Dziedzictwo UNESCO: Linie i rysunki naziemne pustyni Nazca. Peru 1994

W południowo-zachodniej części Peru, niedaleko miasta Nazca Indianie Nazca stworzyli (300 p.n.e. -900 n.e.) system linii, które oglądane z góry przypominają kształtem zwierzęta, rośliny lub figury geometryczne, zajmujące obszar ponad 50 km długości i 14 km szerokości. Linie znajdują się na czterech płaskowyżach: Palpa, Ingenio, Nazca i Socos. Setki geoglifów przedstawiają zbiory figur geometrycznych: kwadratów i trójkątów oraz prostych linii ciągnących się nawet przez 8 kilometrów, a także ogromne wizerunki zwierząt i roślin. Do najsłynniejszych należą: pająk z 40-metrowymi odnóżami, kondor o przekroju 120 metrów, koliber, orki, małpy, pies, kaktusy, kwiaty i ryby. Geoglify odkryli dopiero w 1926 roku dwaj naukowcy – Alfred Kroeber i Toríbio Mejía Xesspe. Naukowcy Paul Kosok i Maria Reiche uważali, że piaskowe wzory mają związek z obserwacjami astronomicznymi, bo niektóre linie pokrywają się z orbitalnym ruchem gwiazd, a gigantyczne kontury zwierząt wiernie odzwierciedlają gwiazdozbiory. Natomiast szwajcarski pisarz Erich von Däniken twierdzi, że linie miały być lądowiskiem dla przybyszów z kosmosu.