Obrzędy i praktyki związane z sanktuarium Kit Mikayi. Kenia

Jak głosi legenda, sanktuarium Kit Mikay przynosi szczęście ludności Seme i innym grupom etnicznym plemienia Luo, mieszkającym w pobliżu świętego miejsca. Przedstawiciele tych społeczności udają się do sanktuarium, by się pomodlić, złożyć przysięgę, odprawiać obrzędy czy kontemplować jego naturalne piękno. W czasie klęsk, takich jak klęska głodu, przedstawiciele starszyzny udawali się do sanktuarium, by poprzez obrzędy wymodlić deszcz i obfite zbiory. Obrzędy były odprawiane przez starszych mężczyzn i kobiety o wysokiej pozycji społecznej. Mężczyźni między innymi zajmowali się składaniem ofiar ze zwierząt, a kobiety śpiewały pieśni, tańczyły i przyrządzały rytualne potrawy. Przez całe pokolenia sanktuarium było uważane za święte miejsce, w którym możliwa jest komunikacja z Bogiem. Temu elementowi dziedzictwa zagrażają dziś jednak różne czynniki. Obrzędy odprawiane są coraz rzadziej, depozytariusze i praktycy starzeją się, w pobliżu powstają inne przestrzenie kulturowe. Fakt, że ostatnie pełne obrzędy, wraz z towarzyszącymi im praktykami, miały miejsce w 1987 roku, najlepiej uświadamia zagrożenie i dowodzi braku wiedzy pociągającego za sobą utratę znaczenia sanktuarium i statusu miejsca świętego w oczach społeczności.

fuente;.https://afrikangomasafaris.com/discover-kenyas-kit-mikayirock-of-first-wife/ 

fuente: Kit-Mikayi - "stone of the first wife" | South Rift Galaxy Safaris

                           fuente: Newly listed Kit Mikayi by Unesco should be preserved (the-star.co.ke)

Amami Ōshima, Tokunoshima, północna część wyspy Okinawa i wyspa Iriomote. Japonia 2021

Seryjne dobro światowego dziedzictwa o łącznej powierzchni 42698 ha rozciąga się na czterech wyspach, pokrytych podzwrotnikowymi lasami deszczowymi w archipelagu na południowym zachodzie Japonii. Razem  tworzą one łuk na pograniczu Morza Wschodniochińskiego i Morza Filipińskiego. Najwyższy punkt stanowi szczyt góry Yuvandake na wyspie Amami-Oshima o wysokości 694 m ponad poziomem morza. Obszar jest całkowicie niezamieszkały. Miejsce światowego dziedzictwa jest cenne pod względem różnorodności biologicznej. Spośród licznie występujących gatunków endemicznych – roślin, ssaków, ptaków, gadów i płazów, ryb słodkowodnych i dziesięcionogów wiele jest zagrożonych w skali światowej, jak m.in. królik z Amami (Pentalagus furness) czy szczur z Ryukyu (Diplothrix legata). Występują tu gatunki o tak dawnym rodowodzie, że żadne inne gatunki na świecie nie są z nimi blisko spokrewnione. Pięć gatunków ssaków, trzy gatunki ptaków i trzy gatunki płazów należą do kategorii EDGE- gatunków zagrożonych, które nie mają w ogóle albo mają niewielu bliskich krewnych. Kilka gatunków endemicznych występuje wyłącznie na niektórych wyspach.

                                                   Wyspa Amami Ōshima 

                    fuente: Tips for Amami Oshima of the Amami Islands, Kagoshima, Japan (ippei-janine.com)

                                 fuente: Islas del Mundo: Amami Ōshima (lasislasdelmundo.blogspot.com)

                                                           Królik z Amami

                                                        Wyspa Tokunoshima

fuente: TOKUNOSHIMA: LA ISLA DE LOS TOROS EN JAPÓN - JAPÓN DESDE JAPÓN | Lo mejor desde Japón (japondesdejapon.com)

                         fuente: 'Bull sumo' on the subtropical island of Tokunoshima | The Japan Times

Park Narodowy Yanbaru leży w północnej części wyspy Okinawa. Obejmuje 13 622 ha lądu i 3670 ha morza. Jest siedliskiem dla rodzimych gatunków, w tym dla zagrożonych ptaków z rodziny chruścieli (Gallirallus okinawae) i dzięciołów (Sapheopipo noguchii). Występują tam różne rodzaje subtropikalnej roślinności, lasy namorzynowe i wapienne skały wyrzeźbione przez erozję fal morskich.

                                                                              fuente: (2) Pinterest

fuente: Bosque de manglares de Yanbaru en Okinawa_Japan (holidaytravel.cc)

 

                                       fuente: Yambaru National Park | National Parks of Japan

                         fuente: State panel backs expansion of Yambaru park in Okinawa | The Japan Times

                                                        Wyspa Iriomote 

fuente: VII Convención de la Federación Mundial de Instituciones Peruanas | Federación Mundial de Instituciones Peruanas - FEMIP

                                  fuente: Iriomote - La petite Amazonie sauvage d'Okinawa (kanpai.fr)

                                                         Kot z Iriamote

                               fuente: Iriomote - La petite Amazonie sauvage d'Okinawa (kanpai.fr)

 

Techniki rzemieślnicze i zwyczajowe funkcje „strzech budowlanych” (Bauhütten), tworzonych podczas budowy katedr w Europie. Niemcy, Austria, Francja, Norwegia, Szwajcaria

 Strzechy budowlane pojawiły się w średniowieczu jako organizacje zrzeszające rzemieślników różnych specjalności (stolarzy, kamieniarzy, cieśli, kowali), pracujących wspólnie przy budowach europejskich katedr. Podobnie jak wówczas, dzisiaj również są to organizacje skupiające wykonawców z różnych dziedzin, którzy ściśle ze sobą współpracują. Termin Bauhüttenwesen w języku niemieckim odnosi się zarówno do sieci strzech budowlanych, zajmujących się wznoszeniem lub renowacją budynków, jak i do samego warsztatu jako miejsca pracy. Od schyłku średniowiecza strzechy tworzyły ponadregionalną sieć, wykraczającą poza granice jednego kraju. Do dziś przechowują one umiejętności i tradycyjne zwyczaje oraz praktyki swoich zawodów, a także bogactwo wiedzy przekazywanej z pokolenia na pokolenie, zarówno ustnie, jak i pisemnie. W obliczu postępującego niedoboru umiejętności technicznych oraz w dobie rosnącej mechanizacji i optymalizacji kosztów, strzechy budowlane, utworzone lub przywrócone do życia w XIX i XX wieku, stały się instytucjami, które zachowują, przekazują i rozwijają tradycyjne techniki w dziedzinie budownictwa. Dzięki przyjętemu tu systemowi organizacji i praktycznych szkoleń zawodowych prowadzonych na miejscu, strzechy budowlane uznać można za rozwiązanie modelowe dla wszystkich typów budów, zarówno w zakresie wznoszenia budynków, jak i ich późniejszej konserwacji.

                                                      Katedra w Strasburgu (Francia)

                                                      Katedra w Bazylei (Szwajcaria)

                                                    Katedra w Kolonii (Niemcy)

                                                 Katedra w Aquisgranie  (Niemcy)

                                                Katedra w Bamberg (Niemcy)

                                          Katedra we Fryburgu Bryzgowijskim (Niemcy)

                                                  Katedra we Wiedniu (Austria)

                                                   Katedra w Linz (Austria)

                                                   Katedra w Mainz (Niemcy)

                                                Katedra w  Passau (Niemcy)

                                           Katedra w Trondheim (Norwegia)

 Katedra w Ulm (Niemcy)

                                                     Katedra w Xanten (Niemcy)

                                               Katedra w Regensburg (Niemcy)

                                        Kościół w Schwäbisch Gmünd (Niemcy) 

                                       Kościoły św. Piotra i św. Marii w Lübeck (Niemcy)

                                       Kościół St. Maria zur Wiese w Soest (Niemcy)

                                    Barokowy pałac Zwinger w Dreźnie (Niemcy)

Tradycyjna sztuka wytwarzania dywanów. Turkmenistan

 Tradycyjna turkmeńska sztuka tkania dywanów obejmuje produkcję dywanów i wyrobów dywanowych: ręcznie tkanych i ozdabianych wyrobów włókienniczych. Dywany mają gęstą fakturę ozdobioną charakterystycznymi kolorowymi wzorami nawiązującymi do tradycji jednego z pięciu głównych plemion turkmeńskich. Charakterystyczne wzory tworzą wyraźne liniowe układy geometryczne. Naturalne otoczenie, w którym żyje tkacz, w tym lokalna flora, fauna i całe środowisko przyrodnicze, znajdują odzwierciedlenie w doborze nici, wzorów i kolorów składających się na ostateczną formę tkaniny. Dywany turkmeńskie powstają na poziomych lub pionowych krosnach, głównie przy użyciu różnokolorowych nici wełnianych. Służą także do wyściełania podłóg i posadzek oraz jako dekoracje ścienne, a specjalne dywany są również tkane z okazji narodzin dziecka, wesela oraz świąt religijnych czy uroczystości żałobnych.  Powiązane a nią umiejętności i wiedza są przekazywane w rodzinie, a członkowie społeczności zapewniają żywotność tej tradycji. Coroczne obchody Dnia Dywanu odgrywają kluczową rolę w przekazywaniu tego elementu dziedzictwa, gromadząc różne społeczności lokalne, wzmacniając więzi społeczne i współpracę.

Osadnictwo i sztuka mumifikacji kultury Chinchorro w regionie Arica y Parinacota. Chile 2021

Wpis obejmuje dwa stanowiska w mieście Arica: Faldeo Norte del Morro de Arica i Colón 10, oraz trzecie – Desembocadura de Camarones w regionie wiejskim, oddalonym około 100 km na południe od miasta. Razem stanowią świadectwo kultury morskich łowców-zbieraczy, którzy od ok. 5450 roku p.n.e. do 890 roku p.n.e. zamieszkiwali suche, nieprzyjazne północne krańce pustyni Atakama, w najbardziej wysuniętym na północ regionie Chile. Wpisany obszar obejmuje najstarsze znane archeologiczne dowody sztucznej mumifikacji ciał oraz cmentarzyska, na których znajdują się  zarówno sztucznie uformowane mumie, jak i zwłoki zmumifikowane dzięki specyficznym warunkom środowiskowym. Z biegiem czasu lud Chinchorro udoskonalał skomplikowane praktyki grzebalne, w ramach których ciała zmarłych mężczyzn, kobiet i dzieci, pochodzących z wszystkich, nie tylko najwyższych, warstw społecznych, były preparowane według określonych zabiegów w celu stworzenia „sztucznych” mumii. Na terenie znaleziono narzędzia wykonane z minerałów i roślin oraz proste przyrządy z kości i muszli, umożliwiające intensywną eksploatację zasobów morskich.

 Elementem charakterystycznym są rytuały pogrzebowe, obejmujące mumifikację polegającą na zdjęciu i zabalsamowaniu skóry, którą po usunięciu tkanek miękkich wypełniano szkieletem oraz suchymi roślinami, patykami i gliną. Na głowę mumii zakładano perukę z ludzkich lub zwierzęcych włosów, zaś na twarzy umieszczano glinianą maskę.

 fuente: Chinchorro, una cultura de momias (Chile y Perú) - Cien... (taringa.net)

                                                                    fuente: (2) Pinterest

Gotową mumię zabezpieczano pastą konserwującą. W zależności od rodzaju (koloru) pasty wyróżnia się trzy etapy rozwoju kultury Chinchorro: czarny (5400–2500 p.n.e.), czerwony (2500–2000 p.n.e.) i brązowy (2000–1300 p.n.e.

             fuente: NOTICIA - Las momias de Chinchorro son las más antiguas del planeta (culturademontania.org.ar)

                                   fuente. Chinchorro, una cultura de momias (Chile y Perú) - Cien... (taringa.net)

fuente: ACHAMAN GUAÑOC: Las momias chinchorro de 7.000 años son las más antiguas del mundo (squitel.blogspot.com)