Pierwsze ślady osadnictwa pochodzą z neolitu (około 2 tys. lat p.n.e.). W XIX wieku p.n.e.
zamieszkiwały tu plemiona semickie posługujące się językiem aramejskim, później pojawiły się koczownicze plemiona arabskie. Osada zaczęła nabierać charakteru miejskiego, jej znaczenie wzrosło za czasów rzymskich (I wiek n.e.), kiedy to znalazła
się na pograniczu cesarstwa rzymskiego i państwa Partów (Persów). Wtedy też pojawiła się nazwa Palmyra. Szczyt świetności miasta przypadł na drugą połowę III w., kiedy stało
się stolicą królestwa założonego przez miejscowego władcę Odenata,
zarazem wodza wojsk rzymskich na Wschodzie. Wykorzystując słabość
cesarstwa zaczął on prowadzić samodzielną politykę i ekspansję zbrojną.
Po jego śmierci władzę przejęła żona – Zenobia,
dążąca do zerwania formalnego podporządkowania Rzymowi. Jej działalność
(podboje na Bliskim Wschodzie, bicie własnej monety, ogłoszenie się
cesarzową) doprowadziła do interwencji rzymskiej. W roku 272 legiony Aureliana
pokonały armię Zenobii i zdobyły miasto, zmuszając mieszkańców do
uiszczenia znacznego okupu. Ponowny bunt przeciwko Rzymowi skończył się
już całkowitym złupieniem i zniszczeniem miasta (rok 273).
Teatr rzymski
Świątynia Bela
21 maja 2015 roku Palmyra została zajęta przez terrorystów Państwa
Islamskiego. Władze syryjskie ewakuowały wcześniej z miasta część
zabytków, aby uchronić je przed zniszczeniem.
Po wkroczeniu do Palmyry islamscy terroryści dokonali w dawnym rzymskim
amfiteatrze pokazowej publicznej egzekucji żołnierzy syryjskich. W
sierpniu 2015 roku islamiści zamordowali kustosza stanowiska Chalida
al-Asada, a jego zwłoki powiesili na jednej z kolumn. 23 sierpnia 2015
roku Państwo Islamskie wysadziło ruiny starożytnej świątyni Baalszamina,
niszcząc przy okazji także część kolumn z czasów rzymskich. Kilka dni
później wysadzona została świątynia Bela z początku I wieku. Na początku
października islamiści wysadzili pochodzący z II/III wieku łuk
triumfalny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz