Termin gnaoua odnosi się do całości tradycji muzycznych i widowiskowych oraz praktyk i obrzędów o znaczeniu terapeutycznym, w których elementy świeckie przeplatają się z sakralnymi. Gnawa to przede wszystkim przywołująca duchy przodków muzyka bractw sufickich, której na ogół towarzyszą słowa o przesłaniu religijnym. Wywodzi się z czasów niewolnictwa i handlu niewolnikami, sięgających co najmniej XVI wieku. Kultura gnawa odciska piętno na marokańskiej tożsamości kulturowej. Wśród zamieszkującej w miastach społeczności gnawa praktykowany jest terapeutyczny obrzęd opętania, polegający na wprawianiu się w trans pod wpływem rytmicznej muzyki, w której mieszają się pradawne praktyki afrykańskie, wpływy arabsko-muzułmańskie i echa widowisk rdzennej ludności berberyjskiej. Wiejskie społeczności gnawa urządzają wspólne posiłki i składają potrawy w ofierze świętym i przywódcom duchowym – marabutom. W mieście używa się strunowego instrumentu muzycznego i kastaniet, na wsi – przeważnie dużych bębnów i kastaniet.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz