Ahwar w południowym Iraku

Na obszar wpisany składają się trzy stanowiska archeologiczne i cztery obszary bagienne w południowym Iraku. Stanowiska archeologiczne obejmują część ruin sumeryjskich miast i osad, które rozwijały się w południowej Mezopotamii od IV do III w. p.n.e. w bagnistej delcie Tygrysu i Eufratu: Ur, Uruk i Tell Eridu. Ahwar w południowym Iraku, znany również jako mokradła irackie, to wyjątkowy i jeden z największych na świecie lądowych systemów deltowych występujących w bardzo gorącym i suchym klimacie.

                                                    Ahwar

                                               fuente: 楽天ブログ - 楽天市場

                                                      fuente: Il Fatto Storico

Eridu, najbardziej na południe wysunięte miasto Sumeru, założone zostało nad Zatoką Perską, w pobliżu ujścia Eufratu. Obecnie jednak ruiny tego miasta leżą wewnątrz lądu, gdyż brzeg Zatoki Perskiej, na skutek akumulacji mułu nanoszonego przez Eufrat i Tygrys, stopniowo przesuwał się coraz bardziej na południe. Szybki rozwój Eridu w jego początkowym okresie związany był najprawdopodobniej z położeniem tego miasta w strefie przejściowej pomiędzy lądem a wodą, na granicy trzech ekosystemów: równiny aluwialnej, pustyni i bagien, co umożliwiło jego mieszkańcom rozwój nie tylko rolnictwa, ale też pasterstwa i rybołówstwa. W trakcie wykopalisk na stanowisku Abu Szahrajn odkryto ślady zasiedlenia począwszy od okresu Ubajd (połowa VI tys. p.n.e.) aż do okresu perskiego (VI-IV w. p.n.e.). Odkryta na Tellu 1 nieprzerwana sekwencja świątyń z okresu Ubajd wskazuje, że już w tym okresie stanowisko to musiało być ważnym centrum religijnym. Przez ponad tysiąc lat wznoszone tu były, w tym samym miejscu, kolejne, coraz to większe świątynie o coraz bardziej skomplikowanym planie.

fuente: Wikipedia

                                                

                                                   fuente: Crystalinks

Ruiny miasta Ur leżą obecnie mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Bagdadem a Zatoką Perską, ok. 16 km od obecnego koryta Eufratu. W starożytności Ur było jednak ważnym portem morskim. Ur zasiedlone było przez ok. 4 tys. lat, od okresu Ubajd (V tys. p.n.e.) do okresu nowobabilońskiego (połowa I tys. p.n.e.). Apogeum rozwoju osiągnęło ono w okresie Ur III (ok. 2100-2000 p.n.e.), kiedy to było stolicą imperium, którego władcy rozpoczęli zakrojony na szeroką skalę program prac budowlanych, usuwając niestety często przy okazji pozostałości wcześniejszych budowli.

                                                   fuente: Gardenvisit.com

                                               fuente: oculto.eu

Uruk (stanowisko Warka) zasiedlone było od końca V tys. p.n.e. aż do czasów arabskiej inwazji w VII w. n.e. Gdy zostało ono zasiedlone, Eufrat i Tygrys nie łączyły się jeszcze ze sobą, jak ma to miejsce współcześnie (wpadają do Zatoki Perskiej jako jedna rzeka – Szatt al-Arab), a wybrzeże Zatoki Perskiej leżało ok. 80 km. bardziej na pn-zach. niż obecnie. Samo zaś stanowisko znajdowało się w dobrze nawodnionym, bagnistym, zalewowym obszarze. Najstarsze odkryte ślady zasiedlenia pochodzą z późnej fazy okresu Ubajd (koniec V tys. p.n.e.). Na obszarze dzielnicy E-ana odkryto pozostałości struktur z cegieł mułowych pochodzących z tego właśnie okresu. Odnaleziono też charakterystyczną dla tego okresu malowaną ceramikę i narzędzia z wypalonej gliny.

                                              fuente: The Wandering Scot

                                                         fuente: Unesco

                                                  fuente:  Pinterest