Sztuka tybetańska

Sztuka Regongu

Regong to ogólna nazwa na różne dziedziny sztuk plastycznych praktykowanych przez mnichów z buddyjskich klasztorów i mieszkańców kilku wiosek rozsianych w dorzeczu rzeki Longwu, w okręgu Tongren, w Prowincji Qinghai w zachodnich Chinach. Sztuka ta jest domeną Tybetańczyków i grupy etnicznej Tu, i obejmuje m.in. malowanie tangk i murali, sztukę pachworków barbola oraz rzeźbę w drewnie i glinie. Tangka, religijny obraz na zwoju płótna, malowana jest specjalnym pędzlem za pomocą naturalnych barwników, wzór zaś szkicowany jest wcześniej za pomocą węgla drzewnego. Barbola to rodzaj paczworków, gdzie wycięte z jedwabiu lub atłasu postaci ludzi lub zwierząt naszyte są na tkaninę i tworzą rodzaj wypukłych zasłon lub ozdób zawieszanych na kolumnach. Gliniane lub drewniane rzeźby ozdabiają krokwie, ściany, stoliki do herbaty i szafki znajdujące się zarówno w świątyniach, jak i w prywatnych domach. Technika i motywy używane w sztuce Regong przekazywane są z pokolenia na pokolenie, z ojca na syna lub z mistrza na ucznia, ściśle trzymając się określonych wzorów, zawartych w starych księgach buddyjskich, które zawierają instrukcje na temat motywów, kolorów i układzie malowideł.

                                                          fuente: ICHCAP

                                                  fuente: Absolute China Tours

                                         fuente: China Tours from Australia


Opera tybetańska

Acze Lhamo, Ache Lhamo, a także Lhamo  bierze swe początki w XV wieku. Zapoczątkował je Thangtong Gjalpo. Łączy w sobie śpiew ludowy, taniec, opowiadanie historii, recytacje, popisy akrobatyczne i obrzędy religijne. Przedstawienie rozpoczyna krótka uroczystość religijna, podczas której kapłan dokonuje rytualnego oczyszczenia sceny oraz błogosławi aktorów i widzów. Sercem przedstawienia jest narracyjna opowieść prowadzona przez głównego aktora oraz sceny opowieści odgrywane przez grupy tancerzy, śpiewaków i akrobatów. Aktorzy noszą bogato zdobione maski. Przedstawienia wykonywane są na placach wioskowych, na dziedzińcach klasztorów, dziś często także na scenach. W centrum umieszcza się drzewko ozdobione kolorowymi wstążkami z papieru, otoczone uświęconą wodą i rekwizytami teatralnymi. Zgodnie z tradycją buddyjską, tematyka przedstawień ogniskuje się na opowieściach opisujących tryumf dobra nad złem. Raz do roku w Lhasie organizowano występy najlepszych grup (w ten sposób płacili swój podatek), które występowały najpierw przed obliczem Dalajlamy, a później na ulicach miasta. Widzowie składali datki aktorom. Zwyczaj ten przetrwał do naszych czasów.

fuente: www.chinesetimeschool.com

Epopeja o Królu Gesarze

Opowieść o starożytnym królu Gesarze jest wspólnym dziedzictwem rdzennych mieszkańców Tybetu, Mongołów i ludu Tu z zachodnich i północnych Chin. Epos opowiada o mitycznym bohaterze, który został zesłany z niebios by pokonał potwory, walczył ze złem i wspierał słabych podczas jednoczenia różnych plemion. Pieśniarze i opowiadacze, którzy przechowali tradycję eposu o Gesarze, prezentują epizody z tej obszernej opowieści w następujących po sobie fragmentach prozy i wierszy. Wykonanie eposu może różnić się w zależności od regionu. Tybetańscy mnisi posługują się lustrami wykonanymi z brązu, używają mimiki twarzy, efektów dźwiękowych i gestów podkreślających ich śpiew, mongolskim wykonawcom zaś towarzyszą skrzypce i wplatany w opowieść ustną improwizowany śpiew. Przedstawianie eposu, któremu często towarzyszą rytuały składania darów lub medytacje, jest osadzone w religijnym i codziennym życiu mieszkańców. Dla przykładu, narodzinom dziecka towarzyszy śpiew fragmentów eposu opowiadających o zejściu Gesara na ziemię.

                                                fuente: china radio international