Styl klasycznej muzyki dworskiej, do dziś kultywowany na dworze cesarskim w Japonii. Powstał w wyniku połączenia trzech elementów: tańców i pieśni przejętych z gigaku, muzyki instrumentalnej bugaku oraz muzyki wokalnej. Instrumentarium tradycyjnie składa się z fletów ryūteki, oboju cylindrycznego hichiriki, gongu shōko, bębna kakko, rozpiętego na ramie membranofonu dadaiko, organków ustnych shō, lutni biwa i cytry koto. Instrumentem wiodącym jest hichiriki (odmiana oboju cylindrycznego). Charakterystyczną cechą gagaku
jest bardzo wolne tempo i daleko posunięta swoboda metryczna, a także
bogactwo dźwięków przejściowych, nie określonych pod względem wysokości.
Perkusja antycypuje dźwięki grane na biwie i koto. Skala jest
pentatoniczna, strój niższy niż w muzyce chińskiej.
Parada Furyumono w Hitachi
Tradycyjna parada świąteczna, obchodzona każdego roku w kwietniu
podczas festiwalu kwitnących wiśni w nadmorskim mięście Hitachi oraz raz
na siedem lat podczas Wielkiego Festiwalu obchodzonego w maju, w
miejscowej świątyni bóstwa góry Kamine. Biorą w niej udział mieszkańcy
czterech lokalnych społeczności: Kita-machi, Higashi-machi, Nishi-machi i
Hom-machi. Przygotowują oni specjalne ruchome platformy, na których
prezentowane są spektakle lalkowe i świąteczne dekoracje dla bóstwa. Na
przygotowanej platformie mieści się pięć ustawionych piętrowo scen dla
lalek, a szczyt platformy zdobi wysoka na kilka metrów miniatura góry
Kamine. Na każdej ze scen pokazywane są kolejno fragmenty
przedstawienia, gdzie od 3 do 5 animatorów sprawnie operuje lalkami na
kilku poziomach, z akompaniamentem muzycznym. W paradzie mogą brać
udział wszyscy chętni mieszkańcy miasta, jednakże sama sztuka lalkarska
przekazywana jest zgodnie z tradycją z ojca na najstarszego syna jako
sekret rodzinny, w którym przechował się dawny repertuar oraz techniki
animacyjne przejęte przez miejscowych artystów od wędrownych lalkarzy na
początku XVIII w. W dorocznym festiwalu każda ze wspólnot prezentuje
swoje platformy w ogólnej paradzie, a jedynie podczas Wielkiego
Festiwalu raz na siedem lat, załogi platform rywalizują ze sobą w sztuce
animacji lalkami i użyczeniu gościnności miejscowemu bóstwu.
Koshikijima no Toshidon
Jak powiadają japońskie legendy, dawno temu bóstwa schodziły na ziemię, by błogosławić jej mieszkańcom. Koshikijima no Toshidon to święto ku czci raiho-shin,
przybywającego na ziemię bóstwa. Odbywa się ono na wyspie
Shimo-Koshiki, w ostatni dzień roku. Od dwóch do pięciu dorosłych
mężczyzn przebranych za bóstwa zwane Toshidon, ubiera deszczowe płaszcze
wyplecione ze słomy, zdobione liśćmi miejscowych roślin i zakłada
wielkie maski z długimi nosami, ogromnymi kłami i diabelskimi rogami.
Wędrując przez wieś, Toshidon pukają do drzwi i w ściany domów, by
„przywołać” do porządku dzieci, których rodzice zawczasu informowali o
występkach swoich pociech w ciągu całego kończącego się roku. W każdym
domu przysiadują z dziećmi i rugają je za złe zachowanie i udzielają
wskazówek na przyszłość. Obdarowywani są następnie przez rodziców
specjalnym ciastem ryżowym, wycofują się tyłem z domu błogosławiąc
dzieci na kolejny rok.
Yamahoko, procesja platform podczas Festiwalu Gion w Kioto
Odbywający się w lipcu Gion Matsuri (Festiwal Gion), to
największe wydarzenie kulturalne w Japonii, a jego kulminacja przypada
na dzień 17 lipca. Odbywa się wtedy procesja yamahoko, wielkich
dekoracyjnych platform, zwanych też potocznie „ruchomymi muzeami” z
racji ich bogatych zdobień. Festiwal związany jest ze świątynią Yasaka,
która znajduje się w dzielnicy Gion. Z tej okazji, mieszkańcy miasta,
reprezentujący poszczególne wspólnoty, budują 32 ruchome platformy.
Każda wspólnota występuje razem z muzykami, którzy akompaniują grą
podczas parady, a także z innymi artystami, którzy pomagają dekorować, a
potem demontować platformy. Kolejność udziału w paradzie odbywa się na
podstawie losowania. Istnieją dwa rodzaje platform: mniejsze yama, z wyglądu przypominające góry, i większe hoko,
na których osadzone są niezwykle wysokie słupy, symbolizujące Boga
Zarazy, który poprzez taniec, muzykę i modły ludzi może być przeobrażony
w ducha opiekuńczego. W procesji bierze zawsze udział 25 platfor yama i 7 platform hoko.
Nachi no Dengaku
Ludowa sztuka widowiskowa, ściśle związana ze świętym
miejscem Kumano Sanzan w Nachisanku. Wykonywana jest na scenie w
świątyni Kumano Nachi w czasie dorocznego Święta Ognia Nachi, obchodzonego 14 lipca. Nachi no Dengaku
jest istotnym elementem tego święta, podczas którego wykonywany jest
rytualny taniec przy akompaniamencie fletu i bębnów, mający zapewnić
obfite zbiory ryżu. W przedstawieniu uczestniczy flecista, czterech
bębniarzy z instrumentami umocowanymi wokół talii, czterech muzyków
grających na tradycyjnym instrumencie binzasara oraz dodatkowych
dwóch muzyków. Grupa od ośmiu do dziesięciu osób wykonuje taniec w
różnorodnych układach przy akompaniamencie muzyki. Każdy z 22 programów
widowiska trwa 45 minut. Obecnie taniec jest wykonywany i upowszechniany
przez członków Stowarzyszenia na rzecz Ochrony Nachi Dengaku,
zrzeszającego mieszkańców Nachisanku. Tradycje pielęgnowane przez
Stowarzyszenie są częścią kultu Kumano, odprawianego w zespole świątyń
Kumano Sanzan. Mieszkańcy i depozytariusze tradycji otaczają świątynię
czcią, traktując ją jako źródło wytchnienia dla ducha i umysłu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz