod datą 646 r. W dekrecie tym cesarz zabrania budowy miejsc tymczasowego pochówku i wyposażania zmarłych w drogocenności. Wyznacza skalę wielkości kurhanu zależną od rangi społecznej zmarłego i nakazuje chowanie na wyznaczonych cmentarzach. Wskazuje budowę kurhanów jako powód nędzy narodu. Największy kofun (Daisenryō-kofun) znajduje się w Sakai i mierzy ponad 800 m długości. Pierwotnie otoczony był trzema fosami, dziś została jedna. Kurhan ten został uznany przez rząd japoński za grobowiec cesarza Nintoku.
Od III do V wieku kofuny najczęściej powstawały na zboczach gór. W V wieku kurhany były usypywane w dolinach i ich rozmiar uległ znacznemu powiększeniu, tak że same wyglądały jak wzgórza i były widoczne z odległości kilku kilometrów. Od VI do VII wieku ich rozmiary ulegają zmniejszeniu. W drugiej połowie VII wieku zanikają całkowicie, co tłumaczone jest względami ekonomicznymi i rozpowszechnieniem się zwyczaju kremacji na modłę buddyjską. Powodem zanikania kurhanów mógł być także zakaz cesarza Kōtoku, o którym wspomina Nihongi pod datą 646 r. W dekrecie tym cesarz zabrania budowy miejsc tymczasowego pochówku i wyposażania zmarłych w drogocenności. Wyznacza skalę wielkości kurhanu zależną od rangi społecznej zmarłego i nakazuje chowanie na wyznaczonych cmentarzach. Wskazuje budowę kurhanów jako powód nędzy narodu. Największy kofun (Daisenryō-kofun) znajduje się w Sakai i mierzy ponad 800 m długości. Pierwotnie otoczony był trzema fosami, dziś została jedna. Kurhan ten został uznany przez rząd japoński za grobowiec cesarza Nintoku.
Wpis obejmuje grupy 49 ziemnych kurhanów Mozu w mieście Sakai, oraz kurhany Furuichi, w pobliżu miejscowości Habikino i Fujiidera.
fuente: www.ancientpages.com/
fuente: https://en.japantravel.com/
fuente: http://www.mozu-furuichi.jp/en/learn/about.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz