Klasztor i miejscowość zostały założone w 1162 roku przez brata zakonnego Gualdima Paisa z nadania w 1159 przez króla Alfonsa I Zdobywcy za zasługi zakonu podczas rekonkwisty. Przez wiele lat była to siedziba zakonu i ośrodek władzy religijnej i wojskowej. Templariusze wyruszali stąd na krucjaty, których celem było wypędzenie niewiernych Maurów z Portugalii i Hiszpanii. Z tamtego okresu pochodzi zachowana do dziś Charola, zwana też rotundą lub apsydą templariuszy - kościół romański o nietypowym układzie - ośmiokątny główny ołtarz znajduje się pośrodku szesnastokątnej budowli. Kiedy w 1249
roku misja zakonu zakończyła się sukcesem, templariusze otrzymali w
nagrodę olbrzymie majątki ziemskie oraz zamki rozsiane po całym Półwyspie Iberyjskim. Potęga zakonu stała się wówczas zagrożeniem dla europejskich królów i w 1314 roku papież Klemens V za namową francuskiego króla Filipa IV Pięknego rozwiązał zakon. Jednak już w 1318 roku portugalski król Dionizy I odtworzył zakon pod nową nazwą – Zakon Rycerzy Chrystusa.
Klasztor w Tomarze – tak jak i inne majątki templariuszy – przeszedł na
własność nowego zakonu, podległego jednak od tej pory bezpośredniej
władzy królewskiej. Złoty wiek dla klasztoru przypadł na okres portugalskich wypraw kolonialnych w XV i XVI wieku. Wyprawy te odbywały się wówczas pod patronatem zakonu, a sam książę Henryk Żeglarz był jego wielkim mistrzem. Za jego czasów klasztor znacznie rozbudowano – powstały wówczas krużganki cmentarne (Claustro do Cemitério) i krużganki "pralnicze" (Claustro da Lavagem). Dalsza rozbudowa miała miejsce, kiedy godność wielkiego mistrza, w 1492 roku, otrzymał późniejszy król Manuel I. Dzięki bogactwom zdobytym w zamorskich koloniach dobudował on nową nawę. Wówczas też powstały bogato zdobione, typowo manuelińskie okna na głównej fasadzie sali kapituły. Za panowania Jana III Pobożnego, syna Manuela, nastąpił w Portugalii rozkwit stylu renesansowego. Klasztor zyskał wówczas cztery nowe krużganki. Ich greckie kolumny,
łagodne łuki i proste wnęki są typowym przykładem portugalskiej
architektury tego okresu. W tym czasie zakon został zdemilitaryzowany, a
klasztor przekształcono w prawdziwy ośrodek religijny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz