Dziedzictwo niematerialne w Rosji

Przestrzeń kulturowa i kulturowy przekaz ustny starowierców Siemiejców

Społeczeństwo starowierców Semejskie mieszka obecnie na odległym terenie regionu Zabajkala. Stanowi zamkniętą społeczność wyznaniową wewnątrz Rosji, posiadającą specyficzne elementy kultury i swoją własną grupową świadomość. Semejskie – „ci, którzy żyją jak rodzina” – są staroobrzędowcami, wiernymi siedemnastowiecznym ortodoksyjnym regułom. Historia społeczności Semejskie jest naznaczona represjami, prześladowaniami i wygnaniami, inspirowanymi przez kościół prawosławny po schizmie w XVII wieku, a następnie przez reżim sowiecki. Za panowania carycy Katarzyny Wielkiej osiedlili się na Syberii, gdzie żyjąc w całkowitej izolacji, zdołali zachować swoją rdzenną oryginalną kulturę i rosyjski styl życia tamtych czasów. Semejskie mówią dialektem południowo-rosyjskim z zapożyczeniami z białoruskiego, ukraińskiego i burłackiego, a ich styl życia charakteryzuje się kultem rodziny, silnymi moralnymi zasadami, tradycyjnym strojem oraz tradycyjnym, specyficznym stylem budownictwa i ornamentacji. Chóry śpiewające podczas uroczystości rodzinnych i festiwali ludowych, mają korzenie w średniowiecznej rosyjskiej muzyce liturgicznej. Wykonywane przez nich pieśni są unikatowym przykładem śpiewu polifonicznego, znanego jako śpiew „przeciągany” (charakteryzujący się przeciąganiem samogłosek). 

                                                          fuente: Unesco

                                                         fuente: Unesco


Oloncho – jakucki epos heroiczny

Utwory ołoncho liczą od 10 do 15 tys. wersów i wykonywane są bez akompaniamentu przez aktorsko i wokalnie utalentowanych narratorów. Składają się z dwóch partii – śpiewanej i recytowanej. Wykonawcy często improwizują. Ołoncho opowiadają legendy o dawnych wojownikach, bóstwach, duchach i zwierzętach. Przekazują również historie o przodkach Jakutów, którzy przywędrowali z południa wzdłuż rzeki Leny. Podejmują również tematykę współczesną, m.in. rozpad społeczeństw nomadów.  Dawniej każda z lokalnych społeczności miała przynajmniej jednego własnego wykonawcę ołoncho, który dbał o szeroki repertuar stanowiący rozrywkę podczas długich jakuckich wieczorów. Jeszcze przed II wojną światową było 400 wykonawców ołoncho, lecz tradycja zaczęła wymierać wraz z odchodzącymi artystami.

                              fuente: 유네스코와 유산 - 유네스코한국위원회