Sztuka Meddah i spotkania dyskusyjne Sohbet. Turcja

Sztuka Meddah – publiczni opowiadacze historii

 Tradycja ta została rozwinięta przez Turków zamieszkujących Centralną Azję około VI wieku naszej ery. Ta wysoce ceniona literacka tradycja przekazu ustnego przetrwała w całej Turcji w czasie panowania osmańskiego i jest obecnie praktykowana zarówno w tym, jak i w innych krajach tureckojęzycznych. Tradycyjnie zadaniem meddahów było oświecanie i edukowanie, jak również dostarczanie rozrywki. Występując w karawanserajach, na bazarach, w kawiarniach, meczetach i kościołach, ci utalentowani gawędziarze przekazywali wartości i idee słuchaczom w większości niepiśmiennym. Ich krytyka społeczeństwa i polityki regularnie prowokowała ożywioną dyskusję na tematy współczesne. Termin meddah został zapożyczony z arabskiego słowa maddah (wysławiać, chwalić kogoś) i może być tłumaczony jako „gawędziarz, opowiadacz historii.” Utalentowani meddahowie często włączają do swoich występów elementy dialektu tureckiego, a także inteligentne komentarze dotyczące szerokiego spektrum bieżących wydarzeń. W kulturze tureckiej, która przykłada bardzo dużą wagę do sztuki retoryki, meddah cieszy się bardzo wysoką pozycją. Nieliczne formy narracji mają w kulturze bliskowschodniej uprzywilejowane miejsce ze względu na rygory islamu, zakazujące uprawiania pewnych form teatru.

                                                               fuente: www.m3.com.tr

                                                         fuente: www.budulgan.com

Tradycyjne spotkania dyskusyjne Sohbet

Ogrywają kluczową rolę w przekazywaniu popularnej literatury, tańca i muzyki wiejskich widowisk, a także wartości społecznych. Tureccy mężczyźni gromadzą się regularnie, zwłaszcza zimą, by omawiać miejscowe problemy związane z życiem społecznym i kulturalnym. Podczas spotkań, degustacji lokalnych potraw towarzyszą tańce i słuchanie muzyki. Mogą w nich uczestniczyć mężczyźni w wieku od 15 do 16 lat, niezależnie od pochodzenia etnicznego, wyznania czy statusu społecznego. Członkowie wspólnoty bezwarunkowo muszą pochodzić z rodziny cieszącej się opinią uczciwej, zasługiwać na zaufanie i mieć szacunek dla starszych. Nie mogą mieć skłonności do gier hazardowych ani upijania się. Nieusprawiedliwiona nieobecność na zebraniu podlega karze grzywny. Matki i żony nakłaniają mężczyzn do członkostwa, gdyż wiąże się to z korzyściami natury społecznej i kulturalnej. Wspólnota liczy na ogół od 5 do 30 osób. Przewodniczy jej szef wybierany w drodze głosowania lub na wniosek starszyzny. Wszyscy członkowie mają te same prawa i obowiązki.