Mongolskie praktyki religijne w świętych miejscach ukształtowały się w przestrzeni kulturowej będącej kolebką koczowniczego stylu życia, w ścisłej harmonii z przyrodą i środowiskiem. Tak jak w dawnym szamanizmie, praktyki te są oparte na wierze w istnienie niewidzialnych bóstw nieba, ziemi, gór i otaczającej przyrody. Starsze osoby mieszkające na tych terenach uczą młodzież, jak uczestniczyć i zachowywać się w czasie ceremonii. Tradycyjna ceremonia czczenia bóstwa buduje więzi społeczne, daje poczucie solidarności i podnosi świadomość współzależności między człowiekiem i przyrodą. Mongolski reżim komunistyczny zabronił niektórych praktyk religijnych, w tym czczenia świętych miejsc, co poważnie zagroziło ich przetrwaniu. Chociaż rząd i społeczności lokalne podejmują obecnie aktywne działania na rzecz odnowienia tych tradycji, istnieje wiele wyzwań. Należą do nich: postępująca globalizacja i urbanizacja, migracja pasterzy z terenów dawnego kultu do miast, drastyczne zmniejszenie się liczby praktykujących i kapłanów posiadających niezbędną wiedzę, projekty inwestycyjne związane z przemysłem wydobywczym. Niemniej jednak lokalna społeczność jest entuzjastycznie nastawiona do przywrócenia tradycji i chętna do przekazywania związanej z nią wiedzy. W ostatnich latach zaczęto odrestaurowywać wiele świątyń i stworzono warunki do odprawiania praktyk religijnych na tych obszarach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz