Zabytki starożytnego królestwa Saby, Marib, to szeregowa nieruchomość obejmująca siedem stanowisk archeologicznych, które świadczą o bogatym królestwie Saby i jego osiągnięciach architektonicznych, estetycznych i technologicznych od I tysiąclecia p.n.e. do przybycia islamu około 630 r. n.e. Są one świadectwem złożonej scentralizowanej administracji królestwa, gdy kontrolowało ono znaczną część szlaku kadzidłowego przez Półwysep Arabski, odgrywając kluczową rolę w szerszej sieci wymiany kulturalnej wspieranej przez handel z Morzem Śródziemnym i Afryką Wschodnią.
Królestwo Saba zajmowało dzisiejszy region Aseer w południowo-zachodnim Jemenie. Sabatejscy władcy uczynili swą stolicą miasto Marib, ważny w tamtych czasach ośrodek handlowy, regulujący wymianę dóbr pomiędzy Indiami a Egiptem. Położenie w odległym od świata śródziemnomorskiego zakątku terytorium zwanego Arabia Felix sprawiło, że królestwo Saba nigdy nie zostało podbite przez Persję czy Cesarstwo Rzymskie. Dopiero ekspansja islamu w VII wieku n.e. zmieniła status religijno-prawny tych ziem. Miasto Ma’rib do połowy XIX wieku było znaczącym ośrodkiem handlowym i religijnym południowej Arabii.
W starożytnym mieście Marib znaleziono rzeźby marmurowe, terakotowe i brązowe, ołtarze i liczne inskrypcje sabejskie.
Na terenie miasta odkryto ruiny świątyni bóstwa księżycowego Almaqaha (osiem wielkich, monolitycznych filarów).
Tama Maribu zbudowana w III tysiącleciu p.n.e. w celu ujęcia wody z okresowej rzeki Wadi Adana. Tama miała długość ok. 680 metrów, zbudowana w formie nasypu ziemnego wzmocnionego kamieniami i zaprawą murarską. W skale wapiennej na obu krańcach tamy zbudowane zostały murowane wypusty, przez które zasilane były kanały nawadniające odpowiednio tzw. oazę północną (4300 ha) i oazę południową (5300 ha). Szacuje się, że zbiory z obu oaz pozwalały na wyżywienie około 50 tys. osób. Największy rozkwit oaz przypada na koniec I tysiąclecia p.n.e. W pierwszych wiekach naszej ery, wraz z upadkiem znaczenia Marib, tama zaczęła niszczeć ze względu na brak bieżącej konserwacji. Ostateczne zniszczenie zapory miało miejsce w VI wieku w wyniku powodzi.
Ruiny świątyni zw. Bar’an
Starożytne miasto Sirwah
.jpg)
.jpg)
.webp)
%203.jpeg)
