System zarządzania wodą w Augsburgu ewoluował od XIV wieku, przechodząc przez kolejne fazy rozwoju. Obejmuje on sieć kanałów, pochodzące z okresu od XV do XVII wieku, wieże ciśnień, w których znajdowały się przepompownie, rzeźnię schładzaną wodą, system trzech monumentalnych fontann i elektrownie wodne, które obecnie dostarczają energii odnawialnej. Dzięki wynalazkom, które powstały w związku z tym systemem, Augsburg jest miastem pionierskim w dziedzinie hydrauliki.
24 lis 2020
Lasy hyrkańskie. Iran 2019
Tworzą jedyny w swoim rodzaju masyw leśny, rozciągający się na obszarze 850 km wzdłuż południowego wybrzeża Morza Kaspijskiego. Historia tych liściastych lasów sięga 25-50 milionów lat wstecz, kiedy pokrywały one większość obszaru północnej strefy klimatu umiarkowanego. Podczas zlodowacenia w okresie czwartorzędu lasy w tym regionie zanikły, by ponownie rozprzestrzenić się, gdy klimat stał się łagodniejszy. Obecnie cechuje je ogromna różnorodność roślin okrytonasiennych: 44 procent znanych w Iranie gatunków roślin naczyniowych występuje w regionie lasów hyrkańskich, pokrywających zaledwie 7 procent obszaru tego kraju. Dotychczas odnotowano tam 180 gatunków ptaków typowych dla lasów liściastych klimatu umiarkowanego oraz 58 gatunków ssaków, wśród nich niezwykle rzadki podgatunek lamparta charakterystyczny dla tego regionu.
5 lis 2020
Święto Santísima Trinidad del Señor Jesús del Gran Poder w mieście La Paz. Boliwia
Święto Santísima Trinidad del Señor Jesús del Gran Poder odbywa się w Dzień Świętej Trójcy w stolicy Boliwii, La Paz. Obchody co roku odmieniają i ożywiają życie społeczne miasta, co wynika ze szczególnego sposobu rozumienia i przeżywania andyjskiego katolicyzmu. Święto zaczyna się od przejścia procesji przez zachodnią część miasta. Jest to najważniejsza część całego wydarzenia, gromadzącego około czterdziestu tysięcy wiernych, którzy tańczą i śpiewają w ofierze dla Pana Jezusa Wielkiej Mocy. Taniec ma mistyczne znaczenie dla sześćdziesięciu dziewięciu wspólnot zaangażowanych w organizację uroczystości, które są witane na ulicach w euforycznej atmosferze, przy dźwiękach muzyki granej przez siedem tysięcy wykonawców. Tańce rozpoczynają się od kultowego Morenos, któremu towarzyszą także lżejsze formy tańca. Jednocześnie wykonywane są rodzime tańce Sikuris i Qhantus, nawiązujące do początków festiwalu Ch'ijini. Następnego dnia członkowie procesji uroczyście noszą na ramionach obraz świętego patrona w dzielnicy Gran Poder, a wierni oddają mu cześć z pomocą kadzideł, kwiatów i konfetti. Wspólnoty przygotowują repertuar muzyczny uroczystości przez cały rok; hafciarze i jubilerzy z Gran Poder przekazują z pokolenia na pokolenie wiedzę i umiejętności związane z tą formą dziedzictwa, a jej aspekt religijny utrwalany jest poprzez uroczystości, wieczorne modlitwy i procesje.
8 paź 2020
Transhumancja w basenie Morza Śródziemnego i w Alpach. Austria, Grecja, Włochy
Transhumancja to tradycyjna metoda wypasu, polegająca na sezonowym przemieszczaniu zwierząt gospodarskich stałymi szlakami w basenie Morza Śródziemnego i w Alpach. Każdego roku, wiosną i jesienią, od świtu do zmierzchu tysiące zwierząt przeganianych jest przez grupy pasterzy z psami i końmi, stałymi trasami między dwoma regionami geograficznymi i klimatycznymi. Często wraz ze zwierzętami gospodarskimi wędrują też rodziny pasterzy. Można wyróżnić dwa główne typy wypasów: poziomy w regionach równinnych lub płaskowyżowych, i pionowy, zazwyczaj w regionach górskich. Transhumancja wymaga przestrzegania zwyczajów i wspólnych praktyk społecznych w opiece nad zwierzętami i hodowli, sposobie korzystania z gruntów, lasów i zasobów wody oraz reagowania na zagrożenia ze strony przyrody, przez co jest ważnym czynnikiem kształtowania relacji między człowiekiem, zwierzętami i ekosystemami. Pasterze mają dogłębną wiedzę na temat środowiska, równowagi ekologicznej i zmian klimatu, ponieważ stosują jedną z najbardziej zrównoważonych i wydajnych metod hodowli zwierząt. Mają także specjalne umiejętności praktyczne związane z wytwarzaniem żywności i rękodzielnictwem. Depozytariusze tego elementu żywego dziedzictwa świętują początek i koniec wypasu wiosną i jesienią, kiedy przy wspólnym posiłku, obrzędach i opowieściach wprowadzają także najmłodszych w tajniki tej praktyki kulturowej, zapewniając w ten sposób jej ciągłość.
fuente: https://elpais.com/elpais/2018/11/14/album/1542195147_301439.html
fuente: https://www.freepik.es/fotos-premium/vacas-verdes-praderas-alpes_3485022.htm
10 wrz 2020
Wzgórza prosecco w Conegliano i Valdobbiadene, Włochy 2019
Wpis obejmuje część regionu upraw winorośli w północno-wschodniej części Włoch, w którym produkowane są wina prosecco. Cechą charakterystyczną krajobrazu są wzgórza o stromych zboczach, niewielkie poletka winnic położone na wąskich trawiastych tarasach zwane ciglioni, lasy, małe wioski i ziemie uprawne. Teren był kształtowany przez człowieka i przystosowywany do jego potrzeb na przestrzeni stuleci. Od XVII wieku, dzięki systemowi ciglioni powstawała charakterystyczna szachownica winnic tworzona przez biegnące równolegle i prostopadle do zbocza rzędy winorośli. Technika rozpinania winorośli zwana bellussera, stosowana od XIX wieku, przyczyniła się również do powstania swoistych cech krajobrazu.
11 sie 2020
Pismo ormiańskie i związane z nim formy wyrazu kulturowego
Alfabet ormiański stworzył w 405 r.n.e. Mesrop Mashtots, posługując się regułą, że każdej głosce odpowiada jedna litera. Pismo cechuje bogactwo kroju ozdobnych liter, które klasyfikuje się według formy jako węzły, ptaki, zwierzęta, postaci mitologiczne lub fantastyczne. Niezależnie od pełnienia podstawowej funkcji, polegającej na tworzeniu dziedzictwa piśmienniczego, pismo ormiańskie służyło do tworzenia liczb i układania kryptogramów czy szarad. Współcześnie liternictwo wykorzystuje się również w rzemiośle. Pismo ormiańskie jest obecne w życiu niemal wszystkich warstw społecznych, zwłaszcza w sztuce ludowej. Dziedzictwo to występuje na obszarze całego kraju i stanowi nieodłączną część tożsamości kulturowej Ormian. Do depozytariuszy i praktyków należą artyści, tkacze, hafciarze, rzeźbiarze, językoznawcy, kaligrafowie i jubilerzy. Instytucje edukacyjne wszystkich szczebli zajmują się przekazywaniem tej formy dziedzictwa młodym pokoleniom. Istnieją ośrodki dla młodzieży, które przywiązują dużą wagę do nauki liternictwa ormiańskiego. Począwszy od 2008 roku odbywa się regularnie doroczny międzynarodowy konkurs wzornictwa „Granshan”. Do zaznajamiania dzieci i młodzieży z pismem ormiańskim przyczynia się Apostolski Kościół Ormiański.
28 lip 2020
Zarządzanie ryzykiem lawinowym. Austria, Szwajcaria
Zagrożenie lawinowe i konieczność stawiania mu czoła kształtowały przez wieki tożsamość alpejskich mieszkańców, którzy każdej zimy mają do czynienia z sytuacją, w której lawiny zagrażają zarówno im, jak turystom, środkom komunikacji i innym ważnym elementom infrastruktury. Ze względu na gęste zaludnienie Alp, zjawisko lawin stanowi główną troskę i wspólną odpowiedzialność tamtejszych społeczności. Przez wieki górale rozwijali lokalną wiedzę empiryczną, strategie zarządzania i minimalizowania ryzyka lawin, a także praktyki kulturowe, pomagające chronić się przed zagrożeniem lawinowym. Obecnie, nowoczesne narzędzia, takie jak instrumenty pomiarowe i mapowanie obszarów ryzyka, uzupełniają tradycyjną wiedzę, która w dalszym ciągu jest rozwijana i przystosowywana do konkretnych potrzeb w terenie. Ocena ryzyka lawinowego wymaga rzetelnej wiedzy na temat przyrody na danym terenie, w tym śniegu, warunków pogodowych i historii dotychczasowych lawin. Kiedyś przekazywana ustnie, dziś wiedza na temat lawin jest wypadkową wiedzy empirycznej i praktycznych doświadczeń, a przekazywana jest w dwie strony: z poziomu nauki do praktyki i z terenu do laboratoriów naukowych.
16 lip 2020
Pałac w Mafrze. Portugalia 2019
Pałac jest największą rezydencją królewską w Portugalii i jednym z największych budynków zbudowanych w Europie w XVIII wieku. Służył również za klasztor franciszkanów. Zespół miał być portugalskim odpowiednikiem pałacu Escorial pod Madrytem. Po upadku monarchii w 1910 pałac został zamieniony na muzeum. Zbudowany w latach 1717-1730 w stylu baroku i klasycyzmu włoskiego z rozkazu króla Jana V. Miał być wotum za urodzenie następcy tronu przez jego żonę, królową Marię Annę z Habsburgów.
Biblioteka posiada kolekcję książek z XV- XIX w.
W sali Trofeów meble wykonane są z poroża i skór zwierząt zabitych podczas królewskich polowań w Tapada.
fuente: https://malaenxuta.com/mafra/
Ogród “Cerco”
Park “Tapada”
6 lip 2020
Śpiew z akompaniamentem gęśli. Serbia
Śpiew z akompaniamentem gęśli – prostego instrumentu strunowego – to pradawna forma sztuki, głównie epiki bohaterskiej, praktykowana przez wieki jako element pamięci historycznej i wyraz tożsamości kulturowej. Występy wiążą się z niezwykle rozbudowaną i złożoną formą interakcji między wykonawcą a widownią, a opierają się na umiejętnościach i kreatywności solistów (gęślarzy); ich umiejętność dramatyzowania poetyckich treści, język ciała i charyzma stanowią klucz do sukcesu przedstawienia. W repertuarze znajdują się przede wszystkim pieśni na temat historycznych i mitycznych bohaterów, wydarzeń z legendarnej przeszłości, starożytnej i najnowszej historii, rzadziej ballady i piosenki żartobliwe. Wystawienia odbywają się lokalnie, na festiwalach i w ramach obchodów rocznicowych. Większość współczesnych gęślarzy zdobywa podstawowe umiejętności śpiewu i gry na instrumencie, ucząc się od bardziej doświadczonych członków rodziny, społeczności lokalnej lub stowarzyszenia zrzeszającego gęślarzy, ale współcześnie przekazują je także państwowe szkoły muzyczne.
29 cze 2020
Święto Epifanii w Etiopii
Uroczystości upamiętniające chrzest Chrystusa w Jordanie są w Etiopii barwnym świętem obchodzonym w całym kraju. Zaczynają się co roku 18 stycznia, w wigilię głównego święta, które nosi nazwą Ketera, co oznacza „zatrzymanie strumienia wody” po to, by udzielić błogosławieństwa wiernym. W przeddzień Ketera, w podniosłej atmosferze parafianie towarzyszą kapłanowi niosącemu miniaturową replikę Arki Przymierza do źródła wody (timkete bahir), którym może być zbiornik wodny lub rzeka. Przez całą noc modlą się i śpiewają uczestnicząc w nabożeństwach, w tym w liturgii eucharystycznej. W uroczystościach odbywających się 19 stycznia biorą udział setki tysięcy ludzi. Obchody rozpoczynają się odprawieniem obrzędów o wschodzie słońca, po czym wierni otrzymują błogosławieństwo świeconą wodą. Około godziny 10.00 następuje odprowadzenie kapłanów niosących Arkę Przymierza do kościołów parafialnych. W czasie tej niesłychanie barwnej ceremonii, śpiewane są pieśni ludowe i religijne. Doroczna organizacja święta zapewnia żywotność i przetrwanie tej tradycji. Zasadniczą rolę odgrywają kapłani Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego, którzy recytują specjalne modlitwy, niosą replikę Arki Przymierza i przytaczają odpowiednie teksty religijne.
5 cze 2020
Kościoły pskowskiej szkoły architektonicznej. Rosja 2019
Jedno z najstarszych miast w średniowiecznej Rusi (IX-X w.), wzmiankowane w 903. W 1212 roku.
Kościoły znajdują się w historycznej części miasta Psków, nad brzegami rzeki Wielikaja, w północno-zachodniej części Rosji. Charakterystyczne cechy tych budowli, będących dziełem pskowskiej szkoły architektury, to sześcienne formy, sklepienia, przedsionki i dzwonnice z najstarszymi elementami pochodzącymi z XII wieku. Wkomponowane w naturalny krajobraz kościoły i katedry są otoczone ogrodami, murami granicznymi i ogrodzeniami. Pskowska szkoła architektury, czerpiąca wzorce z architektury bizantyjskiej i odwołująca się do tradycji Nowogrodu, przeżywała rozkwit w XV i XVI wieku i była jedną z głównych szkół architektury w Rosji. W ciągu pięciu kolejnych stuleci wywierała wpływ na rozwój architektury rosyjskiej.
fuente. https://russiatrek.org/blog/
Kreml z XIII wiecznymi obwarowaniami i Sobór Trójcy Świętej zbudowany w latach 1682–1699.
fuente. https://de.wikivoyage.org/wiki/Pskow
fuente. https://www.inyourpocket.com/st-petersburg-en/Pskov
Cerkwie z XIV XVI w. m.in.: Wasyla z Gorki, Kosmy i Damiana, Piotra i Pawła, Pokrowa i Rożdiestwa Bogorodicy.
fuente:https://www.bioedilprogetti.com/le-chiese-di-pskov-in-russia-tra-i-nuovi-patrimoni-dellunesco/san-basilio-pskov/
Monastyr Snetogorsky z 1310 i klasztor Mirozhsky (1152).
fuente: https://www.medieval.eu/unesco-world-heritage-2019-churches-of-the-pskov-school-of-architecture/
16 maj 2020
Silat. Malezja
Silat to tradycyjne sztuki walki, wywodzące się z obszaru dzisiejszej Indonezji, Malezji, Singapuru oraz Tajlandii, a także Brunei, Filipin czy Wietnamu. Indonezyjski i Malajski SILAT zwany dziś częściej terminem pencak silat od przynajmniej XIII wieku opiera się na ideowej podstawie dawnych wojowników muzułmańskich i często czerpie natchnienie do ćwiczeń z zasad islamu, a także sufizmu. Istniejące style (ponad 150) insporowame są ruchami zwierząt oraz roślin. Na przykład “silat harimau” imituje ruchy tygrysa. Początkowo silat zarezerwowany był wyłącznie dla kasty wojowników, dziś praktykowany jest przez mistrzów sztuk walki oraz ich uczniów.
