Palermo powstało jako Panormos, kolonia fenicka. Od V wieku p.n.e. miasto kartagińskie, a od 254 p.n.e. rzymskie.W V wieku yostało opanowane przez Wandalów, Gotów, w 535 przez Bizancjum. W roku 831 znalazło się pod panowaniem Arabów. W X wieku osadzeni tu zostali piraci Saqaliba
(słowiańscy), którzy w latach 928/9 u wybrzeży Maghrebu i Sycylii
wspólnie z Arabami na 30 statkach przez szereg kolejnych lat łupili
Genuę oraz wybrzeża Kalabrii i Sardynii. Po zakończeniu owego procederu
osiedlić się mieli w Palermo, w tej części miasta która nazywa się Harat as-Saqaliba. W 1072 wyspę opanowali Normanowie, w 1194 Hohenstaufowie i później Andegawenowie. Palermo było centrum kulturowym królestwa Sycylii. W roku 1239 w dzielnicy Saqaliba zamieszkali Żydzi z północnej Afryki. W 1282 doszło do antyfrancuskiego powstania (tzw. Nieszpory sycylijskie), które oddało miasto pod rządy aragońskie i potem hiszpańskie.
Pałac królewski zwany Pałacem Normanów został wzniesiony w XI wieku przez Normanów na ruinach zamku arabskiego, wewnątrz którego znajduje się słynna Capella Palatina z XII wieku, arabsko-bizantyjskie sklepienie stalaktytowe, mozaiki z XII wieku.
Pałac Zisa zbudowany w XII w. przez arabskich rzemieślników, był letnią rezydencją królów normańskich.
Katedra zbudowana na zlecenia arcybiskupa Palermo Gualtierro Offamilio w latach 1069 - 1190. Charakteryzuje się obecnością różnych stylów, ze względu na długą historię uzupełnień, zmian i prac renowacyjnych, z których ostatni miał miejsce w XVIII wieku.
Kościół San Giovanni degli Eremiti posiada wyraźne cechy architektury normańskiej i arabskiej. Początki kościoła sięgają VI w. po zdobyciu Sycylii przez Arabów zamieniony został na meczet.
Funkcjonował w tym charakterze przez niemal 300 lat. W X w. Pod koniec XI w. normańscy zdobywcy Sycylii przywrócili funkcję kościoła. Z inicjatywy króla Sycylii Rogera II
z dynastii normandzkiej dokonano radykalnej przebudowy kościoła, która
miała miejsce wkrótce po koronacji króla. Kościół stanowić miał fragment
pierwszego chrześcijańskiego klasztoru na Sycylii. Budowę całego kompleksu klasztornego ukończono w 1143
roku. W późniejszych wiekach był wielokrotnie przebudowywany,
jednak nie naruszono jego zasadniczej struktury pochodzącej z czasów
Rogera II.
Kościół Santa Maria dell'Ammiraglio, znany również jako La Martorana został ufundowany przez Jerzego z Antiochii, admirała na dworze króla Sycylii Rogera II w 1143, na potrzeby wiernych obrządku bizantyjskiego. W 1558 został gruntownie przebudowany. Wnętrze zdobione jest mozaikami w stylu bizantyjskim. W kopule znajduje się wizerunek Pantokratora w otoczeniu czterech archaniołów i czterech Ewangelistów.
Kościół San Cataldo jest fundacją Maio z Bari, kanclerza na dworze króla Sycylii Wilhelma I Złego. Prace budowlane przy świątyni ukończono w 1154 r. Jedyną dekoracją wnętrza jest XII-wieczna mozaika ułożona na posadzce budynku.
foto: Emiliano Most dell'Ammiraglio
Katedra w Cefalù została zbudowana w latach 1131-1240 i poświęcona w roku 1267. Podczas budowy katedry zostały zastosowane różne style architektoniczne. Nawa główna została zbudowana wzorując się na klasztorze w Cluny.
Natomiast wpływy anglosaskie widoczne są w przejściach umożliwiających
przemieszczanie się po wyższych częściach budowli. Z kolei przeplatające
się łuki, tworzące dekoracje absyd i wyższej części transeptu zaczerpnięte zostały z architektury arabskiej. Można tu również odnaleźć elementy sztuki bizantyjskiej - przykładem są mozaiki pochodzące z 1148 roku.
Katedra w Monreale jest największą budowlą z okresu panowania Normanów na północnej Sycylii. Jej budowę rozpoczął w 1174 Wilhelm II Dobry, w celu ograniczenia rosnących wpływów biskupstwa Palermo.
Świątynia zajmuje powierzchnię o długości 100 m i szerokości 40 m. Bazylika została wzdłużnie podzielona na trzy nawy za pomocą 18 kolumn zakończonych misternie rzeźbionymi kapitelami. Wszystkie ściany głównej nawy, transeptu i apsyd są całkowicie pokryte złotą mozaiką
o łącznej powierzchni 6340 m². Dekoracje mozaikowe zostały wykonane na
przełomie XII i XIII wieku przez mistrzów szkoły bizantyjskiej i
weneckiej. W
środkowej apsydzie u góry umieszczona jest gigantyczna postać Chrystusa Pantokratora
o szerokości 13,3 m i wysokości 7 m.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz