Pierwsza, wczesnoromańska, świątynia poświęcona w 1042 istniała do XIII wieku, zastąpiona została późnoromańskim kościołem z 1210–42, częściowo przebudowanym od ok. 1250–XIV w. w stylu wczesnogotyckim. W obecnym kształcie jest trójnawową bazyliką z transeptem i dwoma chórami od strony wschodniej (z kryptą) i zachodniej, które flankują pary wież. Od strony południowej zabudowania monasterium kanonickiego skupione wokół czworobocznego wirydarza ze skarbcem katedralnym, kaplicą Trzech Króli i dawnym kościołem Najświętszej Marii Panny. Katedra, której architektura łączy późny romanizm z wczesnym gotykiem, kryje wewnątrz cenny wystrój, m.in. dzieła rzeźby gotyckiej – przypisywany Mistrzowi Naumburskiemu zespół figur fundatorów najstarszej katedry (m.in. Ekkehard i Uta, Herman i Regelinda) oraz Grupa Ukrzyżowania i cykl pasyjny zdobiący przegrodę chórową oddzielającą chór zachodni od korpusu nawowego.
foto: Harald Henkel
Krypta
Wnętrze chóry wschodniego z widocznymi stallami chórowymi i biskupimi.
Zachodnia przegroda chórowa z widocznym portalem z Grupą Ukrzyżowania, reliefami z cyklem pasyjnym oraz kolumnami z kapitelami roślinnymi.
Chór zachodni zachował jednolity wystrój wnętrza z połowy XIII wieku, który tworzą stalle, witraże, częściowo zachowane płyty nagrobne przylegające do ścian i zespół figur fundatorów katedry które z bogatą rzeźbą architektoniczna tworzą spójną całość.
Późnogotycki tryptyk z 1510 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz